Wednesday, December 31, 2014

Οι Ευχαριστίες-μου στο 2014

Η αποστολή βιβλίων στον Πατριάρχη Φώτιο, αν και ποτέ δεν τα ζήτησε ο ίδιος, δεν είναι σημαντική μόνο επειδή τον ξαλαφρώνει από τα έξοδα αγοράς-τους. Είναι πιο σημαντική επειδή δείχνει ότι μερικοί εκδοτικοί οίκοι βρίσκουν στο Βιβλιοκαφέ μια καλή προβολή, αν και ο ξενιστής δεν διακρίνεται για την απλόχερα θετική κριτική-του, και μερικοί συγγραφείς έναν χώρο, που θα τους προσφέρει μια τίμια ανάγνωση.
Κάθε τέτοια μέρα συνηθίζω να ευχαριστώ όσους μου εμπιστεύθηκαν τα βιβλία-τους. Τη χρονιά λοιπόν που φεύγει με τίμησαν οι εξής φορείς και άνθρωποι: 

-         Οι εκδόσεις Πόλις που συνέχισαν να με υπολογίζουν, στέλνοντάς-μου τα εξής έργα:

. Χριστίνα Καράμπελα, “Καιροί τέσσερεις
. Γιώργος Γκόζης, “Αφήστε με να ολοκληρώσω
. Αβραάμ Β. Γεοσούα, Ρετροσπεκτίβα
. Blandine Le Callet, Η μπαλάντα της Λίλας Κ
. Roger Martin du Gard, “Ζαν Μπαρουά 

. Romain Slocombe, “Κύριε Διοικητά
. Gilles Martin-Chauffier,Το Παρίσι εν καιρώ ειρήνης
. Νικόλας Σεβαστάκης, “Γυναίκα με ποδήλατο”
. Γκράχαμ Γκρην, “Οι θεατρίνοι
. Melanie Wallace, “Το γαλάζιο άλογο ονειρεύεται”
. Χόρχε Σεμπρούν, “Ασκήσεις επιβίωσης”
. Andre Gide, “Οι κιβδηλοποιοί
. Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, “Το Παρόν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας”
. Χρήστος Οικονόμου, “Το καλό θα ’ρθεί από τη θάλασσα”
. Λάκης Παπαστάθης, “Ο δάσκαλος αγαπούσε το βωβό σινεμά”
. Yoram Kaniuk, “1948”

 
-         Οι εκδόσεις Μεταίχμιο για τα εξής βιβλία:

. Σέρχιο Αλβάρες, 35 Νεκροί
. Kate Atkinson, “Ζωή μετά τη ζωή

-         Οι εκδόσεις Κίχλη για τα εξής βιβλία:

. Γιώργος Κουτσούκος, “Ενυδρείο
. Αγγέλα Καστρινάκη, “Και βέβαια αλλάζει!”
. Γιώργος Μητάς, Το σπίτι
. Άκης Παπαντώνης, Καρυότυπος
. Μιχάλης Μακρόπουλος, “Το δέντρο του Ιούδα”
 

-         Ο Νίκος Καρακάσης με την ψηφιακή δωρεά της ηλεκτρονικής έκδοσης του βιβλίου-του “Who the hell is Max?” (εκδόσεις Σαΐτα).
-         Ο Γρηγόρης Αζαριάδης για το μυθιστόρημά-του “Η τελευταία παράσταση της Μαρίνας Φιλίππου” (εκδόσεις Γαβριηλίδη).
-         Ο Δημήτρης Καρακίτσιος που μου έστειλε την ποιητική-του συλλογή “Οι γάτες του ποιητή Δ.Ι. Αντωνίου” (εκδόσεις Το Ροδακιό).
-         Ο Νώντας Τσίγκας, τακτικός θαμώνας του Βιβλιοκαφέ, που μου εμπιστεύτηκε το βιβλίο-του “Εποχιακός Διανομέας” (εκδόσεις Πανοπτικόν) και το έργο του Γιώργου Γκολομπία “Ο άγιος Ζαμπλακάς” (αυτοέκδοση).
-         Ο Δημήτρης Χατζηκωνσταντίνου που μου ενεχείρισε ταχυδρομικώς το “Ετούτο είν’ ωκεανός” (εκδόσεις Ταξιδευτής), μαζί με άλλα δώρα που γεννούν ευγνωμοσύνη.
-          Η Τζούλια Γκανάσου, η οποία μου εμπιστεύτηκε το εξαιρετικό μυθιστόρημά-της “Ως το τέλος” (εκδόσεις Γκοβόστη).
-         Ο Δημήτρης Γιατρέλλης που έκανε πάλι το λάθος να μου στείλει βιβλίο-του, το “Είμαστε ακόμα εδώ” (εκδόσεις Ωκεανίδα).
-         Ο Γιώργος Παναγή που εμπιστεύθηκε τα διηγήματα μιας αξιοπρόσεκτης συλλογής “Οι μύθοι” (εκδόσεις Γαβριηλίδη) στα χοντροκομμένα χέρια-μου.
-         Ο Γιώργος Σιώμος ο οποίος έστειλε στο Βιβλιοκαφέ “Το παράπονο του Εμμανουήλ Παπά” (εκδόσεις Γαβριηλίδη). 

Ξαναγράφω ότι δεν μπορώ (και δεν θέλω) να διαβάζω ό,τι φτάνει ως την πόρτα του Βιβλιοκαφέ. Φυσικά μερικά απ’ αυτά τα βιβλία με προσέλκυσαν και τα κοίταξα, άλλα από αυτά τα έχω ήδη παρουσιάσει κι άλλα θα τα παρουσιάσω στο μέλλον. Το μόνο που ελπίζω είναι, ανεξάρτητα από τη θετική ή αρνητική γνώμη-μου, να τα τιμώ και να τα προσεγγίζω με εντιμότητα. 

Καλή χρονιά.
Εύχομαι για τη νέα χρονιά
συγγραφικό μπουμπούκιασμα και αναγνωστικές απολαύσεις.
Πατριάρχης Φώτιος

Tuesday, December 30, 2014

Ἡ γέφυρα


Εἶναι μιὰ ὡραία περιπλάνηση, σχεδὸν μιὰ δραπέτευση -
δὲν ξέρω ἀπὸ ποῦ καὶ γιὰ ποῦ, μιὰ μυστικὴ δραπέτευση ποὺ δίνει
μιὰ μυστικότητα στὴν κάθε κίνησή μας, στὸν ἴσκιο μας πάνω στὸν τοῖχο,
στὶς ἀπίθανες σχέσεις τῶν δακτύλων μας, στὸν ἦχο τῶν βημάτων μας –


μία ἐξαίσια αἴσθηση παρανομίας πρὸς ὅλα, σὰν τοῦ μοιχοῦ, τοῦ κλέφτη, τοῦ φονιά, του ἀρσενοκοίτη ἢ τοῦ λαθρεπιβάτη,
κ΄ ἡ αἴσθηση τῆς παρανομίας αὐτῆς σου ἐπιβάλλει
μίαν ἄγρυπνη προσοχὴ γιὰ ν᾿ ἀποφύγεις τὴ σύλληψη,
ἐνῶ ἡ προσοχή σου αὐτὴ συλλαμβάνει
τὸ νόημα μιᾶς ἀρχικῆς ἐνοχῆς, συλλαμβάνει
τὶς πιὸ ἀδιόρατες ἐκφράσεις τῆς σιωπῆς· μὰ τότε πάλι νιώθεις πῶς ἔτσι παραβιάζεις μ᾿ ἀντικλείδι ἕνα μεγάλο, ξένο, σκοτεινό χρηματοκιβώτιο
ὕστερα ἀπὸ σκάλες πολλὲς καὶ μεγάλους πλακόστρωτους διαδρόμους
ποῦ κάνουν ν᾿ ἀντηχοῦν ἀπεριόριστα οἱ κλειδώσεις σου,
κ᾿ ἕνα καχύποπτο φεγγάρι μπαίνει ἀπὸ φεγγίτες καγκελόφραχτους
μεγάλο, κίτρινο, προδοτικό, φέρνοντάς σε ἀντιμέτωπο
μὲ τὴν ἴδια πελώρια σκιά σου ποὺ κρατάει
μεγεθυσμένες τὶς σκιὲς τῶν κλειδιῶν, ποὺ ἐσὺ κρατᾶς, σὰ νἆναι κιόλας
τὰ κάγκελα τῆς φυλακῆς ποὺ θὰ σὲ κλείσει ἰσόβια· ὥσπου τέλος ἀνακαλύπτεις πὼς αὐτὸ τὸ χρηματοκιβώτιο
εἶναι δικό σου, ὁλότελα δικό σου
καὶ μπορεῖς νὰ τ᾿ ἀνοίξεις ἐλεύθερα
καὶ μπορεῖς νὰ χαρίσεις ὅσα θέλεις στοὺς φίλους σου
καὶ μπορεῖς νὰ σκορπίσεις ὅσα θέλεις στὸν ἄνεμο
μὲ κείνη τὴ χαρὰ ποὺ δίνει τὸ ἀνεξάντλητο
μὲ κείνη τὴ χειρονομία μιᾶς ἄσκοπης λεβεντιᾶς κι᾿ ἀσωτείας
ποὺ εἶναι, ἴσως, ἡ μόνη ἀληθινὴ σκοπιμότητα.

Μὰ τότε νιώθεις ὁ ἴδιος, πόσο ἡ κίνηση αὐτὴ θὰ φαίνεται ὕποπτη
μὲς στὸ σκοτάδι τὸ καρφωμένο ἀπ᾿ τ᾿ ἄστρα, μὲ τὸ μετάλλινο ἦχο των κλειδιῶν,
σὰ χτύπημα σπαθιῶν, ψηλὰ στὸν ἀέρα, ἀόρατων μονομάχων ἢ ἱππέων,
μ᾿ αὐτὸ τὸ σκοτεινό, πελώριο στόμιο τοῦ χρηματοκιβώτιου
ποῦ χάσκει ἀνοιχτὸ μὲς στὴ νύχτα ἐνῶ στὸ βάθος τοῦ ἀστράφτουν
σωροὶ τὰ νομίσματα περίεργων ἐποχῶν καὶ τόπων,
ράβδοι χρυσοῦ σὰ μεγάλα καρφιὰ γιὰ μία σταύρωση· στοῖβες χαρτονομίσματα
σὰ μυστικὰ τραπουλόχαρτα τῆς Μοίρας. Κι᾿ ὅσοι
δέχτηκαν μία στιγμὴ τὴν προσφορά σου, μόλις στρίψεις τὸ κεφάλι σου
δοκιμάζουν στὴν πέτρα τὰ νομίσματα, μὰ ἐκεῖνα δὲν ἀφήνουν ἦχο,
προσπαθοῦν ν᾿ ἀποκρυπτογραφήσουν στὰ χαρτονομίσματα
τοὺς ἀριθμοὺς καὶ τὶς σφραγίδες, μ᾿ αὐτὰ δὲ διακρίνονται στὸ
καταπληχτικό σκοτάδι,
καὶ τὰ πετοῦν ξανὰ μπροστὰ στὰ πόδια σου καὶ φεύγουν.

Καὶ μένεις μόνος μ᾿ ὅλο σου τὸν πλοῦτο ποδοπατημένο,
μόνος μπρὸς στὸ μαγνητικὸ ἀνοιγμένο στόμιο τοῦ ἀδειανοῦ πιὰ χρηματοκιβώτιου,
μόνος μπρὸς στὴν ἀκάλυπτη τρύπα τοῦ χάους,
μὲ τόνα χέρι σου μισοσηκωμένο
σὲ μισοτελειωμένη στάση θεατρικῆς γενναιοδωρίας,
σὰν ἄγαλμα ἥρωα ποὺ ὁ ἡρωισμός του
ἀποδείχτηκε ἀπατηλὸς μετὰ θάνατον - ἢ σὰν ἀτέλειωτη προσπάθεια
νὰ γίνεις ἄγαλμα γιὰ νὰ μὴ σωριαστεῖς στὸ χῶμα - ἕνα ἄγαλμα
ποῦ τείνει μάταια σὰν τσαμπὶ σταφύλι τ᾿ ἀναπόδεκτα κλειδιὰ ἑνὸς  παραδείσου.

(Γιάννης Ρίτσος, “Ποιήματα 1930-1960”, Γ΄ (απόσπασμα), Κέδρος 1964)

[Πρόταση από τη Βιβή Γ.]
 


Κάθε μέρα δημοσιεύουμε ένα ποίημα που το στέλνετε εσείς: sjuzet@hotmail.com.
Όχι δικό-σας. Στείλτε το ποίημα με όνομα ποιητή, ποιητική συλλογή και χρόνο δημοσίευσης.
Βρείτε το ποίημα που ταιριάζει στη διάθεσή-σας ή στους προβληματισμούς-σας
και μοιραστείτε-το μαζί-μας. 

Πατριάρχης Φώτιος

Monday, December 29, 2014

ΥΠΕΡΩΚΕΑΝΕΙΟΣ ΠΛΟΥΣ Ή ΠΛΟΥΣ ΥΠΕΡΩΚΕΑΝΕΙΟΥ

                                                     Εις μνήμην του Κ.Π. Καβάφη,
                                                    Που πήγε πέρσι για πάντα στην Ιθάκη
 

Από σταβέντο*  φάνηκε τ’ ωραίο νησί
Μα το βαπόρι μας δεν πόντισε. Θα πάμε
Πολύ μακρύτερα. Γι’ αυτό μια νάρκη
Χαρακτηρίζει την ώρα αυτή.

Κι όταν εξαντληθούν τα βιβλία
Και μάθουμε τους  χάρτες της πορείας
Όταν εξαντληθούν οι ψίθυροι και το φεγγάρι
Και φτάσουμε στον τόπο της προσέγγισης
Θα κατεβούμε να χαρούμε το λιμάνι
Θα κατεβούμε  ν’ αγοράσουμε gold flakes
«Και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής»
Δια την συνέχεια του πηγαιμού μας.
Κ’ ελπίζω να ’ναι το ταξείδι μακρυνό
«Γεμάτο περιπέτειες, γεμάτο γνώσεις»
«Τώρα που μάθαμε κι εμείς οι Νέες Υόρκες τί σημαίνουν»

                                                                          Αθήνα 14.8.34

*Σταβέντο =υπήνεμος, πλους σε απάνεμη ρότα.

(Ανδρέας Εμπειρίκος, «1934-Προϊστορία-Η καταγωγή»,
εκδόσεις Άγρα 2014).
 

[Πρόταση από τον Νώντα Τσίγκα, ο οποίος τράβηξε και μου έστειλε τη φωτογραφία κορυφής]
 
 
Κάθε μέρα δημοσιεύουμε ένα ποίημα που το στέλνετε εσείς: sjuzet@hotmail.com.
Όχι δικό-σας. Στείλτε το ποίημα με όνομα ποιητή, ποιητική συλλογή και χρόνο δημοσίευσης.
Βρείτε το ποίημα που ταιριάζει στη διάθεσή-σας ή στους προβληματισμούς-σας
και μοιραστείτε-το μαζί-μας.

Πατριάρχης Φώτιος

Sunday, December 28, 2014

[Παραπονιέται ο ποιητής]


Παραπονιέται ο ποιητής:
"Έχω σχεδόν εκ γενετής 

μια έφεση για ουρανό-
σαν πίστη, κι όμως αδρανώ, 

ευνούχος του χαμένου χρόνου,
εδώ στις παρυφές του πόνου, 

κι ούτε ένα έργο που ανασαίνει
από τα χέρια μου δεν βγαίνει 

δες, χτίζουν τα πουλιά, κι εγώ,
εγώ δεν χτίζω, καταργώ 

λίγο σκοτάδι για να φέξει
και ονειρεύομαι τη λέξη 

σαν το νυστέρι ακριβή
σύρριζα προς τη συντριβή". 

(Διονύσης Καψάλης, «Από λεπτότατη οδύνη», Άγρα, 2003)
 

[Πρόταση από τη Βαρβάρα Ρούσσου] 

Κάθε μέρα δημοσιεύουμε ένα ποίημα που το στέλνετε εσείς: sjuzet@hotmail.com.
Όχι δικό-σας. Στείλτε το ποίημα με όνομα ποιητή, ποιητική συλλογή και χρόνο δημοσίευσης.
Βρείτε το ποίημα που ταιριάζει στη διάθεσή-σας ή στους προβληματισμούς-σας
και μοιραστείτε-το μαζί-μας. 

Πατριάρχης Φώτιος

Saturday, December 27, 2014

Τα ποιήματα στο δρόμο


 
          Μ’ αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω απ’ τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα· που αναβοσβήνουν, μες στη νύχτα, σαν Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια ―όχι αυτά που κρέμονται στα δέντρα της γιορτής, στη θαλπωρή των δωματίων, αλλά εκείνα που τονίζουνε την ερημία των σφαχτών στις μωβ βιτρίνες των συνοικιακών κρεοπωλείων.
          Τα σακατεμένα και τα μοναχικά, μ’ αρέσουν: τα ποιήματα-κοπρίτες που περπατούν κουτσαίνοντας στις σκοτεινές άκρες των λεωφόρων: αυτά που τ’ αγνοούν οι κριτικοί κι οι εκπαιδευτικοί του Μωραΐτη· που τα χτυπούν συχνά οι μεθυσμένοι οδηγοί και τα αφήνουν αβοήθητα στο δρόμο. Και τα ποιήματα-παιδάκια, όμως αγαπώ· αυτά που ενώ δεν έχουν μάθει ακόμη την αλφάβητο, μπορούν εντούτοις, με δυο λέξεις τους, να σου κολλήσουν την ψυχή στον τοίχο.
          Μ’ αρέσουν, πάλι, τα απελπισμένα κι όμως χαμογελαστά: τα ποιήματα-συνένοχοι· εκείνα που σου κλείνουνε με νόημα το μάτι. Που δεν σου πιάνουν την κουβέντα, δεν σ’ απασχολούν μα συνεχίζουνε το δρόμο τους αδιάφορα: τα ποιήματα-«δεν πρόκειται να σου ζητήσω τίποτε»· αυτά που χαιρετούν μόνο και φεύγουν, όπως μ’ αρέσουνε και τ’ άλλα, τα χαρούμενα, που προτιμούνε τα παιχνίδια απ’ το μάθημα καθώς και τα ποιήματα-παππούδες, γιατί ενώ γνωρίζουνε καλά το μάταιο της ζωής εντούτοις θέλουν να το ζήσουν.
          Δεν αγαπώ καθόλου τα ποιήματα-γεροντοκόρες που συγυρίζουν, όλη μέρα, τα δωμάτια με τις λέξεις, ούτε και τα ποιήματα-ταγιέρ, τα καθωσπρέπει. Δεν αντέχω και τα ψωνάκια: τα ποιήματα με τα πολλά αποσιωπητικά ούτε και τ’ άλλα που θεωρούν τη φύση μάνα τους κι όλο τη νοσταλγούν χωμένα πίσω απ’ τα γραφεία.    
   
          Σιχαίνομαι αυτά που ονομάζονται συμβολικά, τα ποιήματα με μήνυμα, τα λεξιλάγνα και τ’ αφασικά· τα ποιήματα-κυρίες με αλτσχάιμερ. Ούτε και τις συνθέσεις τις μεγάλες αγαπώ: τα ποιήματα-Μπεν Χουρ, αυτούς τους λεκτικούς χειμάρρους που ’ναι γραμμένοι κυρίως για τους κριτικούς κι ας παριστάνουν τους ινστρούχτορες που ενδιαφέρονται για το καλό του κόσμου.
          Από την άλλη δεν μπορώ και τα διστακτικά: τα ποιήματα-σαντάλια με καλτσάκι ούτε και τα ποιήματα-στρατιωτικό αμπέχωνο και δήθεν Τσε Γκεβάρα, μεσημέρι στη «Λυκόβρυση».
          Δεν μου αρέσουν τα σοφά που ’ναι γραμμένα από νέους ούτε και τα νεανικά που τα ’χουν γράψει γέροι. Μου γυρίζουν τ’ άντερα τα δήθεν οικολογικά, τα ερωτικά-«καϊμάκι με πολύ σιρόπι» καθώς κι εκείνα που εκλιπαρούν τη γνώμη του αναγνώστη.
          Ούτε και τα δικά μου αγαπώ. Μ’ αρέσουν μόνο εκείνα που μου αντιστάθηκαν: αυτά που δεν κατάφερα ποτέ να γράψω. Γι’ αυτό και τα ποιήματα που ζούνε έξω απ’ τα βιβλία αγαπώ: εκείνα που ποτέ δε νοιάστηκαν αν μου αρέσουν. Αυτά που περπατούν αδιάφορα, έξω στο δρόμο, με τα χέρια στις τσέπες και μ’ έχουνε, έτσι κι αλλιώς, χεσμένο.


(Νίκος Χουλιαράς, από το «Τα ποιήματα στο δρόμο», Η Λέξη 147, Σεπτέμβρης-Οκτώβρης 1998)

[Πρόταση από τη Rosa Mund]

Κάθε μέρα δημοσιεύουμε ένα ποίημα που το στέλνετε εσείς: sjuzet@hotmail.com.
Όχι δικό-σας. Στείλτε το ποίημα με όνομα ποιητή, ποιητική συλλογή και χρόνο δημοσίευσης.
Βρείτε το ποίημα που ταιριάζει στη διάθεσή-σας ή στους προβληματισμούς-σας
και μοιραστείτε-το μαζί-μας. 

Πατριάρχης Φώτιος

Friday, December 26, 2014

Την πόρτα ανοίγω το βράδυ


Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,
τη λάμπα κρατώ ψηλά,
να δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να ’ρθούνε, να βρουν συντροφιά.

Να βρούνε στρωμένο τραπέζι,
σταμνί για να πιει ο καημός
κι ανάμεσά μας θα στέκει
ο πόνος, του κόσμου αδερφός.

Να βρούνε γωνιά ν’ ακουμπήσουν,
σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός
κι εκεί καθώς θα μιλάμε
θα ’ρθει συντροφιά κι ο Χριστός.
 

(Τάσος Λειβαδίτης, Λυρικά -1976,
μελοποίηση Μ. Θεοδωράκης 1977)
 

[Πρόταση από την Κίκα Ολυμπίου (αναγνώστρια)]
Ο πίνακας στην κορυφή είναι ο “Le Miroir” του Vladimir Kireev
 

Κάθε μέρα δημοσιεύουμε ένα ποίημα που το στέλνετε εσείς: sjuzet@hotmail.com.
Όχι δικό-σας. Στείλτε το ποίημα με όνομα ποιητή, ποιητική συλλογή και χρόνο δημοσίευσης.
Βρείτε το ποίημα που ταιριάζει στη διάθεσή-σας ή στους προβληματισμούς-σας
και μοιραστείτε-το μαζί-μας. 

Πατριάρχης Φώτιος

Thursday, December 25, 2014

ΓΕΝΕΣΗ

Αὐτὸ τὸ γαρύφαλλο, ποὺ κρατώντας το
ἀνάμεσα στὰ τρία μου δάχτυλα
τὸ σηκώνω στὸ φῶς, μοῦ μίλησε καὶ
παρὰ τὸν κοινὸ νοῦ μου τὸ κατανόησα.
Μι᾿ ἁλυσίδα ἀπὸ ἀτέλειωτους γαλαξίες
     συνεργάστηκαν,
διασταύρωσαν κάτω στὴ γῆ φωταψίες
- τὸ σύμπαν ὁλόκληρο πῆρε μέρος στὴ
     γέννηση
αὐτοῦ τοῦ γαρύφαλλου.
Κι᾿ αὐτὸ ποὺ ἀκούω εἶναι οἱ φωνὲς
τῶν μαστόρων του μέσα του.
 

(Νικηφόρος Βρεττάκος, Η φιλοσοφία των λουλουδιών -1988)


[Πρόταση από τον Πατριάρχη Φώτιο]
 

Κάθε μέρα δημοσιεύουμε ένα ποίημα που το στέλνετε εσείς: sjuzet@hotmail.com.
Όχι δικό-σας. Στείλτε το ποίημα με όνομα ποιητή, ποιητική συλλογή και χρόνο δημοσίευσης.
Βρείτε το ποίημα που ταιριάζει στη διάθεσή-σας ή στους προβληματισμούς-σας
και μοιραστείτε-το μαζί-μας.
 
Πατριάρχης Φώτιος

Wednesday, December 24, 2014

ΕΥΡΩΠΗ Ι



Μόνοι και όψιμοι. Ξένοι της Γης.
Και άρα τ’ Ουρανού πιο ξένοι ακόμα.
Οι έσχατοι μιας κάποτε Φυλής,
με κάποιο γήρας σε ψυχή και σώμα.
Άντρες, γυναίκες, βρέφη και παιδιά
γέρικο σπέρμα, μήτρα κουρασμένη
μας γέννησε, μας έσπρωξε μπροστά·
θνησιγενείς· νεκροί και κολασμένοι.


Εμείς παντού. Και σαν εμάς κανείς.
Ιδού, σκεβρό το σώμα σου, Εσπερία·
δεν βάρυνε έτσι και ποτέ ουδείς
απ’ την Ανάγκη κι απ’ την Ιστορία.
Μαραίνεται το Δέντρο της Ζωής·
ας προκαλεί κι ας θάλλει το άλλο Δέντρο·
στέρεψε η πίστη· η γνώση, δεν αρκείς
και δεν υπάρχει, δεν υπάρχει κέντρο.

Μας έφθειρε η λαγνεία τα κορμιά,
ξεστράτισε μικρόψυχη η σκέψη,
η βούληση απ’ το αίμα δεν βαστά,
Θεός δεν είναι για να μας πιστέψει.
Κι ωστόσο μες στην πλάνη αληθείς·
περήφανοι· κανείς για να μας κρίνει.
Πάντα εμείς· παιδιά της ταραχής
δεν θα υποκριθούμε τη γαλήνη.

Ας πέσουμε όπως πέφτουμε λοιπόν.
Μια ώρα πριν το τέλος, και τη ζούμε.
Εκεί που όλα εκλείπουν το παρόν
εγγράφουμε στο μέλλον πριν σβηστούμε.
Βυθίζεται μια ήπειρος εδώ·
ο άνθρωπος που γίναμε τελειώνει
με στεναγμό, λυγμό και με σπασμό,
με έρημο, με θειάφι και μ’ αφιόνι.

Φοράμε των αιμάτων τη δορά.
Τα πρόσωπα γυμνώνονται απ’ το δέρμα
του ανθρώπου κι ανωφέλευτη η Τορά –
τελειώσαμε πριν φτάσουμε στο τέρμα.
Πυκνώνουμε στην πράξη τη στερνή
τώρα που ηχεί λόγος κενός το «Θεέ μου»
το αίμα πλέον του αίματος καλεί –
πράξη υπάτη η πράξη του Πολέμου.

Δεν θα υπάρξει Μνήμη για εμάς
που απ’ τη Μνήμη έχουμε βαρύνει,
σπεύδουν τα πάντα, σπεύδουν προς δυσμάς
μες στον καταποτήρα και στη δίνη.
Ήρθε ο καιρός που η ζωή δεν ζει.
Δόξα καμιά. Μόνο η στιγμή. Και φτάνει.
Η Αθανασία πέθανε κι αυτή.
Εμάς – κι ο Θάνατός μας θα πεθάνει.
 

(Θεοδόσης Βολκόφ, "Μissa Brevis" -2012)

[Πρόταση από τη Νότα Χρυσίνα]
 


Κάθε μέρα δημοσιεύουμε ένα ποίημα που το στέλνετε εσείς: sjuzet@hotmail.com.
Όχι δικό-σας. Στείλτε το ποίημα με όνομα ποιητή, ποιητική συλλογή και χρόνο δημοσίευσης.
Βρείτε το ποίημα που ταιριάζει στη διάθεσή-σας ή στους προβληματισμούς-σας
και μοιραστείτε-το μαζί-μας. 

Πατριάρχης Φώτιος


Tuesday, December 23, 2014

Σαν τον τυφλό μπροστά στον καθρέφτη

ΙΑ'

Ω ναι, ξέρω καλά πως δεν χρειάζεται καράβι για να ναυαγήσεις,
πως δεν χρειάζεται ωκεανός για να πνιγείς.


Υπάρχουνε πολλοί που ναυάγησαν μέσα στο κοστούμι τους,
μες στη βαθιά τους πολυθρόνα,
πολλοί που για πάντα τους σκέπασε το πουπουλένιο πάπλωμά τους.

Πλήθος αμέτρητο πνίγηκαν μέσα στη σούπα τους,
σ' ένα κουπάκι του καφέ,
σ' ένα κουτάλι του γλυκού...

Ας είναι γλυκός ο ύπνος τους
εκεί βαθιά που κοιμούνται,
ας είναι γλυκός κι ανόνειρος.

Κι ας είναι ελαφρύ το νοικοκυριό που τους σκεπάζει.

(Αργύρης Χιόνης, Σαν τόν τυφλό μπροστά στόν καθρέφτη -1986)

 
[Πρόταση από τη Rosa Mund]

 
 
Κάθε μέρα δημοσιεύουμε ένα ποίημα που το στέλνετε εσείς: sjuzet@hotmail.com.
Όχι δικό-σας. Στείλτε το ποίημα με όνομα ποιητή, ποιητική συλλογή και χρόνο δημοσίευσης.
Βρείτε το ποίημα που ταιριάζει στη διάθεσή-σας ή στους προβληματισμούς-σας
και μοιραστείτε-το μαζί-μας.
 
Πατριάρχης Φώτιος

Monday, December 22, 2014

Οι Ουρανοί Αγάλλονται: ΠΟΙΗΣΗ στις Γιορτές

Κάθε Μέρα Ένα Ποίημα Που Θα Το Προτείνετε Εσείς!

Για όσους έχουν αντικαταστήσει τα Χριστούγεννα με κάτι άλλο, υλικό, ευδαιμονιστικό, γιορτινό χωρίς γιορτή, διασκεδαστικό χωρίς αφορμή, γλέντι χωρίς σωτηρία, ας βγουν για να ξεδώσουν.
Για όσους όμως η ουσία είναι η κατάνυξη,
               και πιο βαθιά η αυτογνωσία,
                        και πιο βαθιά η λογοτεχνία,
                                    και πιο βαθιά η ποίηση,
ξεκινώ μια δεκαπενθήμερη ποιητική μαγωδία:
 Κάθε μέρα θα δημοσιεύω ένα ποίημα, όχι αναγκαστικά στο πνεύμα των γιορτών, ένα ποίημα που θα μας κάνει να ξαναδούμε την ανάγνωση ως διαδικασία εσωτερικής καταβύθισης.
Ας δώσουμε στην ψυχή-μας
πέντε λεπτά συγκέντρωσης·
τα έχει ανάγκη. 

Φυσικά σ’ αυτή την ποιητική πομπή μπορείτε κι εσείς να συμμετέχετε. Όποιος θέλει μπορεί να προτείνει ένα ποίημα, το οποίο θα δημοσιεύεται μία από τις επόμενες μέρες. Ο καθένας μπορεί να μου στέλνει στο μέιλ-μου ένα ποίημα τη φορά και να ξανάρχεται, αν έχει μεσολαβήσει δημοσίευση από άλλους. Εγώ θα έχω εύκαιρα μερικά ποιήματα, αλλά μακάρι να μη χρησιμοποιήσω κανένα από τα δικά-μου.  


            Ένα ποίημα την ημέρα, μια γουλιά νάμα, μια σκληρή σκέψη για να μας συνοδεύει στην αοριστία, μια ανάσα αέρα σε ένα νοσηρό περιβάλλον, μια μάσκα μέσα στον βόθρο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.
Καλά Χριστούγεννα
Πατριάρχης Φώτιος
 
[οι εικόνες προήλθαν από το coffee-art.com και το iefimerida.gr]