Sunday, October 31, 2021

Quentin Lafay, “Το οχυρό”

Το πολιτικό διακύβευμα και η προσωπική στάση, το Frexit και η εξουσία, το ρίσκο για τη γαλλική κοινωνία και οι προσωπικές αρχές.


Quentin Lafay

“La place forte”

2017

“Το οχυρό”

μετ. Κ. Ξενάκη

εκδόσεις Πόλις -2021

 

Όταν το πρότεινε ο Πατριάρχης Φώτιος, εγώ ψιλοαντέδρασα. Απ’ τη μια, είναι ένα πολιτικό μυθιστόρημα, ένα είδος που δεν μου πολυαρέσει. Απ’ την άλλη, είχαμε διαβάσει το “Η ακαθάριστη εθνική ευτυχία” του François Roux για τη Γαλλία του Mitterrand και τη Γαλλία του Holland, βιβλίο που δεν μου άρεσε τρελά. Ακόμα χειρότερα ένα άλλο πολιτικό μυθιστόρημα, πάλι απ’ τη Γαλλία, που εστιάζει στα ανώτερα κλιμάκια, είναι οι “Μυημένοι” του Thomas Bronnec, που με μύησε σε έναν κόσμο, αλλά δεν μου άφησε ισχυρές λογοτεχνικές γεύσεις.


> Ο Καντέν Λαφαί γεννήθηκε το 1989 στη Λυών. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες και οικονομικά στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών του Παρισιού και στην École normale supérieure. Συνεργάτης του Εμμανουέλ Μακρόν στο υπουργείο Οικονομικών, διετέλεσε λογογράφος του και υπεύθυνος της ομάδας εμπειρογνωμόνων του κατά την προεκλογική του εκστρατεία. Για σύντομο χρονικό διάστημα, μετά την εκλογή του Μακρόν στην Προεδρία της Δημοκρατίας, εργάστηκε και στο Προεδρικό Μέγαρο. Παραιτήθηκε διαφωνώντας με τη δεξιά στροφή της πολιτικής του Μακρόν και έκτοτε ασχολείται επαγγελματικά με την παραγωγή και το σενάριο τηλεοπτικών σειρών και ταινιών. "Το Οχυρό" είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.


ΠΑΡΑ ΤΙΣ πρώτες αντιδράσεις μου, όταν το ξεκίνησα, δεν απωθήθηκα. Απ’ τη μια, είναι όντως πολιτικό, και μάλιστα σύγχρονο, αφού αναφέρεται στη σημερινή Γαλλία του Macron απ’ τη σκοπιά του ίδιου του συγγραφέα, ο οποίος ήταν σύμβουλος του Γάλλου Προέδρου, αλλά παραιτήθηκε, όταν διείδε μια δεξιόστροφη πολιτική. Απ’ την άλλη, όμως η υπόθεση έχει μια εσωτερική αυτονομία, χτίζει έναν δικό της κόσμο και δημιουργεί σε έξι μέρες μια ολόκληρη λογοτεχνική κατάσταση, που αξίζει από μόνη της.

Ο ΗΡΩΑΣ, ο Béranger Thérice, καθηγητής πανεπιστημίου αναλαμβάνει ανέλπιστα το Υπουργείο Οικονομικών. Ωστόσο, ένα τεράστιο “όμως” πλανάται πάνω από τους ώμους του, κι αυτό είναι η πρόθεση του Προέδρου διά στόματος του Γενικού Γραμματέα να προχωρήσουν σε ένα Frexit, που θα βγάλει τη Γαλλία εκτός ΕΕ. Αυτό το πιθανό και δυνητικό σενάριο θέτει όχι μόνο τον ίδιο τον Υπουργό μπροστά στην απόφαση να το εμποδίσει, αλλά και εμάς τους αναγνώστες στο πολιτικό διακύβευμα μιας τέτοιας προοπτικής, ειδικά μετά το Brexit.

ΕΧΟΥΜΕ λοιπόν ένα πολιτικό ενδεχόμενο, στηριγμένο σε πραγματικές κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που τραβιούνται στα άκρα. Έχουμε όμως κι έναν χαρακτήρα που βιώνει το δέλεαρ της εξουσίας, αλλά δεν προτίθεται καθόλου να ενδώσει και στην Κίρκη της θέσης και να υποχωρήσει στις “καταστροφικές” τάσεις, όπως τις είχε πολλές φορές διακηρύξει στο παρελθόν. Το προσωπικό εξαρχής αντιτίθεται στο πολιτικό κι ο ίδιος δεν έχει καν διλήμματα: θα μείνει για να υπονομεύσει την απόπειρα του Frexit, όσο κι αν ξέρουμε ότι η παραμονή του στο Υπουργείο θα διαρκέσει μόνο έξι μέρες. Αρά, υποθέτω ότι μια σύγκρουση, με το πολιτικό κατεστημένο που τον όρισε Υπουργό, με το ίδιο το Frexit ως κοινωνική τάση, αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό, μια σύγκρουση που θα τον οδηγήσει εκούσια ή ακούσια εκτός κυβέρνησης. Αναμένω.

ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΩ ξεκάθαρα μέσω αυτού του μυθιστορήματος ότι η πολιτική δεν είναι ένας χώρος αγνών προθέσεων. Πρέπει, ακόμα κι αν κάποιος έχει γνήσια κίνητρα και αξίες, να γίνει σκληρός, να δείχνει αποφασιστικός, να αποκτήσει κυνική προσωπικότητα, ώστε να παλέψει με τα θηρία. Συνήθως βέβαια πάλι ηττημένος θα βγει ή θα αλλάξει ο ίδιος τόσο ώστε να εγκλιματιστεί σ’ αυτό το θηριοτροφείο.

ΑΥΤΑ τα έργα πιο πολύ κινούνται στο πολιτικό παρά στο λογοτεχνικό. Κι έτσι, παρόλο που διάβασα ευχάριστα το μυθιστόρημα, πιστεύω ότι το ξέχασα ήδη.

Πάπισσα Ιωάννα 


Thursday, October 28, 2021

Λίλα Τρουλινού, “Το ίδιο χώμα”

Κρήτη και Κατοχή -2. Η Ιστορία, με τα πρόσωπα και τις αδυναμίες τους, με το κακό να αλωνίζει, με τις πληγές να πυορροούν, έρχεται και ξανάρχεται. Η Ιστορία συναντά τη μεταφυσική, ψάχνοντας τα αίτια των τραυμάτων.

 

Λίλα Τρουλινού

“Το ίδιο χώμα”

εκδόσεις Περισπωμένη

-2021

 

Δεν ξέρω γιατί το πήρα. Μοιάζει με τη μεταφυσική ανάγκη να δω πράγματα που τα φέρνει η μοίρα του αναγνώστη στο χέρι του. Μοιάζει με το άγγιγμα του εξωφύλλου στο βλέμμα.


> Η Λίλα Τρουλινού γεννήθηκε το 1961. Κατάγεται από τη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε φιλολογία, φιλοσοφία και θέατρο. Μέχρι το 1995 έζησε στη Θεσσαλονίκη και έκτοτε ζει και εργάζεται στην Κρήτη. Έχει ασχοληθεί με μεταφράσεις φιλοσοφικών έργων και τη γλωσσική επιμέλεια κειμένων. Έχει γράψει τις νουβέλες Στον κάμπο στροβιλίζονται τ’ αγκάθια και Αουρέλια. Η πρώτη μνήμη (Περισπωμένη, 2016 και 2017 αντίστοιχα).


ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ έργα δεν έχουμε πολλά στα ελληνικά. Εντάξει θυμάμαι τη “Γυναίκα της Ζάκυθος” του Σολωμού και μετά; Και το τωρινό μυθιστόρημα της Τρουλινού δεν μοιάζει με το σολωμικό έργο. Είναι πιο πολύ ένα κράμα αποκαλυπτικής αφήγησης, ηθογραφίας, κατάβασης στον Άδη, φαντασίας με επιστροφή στον χρόνο, μυθιστορήματος μυστηρίου, Bildungsroman κ.ο.κ. Σ’ αυτήν την περίπτωση της ειδολογικής μίξης, είναι επίφοβο να μετατραπεί η όλη προσπάθεια σε ένα θεαματικό τουρλουμπούκι κι ο αναγνώστης να χαθεί σε μια δίνη φυγόκεντρων κατευθύνσεων.

Η ΤΡΟΥΛΙΝΟΥ τελικά πέφτει στη λούμπα ή ξεφεύγει;

ΗΡΩΕΣ είναι οι νεαροί Χρυσάφης και Αγγελής, που ζουν στο χωριό του Ρεθύμνου Μέλαμπες, και αναλαμβάνουν να βρουν την κλεμμένη εικόνα του Αγίου Φανουρίου. Στην προσπάθειά τους κατεβαίνουν σ’ ένα σπήλαιο, το οποίο λειτουργεί σαν χωροχρονική πύλη και βρίσκονται μισοί εδώ και μισοί στην Κρήτη του 16ου αιώνα, όταν φτιάχτηκε η εικόνα. Το έτος 1571 αναδεικνύει τον τρόπο ζωής αλλά και τις ιστορικές συνθήκες της βενετοκρατούμενης Κρήτης, με τους Τούρκους να εφορμούν στο νησί. Κι έπειτα, αφού χάσανε την ευκαιρία του τότε, επιστρέφουν στο παρόν, όπου μαθαίνουν ότι η εικόνα βρέθηκε από τον παππού του Αγγελή, τον Αντρουλή Τρουλλινό, μέσα στην Κατοχή. Εκεί ανάμεσα σε Γερμανούς, στον Kreipe και τους Άγγλους, ο εικοσάχρονος τότε παππούς είναι κομουνιστής που δεν πιστεύει στις εικόνες.

Η ΤΡΟΥΛΙΝΟΥ, παρόλο που σκιαγραφεί τα ιστορικά στοιχεία, συνεχίζει να δίνει μια άχρονη διάσταση στο έργο, τονίζοντας το μεταφυσικό και το αποκαλυπτικό, με όνειρα και μια “ποιητική” περιγραφή της φύσης. Ίσως υποδεικνύει με την επανάληψη όμοιων ονομάτων και τους κύκλους της ζωής ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται σε μια αέναη κίνηση που φέρνει το τότε στο σήμερα και το σήμερα ξαναβλέπει τον εαυτό του στο τότε. Το ερώτημα είναι αν το Κακό είναι εγγενές, όπως ο παππούς Αντρουλής φαίνεται μισάνθρωπος, ή γεννήθηκε από ιστορικές συγκυρίες. Η επιστροφή στο παρελθόν φωτίζει τα αίτια των εγκλημάτων αλλά και την πηγή των ψυχικών διαταραχών που γεννούν το κακό.

ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΟ βιβλίο που ταλαντεύεται ανάμεσα στο ιστορικό και το ποιητικό. Ο ψυχισμός, η εφηβεία, η Ιστορία λιώνουν σε ένα καμίνι που καίει, κι ο αγγειοπλάστης επιχειρεί να βρει τον πηλό που θα δείξει πόσα απ’ τα υπαρξιακά ανθρώπινα ερωτήματα έχουν απάντηση. Αυτή η μίξη ίσως αφήνει εκτεθειμένα τα πρόσωπα της Ιστορίας, αφού δεν σκιαγραφούνται πλήρως: περνάνε βιαστικά και φεύγουν ή χάνονται μέσα στην αχλή της μεταφυσικής τους. Έτσι, μου φαίνεται ότι ενώ τα αίτια είναι ιστορικά, εξαχνώνονται μέσα στη διαχρονικότητα και δεν ορθώνονται ισχυρά.

Πάπισσα Ιωάννα

Monday, October 25, 2021

Τηλέμαχος Μουδατσάκις, “Τάναϊς. Το πλοίο του πικρού χωρισμού”

Κρήτη και Κατοχή -1. Επέτειος του 1940 σε λίγες μέρες κι ένα έργο για την περίοδο εκείνη. Ένα πλοίο με αιχμαλώτους Έλληνες βυθίζεται μέσα στην Κατοχή. Σώζονται λίγοι, μεταφέρονται στο Auschwitz, επιστρέφουν και απονέμουν δικαιοσύνη.

 

Τηλέμαχος Μουδατσάκις

“Τάναϊς. Το πλοίο του πικρού χωρισμού”

εκδόσεις Καστανιώτη

-2021


Τα “Άμφια εταίρας”, παλιά γνωριμία του 2008. Λίγες αναμνήσεις, αλλά ικανές να οδηγήσουν σε μια επανασύνδεση. Το νέο βιβλίο του Μουδατσάκι είναι πολυσέλιδο και υπόσχεται ιστορικές αναβιώσεις.


> Ο Τηλέμαχος Μουδατσάκις κατάγεται από το Ηράκλειο, είναι συγγραφέας και σκηνοθέτης με διεθνή παρουσία και καθηγητής Πρακτικής και Θεωρίας του Θεάτρου στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Ιδρυτής του Θεάτρου των ViVi, έχει ανεβάσει σε δικές του μεταφράσεις έργα από τον κύκλο του ευρωπαϊκού θεάτρου με επιμονή στους αρχαίους ποιητές Αισχύλο (Πέρσες), Σοφοκλή (Οιδίπους Τύραννος), Ευριπίδη (Ορέστης, Ιππόλυτος, Άλκηστις) και Αριστοφάνη (Ειρήνη). Η διεθνής κριτική εξαίρει τη μέθοδο-σχολή του, που στοχεύει στην αφομοίωση του τραγικού ως σωματικού πόνου και την έκφρασή του μέσα από ιδεο-γραμματικά σύνολα. Αντίστοιχη πλεύση-αρχή ακολουθεί και στο μυθιστόρημα, όπου το σώμα του ήρωα δρα για να απεμπλακεί από τα δεσμά μιας αναπόδραστης μοίρας, δημιουργώντας έναν μικρόκοσμο αμείλικτα ερωτικό.


ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ είναι ιστορικό. Το πλοίο “Τάναϊς” επιστρατεύτηκε από τους Γερμανούς ώστε να μεταφέρει από την Κρήτη Έλληνες Εβραίους, Κρητικοί που είχαν ενταχθεί στην Αντίσταση και Ιταλούς, που μετά τη φυγή της Ιταλίας από τον γερμανοϊταλικό άξονα θεωρούνταν πλέον επικίνδυνοι. Όλοι αυτοί θα μεταφέρονταν στον Πειραιά και μετά η μοίρα τους θα τους οδηγούσε στο Άουσβιτς. Όμως το πλοίο βυθίστηκε από τορπίλη, είτε επειδή το αγγλικό ναυτικό το τορπίλισε είτε επειδή οι ίδιοι οι Γερμανοί θέλησαν έτσι να θανατώσουν τους κρατούμενους. Ο συγγραφέας προκρίνει τη λύση της αγγλικής ανατίναξης, αν και το σχέδιο των Γερμανών ήταν να το βυθίσουν μόνοι τους, σχέδιο που αναβλήθηκε.

Ο ΜΟΥΔΑΤΣΑΚΙΣ πιάνει τα γεγονότα και τους δίνει πρόσωπο. Ή μάλλον πρόσωπα. Κρατούμενοι, αντιστασιακοί, Κρητικοί κάτοικοι που βοήθησαν στην καθυστέρηση του πλοίου, ποικίλοι χαρακτήρες που ενσαρκώνουν την Ιστορία. Βασικοί ήρωες είναι ο Μάξιμος Σκουλάς, Κρητικός αντιστασιακός, που αγαπούσε την Εβραία Μαζάλ, ο επίσης Εβραίος Μωής, ο Ιμάνουελ Φίχτε, ο Θοδ Κανάκης, οι Ιταλοί Mickele και Gaetano. Η βύθιση του πλοίου διασώζει μερικούς απ’ αυτούς, “τύχη” που τους οδηγεί στο Auschwitz.

ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ το μυθιστόρημα του Μουδατσάκι ακροβατεί και γειτνιάζει με το χρονικό. Ή ίσως με τη nonfiction λογοτεχνία, αν τα πρόσωπα ήταν ή είναι υπαρκτά. Αλλιώς ο συγγραφέας μελετά σχεδόν με ιστορική ματιά τα γεγονότα και μέσα τους φυτεύει τους μυθοπλαστικούς χαρακτήρες του, ώστε το κείμενό του να αποκτήσει μυθιστορηματική διάσταση. Ιστορικό μυθιστόρημα λοιπόν; Ας μην μας ενδιαφέρει τόσο. Αρκεί που συλλαμβάνουμε το ιστορικό πλαίσιο, ακριβές και μεθοδικά αναπτυγμένο, και τη μυθιστορηματική πορεία των προσώπων, όσο κι αν δεν διαπλάθοντας ανάγλυφα, παρά μόνο σαν όργανα της ιστορικής μοίρας.

ΚΑΙ ΜΕΤΑ, απ’ το δεύτερο κεφάλαιο κι εξής, οι ήρωες που σώθηκαν βρίσκονται στο Άουσβιτς, τα πρόσωπα πολλαπλασιάζονται, οι εξελίξεις τρέχουν ανεξέλεγκτες, οι συμπτώσεις κι οι συγκλίσεις Ελλήνων και Γερμανών αυξάνονται ραγδαία. Ο Θοδ Κανάκης αναζητά τον Γερμανό πατέρα του, βρίσκει μια ετεροθαλή αδελφή του, τα πρόσωπα σαν κομήτες τρέχουν ασταμάτητα σε τροχιές που δεν μπορεί να τις παρακολουθήσει ο αναγνώστης. Το πλοίο Τάναϊς ξεχνιέται για καιρό, αφού κυριαρχεί το στρατόπεδο και το τέλος του πολέμου, η μετά τον πόλεμο ζωή απασχολεί στην πορεία του καθενός…

ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ γέρνει πότε από εδώ και πότε από εκεί. Στην αρχή υιοθετούμε τη μορφή του χρονικού και βολευόμαστε ως αναγνώστες με τη χροιά του. Έπειτα οι ήρωες παίρνουν αυτόνομο χαρακτήρα, ζουν την ιστορία αλλά δεν την κουβαλάνε σαν ξερή γνώση· το πρόβλημα βέβαια είναι ότι οι ίδιοι δεν αποκτούν μυθιστορηματική διάσταση, αφού είναι διάττοντες αστέρες, φωτεινές υπάρξεις που χάνονται γρήγορα σε ένα αγχωτικό τρεχαλητό. Στο τέλος διασώζονται και εκδικούνται. Πολλά πρόσωπα, πολλές αλυσίδες δράσης, πολλές συμπτώσεις, δεν αφήνουν το κείμενο να ανασάνει και να εστιάσει σε μια μονή ή έστω διπλή πορεία. Μένει φυγόκεντρο και εντροπικό.

Πάπισσα Ιωάννα

Friday, October 22, 2021

Javier Marias, “Έτσι αρχίζει το κακό”

Γυναίκα στη μπανιέρα, του Edgar Degas.

Το παρελθόν, όχι τόσο το ιστορικό όσο το προσωπικό, αφήνει ίχνη, ορίζει ενοχές, απλώνει δίχτυα, τα οποία έρχονται μέχρι το παρόν και τρίβουν λίγο λίγο τις ανθρώπινες σχέσεις.

 

Javier Marias

“Así empieza lo malo”

2014

Χαβιέ Μαρίας

“Έτσι αρχίζει το κακό”

μετ. Έ. Γιαννοπούλου

εκδόσεις Πατάκης -2021


Οι “Ερωτοτροπίες” ήταν ένα σπάνιο μυθιστόρημα, όπου μεταξύ αθωότητας και προδοσίας, μεταξύ έλξης και άπωσης πόσα πολλά διλήμματα μπορούν να φυτρώσουν. Επομένως, το νέο του βιβλίο μπήκε στο στόχαστρό μου.


> Ο Χαβιέρ Μαρίας γεννήθηκε στη Μαδρίτη στις 20 Σεπτεμβρίου 1951. Σπούδασε φιλοσοφία και λογοτεχνία και δίδαξε σε πανεπιστήμια στην Αγγλία, στις ΗΠΑ και στην Ισπανία. Έκανε την πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία σε ηλικία είκοσι ετών με το μυθιστόρημα "Τα λημέρια του λύκου" (1971). Έχει γράψει άλλα οκτώ μυθιστορήματα, μεταξύ των οποίων τα: "Ο αιώνας" (1983). "Ο αισθηματικός άντρας" (1986), "Όλες οι ψυχές" (1989), "Καρδιά τόσο άσπρη" (1992), "Αύριο στη μάχη να με σκεφτείς" (1994) και "Η μαύρη ράχη του χρόνου" (1998). Έχει εκδώσει επίσης συλλογές με διηγήματα και άρθρα του σε ισπανικές εφημερίδες, καθώς και δύο βιβλία αφιερωμένα σε δύο από τους αγαπημένους του συγγραφείς, τον Φώκνερ και τον Ναμπόκοφ. Έχει μεταφράσει στα ισπανικά Χάρντυ, Στερν, Στήβενσον, Ναμπόκοφ, Φώκνερ, Γέητς, Κόνραντ κ.ά. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχουν γνωρίσει τεράστια επιτυχία. Το 1977 τιμήθηκε για το σύνολο του έργου του με το βραβείο Νέλλυ Σακς της πόλης του Ντόρτμουντ. Ο έγκριτος Γερμανός κριτικός Μαρσέλ Ράιχ - Ρανίτσκι έχει προτείνει να τιμηθεί με το βραβείο Νόμπελ.

 

ΕΝΑΣ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟΣ τρόπος για να ξεκινήσει μια αφήγηση είναι να μην πεις αμέσως την ιστορία. Να πετάξεις ένα υπονοούμενο, να βάλεις δυο τρεις ασήμαντους λίθους στο χώμα κι έπειτα να σχολιάζεις, πετώντας γύρω γύρω, εκφράζοντας σκέψεις, μιλώντας με τον εαυτό σου, χωρίς ο άλλος που δεν ξέρει τι ακριβώς συμβαίνει ή συνέβη να μπει στο τριπάκι να το βρει, τεντώνοντας τις κεραίες του.

ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό κάνει ο σκηνοθέτης Eduardo Muriel που ρίχνει το ερώτημα για το πώς θα αντιμετωπίσει έναν φίλο του κι αφήνει να πλανάται η αοριστία στα λόγια του. Αποδέκτης του είναι ο υφιστάμενός του, γραμματέας; του, ο Juan de Vere, που είναι κι ο αφηγητής μας, ο οποίος βρίσκεται στην ίδια άγνοια με μας. Η υπόθεση αφορά πίσω στον Εμφύλιο, ο οποίος απασχόλησε την Ισπανία στα 1936-1939 κι έπειτα εγκαθίδρυσε το αυταρχικό ακροδεξιό καθεστώς του Franco.

 

Για τον Ισπανικό Εμφύλιο στο ΒΙΒΛΙΟΚΑΦΕ έχουμε διαβάσει πολλά ισπανικά μυθιστορήματα, που ανατέμνουν το τραύμα, σχεδόν όπως κι εμείς: “Τα χρόνια της βραδύτητας” του Φερνάντο Αραμπούρου, “Ο μονάρχης των σκιών” του Χαβιέρ Θέρκας, “Ο λαβύρινθος των πνευμάτων” του Κάρλος Ρουίθ Θαφόν, “Ασκήσεις επιβίωσης” του Χόρχε Σεμπρούν, “Τα χαρούμενα αγόρια της Ατζαβάρα” του Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν και το “Μακρύ πέταλο από θάλασσα” της Ιζαμπέλ Αλιέντε.

 

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ θα μπορούσε να απωθήσει ως η αποθέωση της φλυαρίας. Σε σελίδες ολόκληρες ο αφηγητής, ο Juan de Vere, αφηγείται και σχολιάζει λεπτομερώς, άκρως λεπτομερώς, την εμπλοκή του σε δύο γραμμές δράσης, απ’ τις οποίες και οι δύο ξεκινούν από τον εργοδότη του. Απ’ τη μια, ο γιατρός Van Vechten και το αίνιγμα που κουβαλά, κι απ’ την άλλη η απόσταση που κρατά ενσυνείδητα ο Eduardo Muriel προς τη γυναίκα του Beatriz Noguera, συναισθηματικά και σεξουαλικά, παρόλο που αυτή τον προσεγγίζει συνεχώς. Σ’ αυτές τις δύο γραμμές, όπου εμφιλοχωρούν μυστήρια, σχόλια, σκέψεις, υποθέσεις και πολυάριθμες παρατηρήσεις, βλέπουμε και δόσεις ερωτισμού.

ΕΙΔΙΚΑ ο 23άχρονος αφηγητής βλέπει τη μεγαλύτερή του Beatriz με λανθάνουσα ή και φανερή ερωτικότητα, που μετατρέπεται σε περιγραφές, σκέψεις και βλέμματα. Την κατασκοπεύει, γεύεται οπτικά τη σάρκα της, τις απιστίες της που έρχονται ως αποτέλεσμα της αδιαφορίας του άντρα της, την ποθεί από μακριά και ηδονοβλεπτικά τη χαίρεται. Και παράλληλα παρακολουθεί τον Van Vechten, μετά την εντολή του Muriel, χωρίς να ξέρει ακριβώς τι ψάχνει: κάπως αόριστα τις σχέσεις του με τις γυναίκες και κάποια λόγια που θα αποκαλύψουν μια αναξιοπρεπή στάση απέναντί τους. Τελικά ο Εμφύλιος ακούγεται αχνά, ο Φράνκο έχει πεθάνει και η δεκαετία του 1980, όπου βρισκόμαστε, ανοίγεται ελεύθερη και σεξουαλικά γενναιόδωρη.

ΤΟ ΒΑΡΟΣ όμως δεν είναι ούτε το ιστορικό παρελθόν, ούτε η εκμετάλλευση της κατάστασης από τον γιατρό για να εκβιάζει τις γυναίκες και να τις ρίχνει στο κρεβάτι. Το βάρος πέφτει στη σχέση του Muriel με τη γυναίκα του, στο πώς το δικό του λάθος και η δική της εξαπάτηση οδήγησε σε έναν αποτυχημένο γάμο και στην αποστασιοποίηση που προέκυψε από αυτόν. Ακόμα περισσότερο, το βάρος πέφτει στις λεπτές ισορροπίες που εύκολα χαλάνε, στις σχέσεις που διαρρηγνύονται, στα παρασκηνιακά συναισθήματα που εκπέμπουν απόρριψη ή ενοχή. Ο Marias παίζει με την αφήγηση, ακροπατώντας στο σκοινί κάθε χαρακτήρα, κάθε υπαινιγμού, κάθε σκηνής, που εννοεί χωρίς να λέει και σχολιάζει χωρίς να σημαίνει.


In2life, 6/7/2021 

Πάπισσα Ιωάννα

Wednesday, October 20, 2021

Μάρκος Κρητικός, “Το μπλουζ της πεταλούδας”

Ύφος χιουμοριστικό αλλά και άγριο, νύχτα και υπόκοσμος, φυσικά μια ωραία –ή και παραπάνω- γυναίκα, απειλές, ξύλο και ένα αστυνομικό που αμερικανίζει υπέροχα όσο και δουλοπρεπώς.


Μάρκος Κρητικός

“Το μπλουζ της πεταλούδας”

εκδόσεις Μεταίχμιο

-2021


Πριν από τρία χρόνια μάθαμε τον Μίλτο Οικονόμου, τον detective στο “Κάνε τον σταυρό σου. Τώρα τον ξανασυναντάμε.


> Ο Μάρκος Κρητικός γεννήθηκε στη Χίο το 1968. Κατάγεται από την Τήνο και ζει μόνιμα στην Αθήνα. Σπούδασε τεχνολόγος τοπογράφος μηχανικός και εργάστηκε 3.421 ημέρες ως τραπεζικός υπάλληλος.

 

ΑΥΤΟ που σε τραβάει από τη μύτη, μόλις μπεις στο βιβλίο, είναι ένα οξύ, δυνατό, έξυπνο χιούμορ, ενίοτε μαύρο, που σπάει κόκαλα, αλλάζει διαθέσεις, κάνει συμπαθητικό το ρεμάλι ήρωα και φυσικά σαγηνευτικό το βιβλίο. Σαρκαστικό κι αυτοσαρκαστικό παρουσιάζει την πραγματικότητα μέσα από το πρίσμα της ανατρεπτικής του γλώσσας, ανατρεπτικής όχι με την έννοια της σουρεαλιστικής τρέλας, αλλά με τη σημασία της ευφυούς ατάκας και του ακαριαίου προφορικού λόγου. Το πολύ σημαντικό είναι ότι αυτή η γλώσσα δεν είναι εξυπναδίστικη, δεν είναι δηλαδή ναρκισσιστικά σπουδαία, αλλά ξαναπαρουσιάζει με τον σκωπτικό της χαρακτήρα τα πράγματα και τα πρόσωπα. Με άλλα λόγια το (μαύρο, σκληρό) χιούμορ φέρνει στο πιάτο μας με λοξό τρόπο το κλίμα, το πνεύμα και το γράμμα του μυθιστορήματος.

Ο ΙΔΙΩΤΙΚΟΣ detective, που είχε κάνει κι ένα φεγγάρι στην αστυνομία, αλλά χαρακτήρισε με το ελληνικότατο όνομα φιγούρας του θεάτρου σκιών τον προϊστάμενό του και τον λάκτισαν από το Σώμα, είναι άνθρωπος της νύχτας. Ώσπου του ζητά τη βοήθειά του μια φίλη του δικηγόρος, η Ναταλία, φυσικά γκομενάρα [δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι αστυνομικοί συγγραφείς καταφεύγουν σε τέτοιες ευκολίες. Αμερικάνικος απόηχος; Κινηματογραφικές εμμονές; Σύνδεση εγκλήματος και σεξ; Femme fatale που πάντα κάπου κολλάει;]. Η κόρη μιας φίλης της έχει αλλάξει συμπεριφορά και θέλει να ανακαλύψει τι συμβαίνει. Παράλληλα, η ίδια η Ναταλία παρακολουθείται από έναν ύποπτο που μάλιστα ξυλοφορτώνει (ελαφρά!) τον Οικονόμου.

ΤΟ ΑΝΑΛΑΦΡΟ του ύφους και η σκληρή άνεση του detective δεν μας προφυλάσσει από τη βιαιότητα που έρχεται ορμητική. Μπράβοι, ναρκωτικά, ξυλοδαρμοί, ο νταβραντισμένος συνεργάτης του Οικονόμου ο Βλάσης σαπίζει στο ξύλο τον νταή, αλλά λίγο μετά, η Βαλερί, μια πόρνη φίλη του, βρίσκεται άγρια ξυλοκοπημένη… Το πράγμα χοντραίνει κι όλη η μπρουτίλα της νύχτας, η ανελέητη αύρα του υποκόσμου, οι δουλειές της παρανομίας που λειτουργούν σε κυκλώματα και σε μαφιόζικες κινήσεις.

ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΟ έργο. Για τους λόγους που είπα και για τη γρήγορη δράση αλλά και τη σφιχτή πλοκή. Ωστόσο, επειδή οι δεινόσαυροι εξαφανίζονται όσο δεν προσαρμόζονται στη νέα πραγματικότητα, ένιωθα συνεχώς ότι και το noir μυθιστόρημα, όπως αυτό, είναι εγκλωβισμένο στα κλισέ του: οι ωραίες γυναίκες, μοιραίες και νυχτόβιες, το πολύ αλκοόλ, το άφθονο ξύλο, ένας κόσμος δηλαδή που ζει με τον ίδιο τρόπο απαρέγκλιτα. Κι αυτές οι εύκολες επαναλήψεις κουράζουν και δείχνουν μια νωθρή εμμονή σε μανιέρες.

Πάπισσα Ιωάννα

 

Sunday, October 17, 2021

Volker Kutscher, “Βωβός θάνατος”

Ο κινηματογράφος περνά από τη βωβή φάση του στην ομιλούσα. Η Γερμανία του 1930 ζει τη δική της μετάβαση, η οποία προκαλεί ρήξεις και εντάσεις, οι φόνοι είναι η κορύφωση μιας τρέλας.


Volker Kutscher

“Der stumme Tod”

2009

“Βωβός θάνατος”

μετ. Τ. Ψηλογιαννόπουλος

εκδόσεις Διόπτρα -2021


Το προηγούμενο αστυνομικό του, παρότι έκανε μια μικρή κοιλιά λόγω όγκου, μας άρεσε. “Το βρεγμένο ψάρι”.  Έτσι, είπαμε να δοκιμάσουμε και το προκείμενο.

 

> Ο Φόλκερ Κούτσερ, Γερμανός συγγραφέας και δημοσιογράφος, γεννήθηκε το 1962 στο Λίντλαρ της Κολωνίας. Μετά από τις σπουδές του στη Γερμανική Φιλολογία, Φιλοσοφία και Ιστορία, εργάστηκε αρχικά ως συντάκτης στον ημερήσιο τύπο προτού συγγράψει το πρώτο του αστυνομικό μυθιστόρημα. Σήμερα ζει στην Κολωνία εργαζόμενος αποκλειστικά ως συγγραφέας.

 

1930 Γερμανία. Λίγο μετά το κραχ και ενώ ο βουβός κινηματογράφος πνέει τα λοίσθια ενόψει του ομιλούντος. Ο αστυνόμος Gereon Rath, ουσιαστικά πλέον στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών, αναλαμβάνει επίσημα έναν φόνο και ανεπίσημα δύο άλλες υποθέσεις. Έτσι έχουμε ένα τρίπτυχο ερευνών που είναι ή φαίνεται να είναι άσχετες μεταξύ τους.

ΠΡΩΤΟΝ, η πρωταγωνίστρια της εταιρίας Le Belle ονόματι Betty Winter τρώει κατακέφαλα (κυριολεκτικά) έναν ογκώδη προβολέα και πεθαίνει. Το φαινομενικό ατύχημα είναι μάλλον δολιοφθορά από τον τεχνικό Felix Krempin, που είχε εισχωρήσει στην εταιρία για να κατασκοπεύσει υπέρ μιας άλλης κινηματογραφικής επιχείρησης, που λεγόταν Montana. Όμως ο αστυνόμος δεν πιστεύει στην ενοχή του. Δεύτερον, ο παραγωγός της Montana Manfred Oppenberg, που παραδέχεται μόνο την κατασκοπία κι όχι τη δολιοφθορά, ψάχνει την αγαπημένη του και ηθοποιό της νέας του ταινίας Vivian Franck, η οποία εξαφανίστηκε. Τρίτον, ο αστυνόμος έχει αναλάβει να βοηθήσει ανεπίσημα τον πρωθυπουργό της Κολωνίας Konrad Adenauer, ο οποίος δέχεται απειλητικά-εκβιαστικά γράμματα.

O GEREON RATH είναι ο σκληρός αστυνόμος που κάνει του κεφαλιού του, λειτουργεί σαν μοναχικός λύκος, δεν πολυσέβεται την ιεραρχία, ειδικά όταν ο ανώτερός του Böhm τον έχει στην μπούκα. Όσο (δεν) τον παίρνει, προχωρά μόνος του, κι όταν τον έβγαλαν από την υπόθεση της Winter, το κατάπιε εξωτερικά. Εσωτερικά όμως; Είναι ο τυπικός αμερικάνικου τύπου μπάτσος που είναι tough tough tough ανήσυχος, κωλοπετσωμένος, άσος στην μπουνιά (ακόμα και προς συναδέλφους), αντισυμβατικός αλλά και αποτελεσματικός. Οι αβρότητες δεν του ταιριάζουν (και από ιδιοσυγκρασία και για λόγους αποτελεσματικότητας), αλλά προτιμά τις out-of-the-box κατευθύνσεις.

ΟΙ ΔΥΟ πρώτες περιπτώσεις σταδιακά συγκλίνουν. Οι βασικές πρωταγωνίστριες των δυο ανταγωνιστριών κινηματογραφικών εταιριών βρίσκονται δολοφονημένες, οι ταινίες πάνε πίσω. Είμαστε στην εποχή όπου ο βωβός κινηματογράφος, πραγματική τέχνη κατά μερικούς συντηρητικούς, παραγκωνίζεται σιγά σιγά από τον ομιλούντα. Περίπου στη σελίδα 400 αυτή η διαμάχη ίσως είναι και το αιτιακό υπόβαθρο των φόνων, ακόμα περισσότερο αφού της Vivian Franck, πριν πεθάνει, της αφαίρεσαν τις φωνητικές της χορδές, σύμβολο (αν το διαβάζω σωστά) της ομιλίας της, άρα στόχος των υποστηρικτών του βωβού κινηματογράφου. Ένας serial killer που σκοτώνει ηθοποιούς, αφού τα θύματα αυξάνονται, θέλει να περάσει το δικό του μήνυμα. Τελικά δυο άσχετοι δολοφόνοι για τέσσερις θανάτους…

ΤΟ ΟΓΚΩΔΕΣΤΑΤΟ βιβλίο διαβάζεται μονορούφι. Τα λεφτά μου έπιασαν τόπο, καθώς πέρασα ώρες απολαυστικής ανάγνωσης και ώρες γλυκιάς αναμονής. Αν ήθελα να τελειώσει αμέσως, θα καθόμουν καθηλωμένη πάνω του και θα το ολοκλήρωνα μονομιάς. Αλλά το διάβαζα πιο αργά, ώστε να έχω κάτι να περιμένω. Νομίζω ότι είναι καλύτερο από το “Το βρεγμένο ψάρι”, επειδή συναρτά πολλά δεδομένα σε έναν άξονα δράσης και δεν απλώνεται άναρχα προς διάφορες άσχετες κατευθύνσεις.

Πάπισσα Ιωάννα

Thursday, October 14, 2021

Κλαίτη Σωτηριάδου, “Μαθήματα δημιουργικής γραφής”

Ένα εργαστήριο δημιουργικής γραφής. Η οργανώτρια απλώς κάνει τις απαραίτητες γέφυρες και καθένας απ’ τους μαθητές διαβάζει ένα του διήγημα.

 

Κλαίτη Σωτηριάδου

“Μαθήματα δημιουργικής γραφής”

εκδόσεις Μελάνι

-2021


Ενδιαφέρων τίτλος. Το πήρα επειδή πίστευα ότι θα δω μια αυτοαναφορική χρήση των μαθημάτων, ώστε η ίδια η νουβέλα να σχολιάζει τον τρόπο γραφής της.

 

> Η Κλαίτη Σωτηριάδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Μετά τις γυμνασιακές σπουδές της παντρεύτηκε κι εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου και σπούδασε. Παρακολούθησε μαθήματα αγγλικής φιλολογίας στο Αμερικανικό Κολέγιο Ελλάδος Deree απ' όπου έλαβε το δίπλωμα B.A. (1976) με Ανώτατη Διάκριση (Highest Distinction). Παρακολούθησε μεταπτυχιακά μαθήματα στη Σχολή Συγκριτικής Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου του Essex, Αγγλίας, απ' όπου έλαβε το δίπλωμα M.A. στη Θεωρία και Πρακτική της Λογοτεχνικής Μετάφρασης (1982). Εργάζεται από το 1973 ως επαγγελματίας μεταφράστρια λογοτεχνίας και συνεργάζεται με διάφορους εκδοτικούς οίκους και περιοδικά λογοτεχνίας.


ΈΝΑ ΜΑΘΗΜΑ δημιουργικής γραφής με ενήλικους συνθέτει σε ένα ενιαίο κείμενο τις σκέψεις της καθηγήτριας με τα λογοτεχνικά έργα των σπουδαστών. Έτσι, έχουμε έναν βασικό κορμό απ’ όπου ξεμυτίζουν αυτοτελή λογοτεχνήματα, μικρά διηγήματα δηλαδή, που δοκιμάζουν στο χαρτί γραφές και βιώματα.

Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ από τους Δίδυμους Πύργους παραλληλίζεται με τον σεισμό στην Κεφαλονιά, η αφηγήτρια στο δεύτερο διήγημα μιλά στον ψυχίατρό της, καθώς ανακαλύπτει ότι όποιος εραστής πέρασε από τη ζωή της και της είπε ψέματα υπέστη αργότερα φοβερά προβλήματα υγείας (έχει κάποια τηλεπαθητική δύναμη εκδικητικής υφής;), η άλλη δέχεται ερωτική εξομολόγηση αλλά δεν μπορεί να τον δει παρά μόνο ως φίλο, η γιαγιά που θυμάται τα νεκρά παιδιά της, οι νέοι που κάνουν διακοπές ενώ ο πατέρας τους έχει χαθεί,  ο μικρός αδερφός και τα πάθη του, η φυλή που περιμένει τα δελφίνια να της φέρει κέφαλους, σαν τον συγγραφέα που περιμένει τις λέξεις, ερασιτέχνες δύτες παρακολουθούν ενάλια αρχαία, μια γυναίκα παραπονιέται για την “ερωμένη” του άντρα της, η συμβίωση με τη θεία, η παραδουλεύτρα που δεν της επιτρέπεται να πετάξει σαβούρα αν δεν το εγκρίνει ο κύριος, κ.ο.κ.


ΟΡΙΣΜΕΝΑ συμπεράσματα που απορρέουν είναι ότι συχνά οι συγγραφείς γράφουν προσωπικά βιώματα και εγκλωβίζονται σ’ αυτά, άλλες πάλι ψυχοθεραπεύονται μέσω της γραφής, όπου εκτονώνουν τα συναισθήματα και τις ανασφάλειές τους. Η διάκριση μεταξύ δοκιμίου και διηγήματος ακούγεται κάπου ξώφαλτσα, τα πρόσωπα εναλλάσσονται, τα ύφη επίσης, το τραγικό με το κωμικό (λιγότερο)… Κάθε μαθητευόμενος γράφει με τον δικό του τρόπο, βγάζει στο χαρτί ό,τι τον απασχολεί, μαθαίνει τον εαυτό του εξωτερικεύοντας το είναι του.

ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ που διάλεξε η Σωτηριάδου δεν είναι πετυχημένο. Τα διηγήματα, με διαφορετικό βέβαια ύφος, πράγμα που είναι πολύ εύστοχο, συγκολλώνται ασύνδετα με το πρόσχημα ενός σεμιναρίου δημιουργικής γραφής. Αλλά πουθενά δεν ακούγονται σχόλια, κανείς δεν συζητά τι έγραψε ο διπλανός του, αλλά ούτε και η υπεύθυνη κρίνει, σχολιάζει, επιδοκιμάζει ή αποδοκιμάζει, ούτε διορθώνει για να μάθουν, αλλά αφήνει τον καθένα να εκφωνεί το κείμενό του, λες και πρόκειται για παρέλαση αφηγητών.

Πάπισσα Ιωάννα

Monday, October 11, 2021

Sergio del Molino, “Το δέρμα”

Ένας άνθρωπος που έχει ψωρίαση σκέφτεται όχι μόνο την υγεία του αλλά και όλα τα στερεότυπα που εκπορεύονται μέσα στην Ιστορία από αυτήν. Κι αυτά τα στερεότυπα επηρεάζουν και την αυτοεικόνα του, την αξιοπρέπειά του και τον τρόπο με τον οποίο βλέπει το δέρμα του.


Sergio del Molino

“La piel”

2020

“Το δέρμα”

μετ. Μ. Παλαιολόγου

εκδόσεις Ίκαρος -2021

 

Εντάξει, δεν είναι όλα τα μυθιστορήματα γραμμένα πάνω σε έναν βασικό χαρακτήρα. Υπάρχει ένα μικρό ποσοστό, ίσως πιο σύγχρονη τάση, που θέτουν στο κέντρο τους ένα άψυχο ον, μια έννοια ή ένα αντικείμενο, ένα ζώο ή κάτι άλλο και πάνω σ’ αυτό στήνουν την ιστορία τους. Π.χ. “Το βιβλίο των χελιών” του Σουηδού Patrik Svensson περιστρέφεται γύρω από το χέλι και την ιστορία του.


> Ο Sergio del Molino (Σέρχιο δελ Μολίνο) γεννήθηκε στη Μαδρίτη το 1979 και ζει στη Θαραγόθα. Είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος, συνεργαζόμενος με πολλές εφημερίδες και τηλεοπτικά προγράμματα στην Ισπανία. Έχει εκδώσει επτά μυθιστορήματα και έξι δοκίμια. Στο μυθιστόρημα La hora violeta (2013) αφηγείται την ασθένεια και τον θάνατο του γιου του Pablo, ένα ιδιαίτερο γράμμα αγάπης που μεταφράστηκε σε τρεις γλώσσες και τιμήθηκε με τα βραβεία Ojo Crítico 2014 και Tigre Juan 2014. Το δοκίμιο La España vacía (2016) άνοιξε έναν μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό διάλογο σχετικά με την πληθυσμιακή συρρίκνωση του αγροτικού κόσμου και τις συνέπειες του φαινομένου στη συλλογική συνείδηση των Ισπανών. Τιμήθηκε με το βραβείο Cálamo 2016 και το βραβείο βιβλιοπωλών της Μαδρίτης για το καλύτερο δοκίμιο (2016). Το νέο του βιβλίο, Το δέρμα (Ίκαρος, 2021), το πρώτο του που κυκλοφορεί στα ελληνικά, αποτελεί ένα υβριδικό είδος μυθιστορήματος, στο οποίο συγκεντρώνει γλυκόπικρες ιστορίες με επίκεντρο το ανθρώπινο δέρμα. Μεταφράζεται ήδη σε περισσότερες από τέσσερις γλώσσες.


ΑΝΑΛΟΓΑ με τον Svensson, ο Del Molino βάζει σε πρωταγωνιστικό ρόλο το δέρμα, και μάλιστα το άρρωστο δέρμα. Για να είμαι πιο ακριβής, όπως και στο σουηδικό βιβλίο, όπου η εξιστόρηση αφορά το Εγώ και το άλλο, δηλαδή τον αφηγητή και τα χέλια, εδώ τον αφηγητή και το δέρμα που πάσχει από ψωρίαση. Αυτή η δερματολογική πάθηση βασανίζει τον ήρωα, όχι μόνο για λόγους αισθητικής, καθώς παρουσιάζει μια φρικτή εικόνα με φολίδες και αίμα, που τον αναγκάζει ακόμα και το καλοκαίρι να ντύνεται με μακριά ρούχα, αλλά και για λόγους υγείας, καθώς η αρρώστια μπορεί να οδηγήσει σε χειρότερες νόσους. Έτσι, ο αφηγητής αφενός υφίσταται το νοσοκομείο και τη μεθοτρεξάτη, με όλη την αναξιοπρέπεια που νιώθει να κουβαλά, κι αφετέρου προσπαθεί να εκλογικεύσει και να συμφιλιωθεί με το δέρμα του, μιλώντας και ξαναμιλώντας γι’ αυτό.

ΠΕΡΑ ΑΠ’ την προσωπική του σχέση με την ψωρίαση, η αφήγησή του απλώνεται σε διάσημους ανθρώπους που είχαν ανάλογο πρόβλημα και το χειρίστηκαν, ανάλογα με τη θέση τους μέσα στην κοινωνία. Ο Στάλιν π.χ. δεν άφηνε κανέναν να δει το γυμνό του σώμα, εκτός από τον Κιρόφ, τον οποίο εντέλει έφαγε σε κάτι εκκαθαρίσεις. Ο John Updike μιλά και κρύβει την αρρώστια του πίσω από τον μυθοπλαστικό Λαγό του, η τραγουδίστρια Cindy Loper έζησε και πέθανε μ’ αυτήν, περνώντας από την αφάνεια στη δόξα και το αντίθετο.

ΤΟ ΔΕΡΜΑ, λέει ο del Molino, είναι η αυτονόητη εικόνα μας προς τα έξω, η γέφυρα του εντός μας με τους άλλους. Θέλουμε λοιπόν να έχουμε μια ωραία βιτρίνα για να κερδίσουμε σε αξιοπρέπεια και αποδοχή. Όταν όμως συμβαίνει κάτι παράξενο σ’ αυτό, συνειδητοποιούμε πώς μας βλέπουν οι άλλοι (αμηχανία, περιέργεια, οίκτο, αποστροφή…) ή πώς νομίζουμε εμείς ότι μας βλέπουν οι άλλοι κι έτσι η (θεωρούμε) ετεροεικόνα γίνεται προσωπική αυτοεικόνα. Στην ουσία υπάρχει ένα είδος ρατσισμού προς όποιον έχει διαφορετικό δέρμα, άρρωστο ή παράξενο, και γι’ αυτό ο συγγραφέας αφιερώνει ένα κεφάλαιο στα είδη δέρματος, λευκό, ροζ ή σκούρο καφέ, που γέννησαν και αντίστοιχες φυλετικές θεωρίες, για τις οποίες δεν φταίει το δέρμα, αλλά η εκτίμηση του δέρματος από τους διάφορους πολιτισμούς.

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ δεν διστάζει να θεωρήσει τη δερματίτιδά του τερατογένεση και να φιλοσοφήσει πάνω στην έννοια “τέρας”. Προφανώς είναι η διογκωμένη εικόνα που ψυχολογικά και μυθιστορηματικά δημιουργεί για να αποδώσει τα συναισθήματά του, χωρίς οιμωγές αλλά με μια ανθρώπινη ματιά. Ανατρέχοντας στην Ιστορία και σε διάσημα πρόσωπα, όπως ο Ναμπόκοφ, και εξετάζοντας τα χειρόγραφα του Κουμράν, που απαγόρευαν σε όσους έχουν μια δερματική πάθηση ως ακάθαρτους να εισέλθουν στην κοινότητα, ο Del Molino σχολιάζει, σκέφτεται, φιλοσοφεί, αφηγείται με δοκιμιακό τρόπο και στοχάζεται με ιστορίες. Ένα πολύ ζωντανό βιβλίο, ένα υβριδικό είδος που πάει τη λογοτεχνία λίγο πιο πέρα.

Πάπισσα Ιωάννα

In2life, 10/9/2021