Ισπανόφωνη λογοτεχνία: τα παιδιά του Cervantes

Πολλοί πιθανόν να πιστεύουν ότι δεν είναι η αγγλόφωνη λογοτεχνία πρώτη δύναμη στην κόσμο, αλλά η ισπανόφωνη. Εκατοντάδες κορυφαίοι πεζογράφοι, δεκάδες ποιητές, χιλιάδες καλά βιβλία, ένα μεγάλο αναγνωστικό κοινό.

Πόσοι πήραν Βραβείο Νόμπελ (Mario Vargas Llosa (2010), Octavio Paz (1990), Camilo José Cela (1989), Gabriel García Márquez (1982), Pablo Neruda (1971), Miguel Angel Asturias (1967), Juan Ramón Jiménez (1956), Gabriela Mistral (1945) και Jacinto Benavente (1922);

και πόσοι όχι (Federico Garcia Lorca, Jorge Luis Borges, Ernesto Sabato, Juan Rulfo, Roberto Bolaño, Carlos Fuentes, Julio Cortazar);

Αλλά και πόσοι νεότεροι, συγγραφείς που ζουν σήμερα, συγγραφείς με στόφα και ποιότητα, δεν εκδίδουν βιβλία τους, που κάποιοι καλοί μεταφραστές φροντίζουν να μας τα παραδίδουν στα ελληνικά;

Δείτε μια λίστα που έχουμε διαβάσει στο Βιβλιοκαφέ:

-         “Στην άκρη του γκρεμού” του Ραφαέλ Τσίρμπες 

-         “Ο λαβύρινθος των πνευμάτων” του Κάρλος Ρουίθ Θαφόν 

-         “Η θεία Τούλα” του Miguel de Unamuno 

-         “Ασκήσεις επιβίωσης” του Χόρχε Σεμπρούν 

-         “Οι πληροφοριοδότες” του Juan Gabriel Vásquez

-         “Νυχτερινές ικεσίες” του Santiago Gamboa 

-         “Τρόποι να γυρίζεις σπίτι” του Alejandro Zambra 

-         “Ο άνθρωπος που έλεγε ιστορίες”, “Η θεία Χούλια και ο γραφιάς” και “Το όνειρο του Κέλτη” του Μάριο Βάργκας Λιόσα

-         “Το τρένο θα περάσει πρώτο” της Έλενα Πονιατόφσκα

-         “2666” του Roberto Bolaño 

Το καλοκαίρι έβαλα στόχο την ισπανόφωνη λογοτεχνία. Επομένως, πριν φύγω για τις δεκαήμερες διακοπές μου πήρα μερικά βιβλία Ισπανών και Λατινοαμερικάνων. Τώρα λοιπόν μπορώ να παρουσιάσω μια mini σειρά τέτοιων έργων, κυρίως νεότερων αλλά και κλασικών πεννών, έργων που είχα διαβάσει πριν και τώρα μέσα στον Αύγουστο.

Πάπισσα Ιωάννα