Κάρλος Ρουίθ Θαφόν, “Ο λαβύρινθος των πνευμάτων”

Χορταστικό μυθιστόρημα που αποζημιώνει όποιον θέλει ένα σπιντάτο ανάγνωσμα. Λίγο best-seller, λίγο κινηματογραφικό, αλλά πολύ δυνατό στην αστυνομική του φύση.

Carlos Ruiz Zafón “El laberinto de los espiritus” 2016 Κάρλος Ρουίθ Θαφόν “Ο λαβύρινθος των πνευμάτων” μετ. Β. Κνήτου εκδόσεις Ψυχογιός -2017

It feels like I'm talkin' to myself:

Πήρα το βιβλίο νομίζοντας η καημένη ότι πρόκειται για ένα βιβλιοφιλικό ανάγνωσμα. Γρήγορα κατάλαβα ότι αυτή η πτυχή του είναι μία μόνο, μικρή σχετικά. Πίστεψα καθώς προχωρούσα ότι είναι πολιτικό, για την δικτατορία του Φράνκο. Μόνο έμμεσα. Τελικά συνειδητοποίησα ότι είναι ένα μυθιστόρημα αστυνομικής δράσης και το απόλαυσα μετά από διαβάσματα βαριά και συνθλιπτικά. Το είχα ανάγκη.

Probably find a way to complain about a Picasso painting:

Η εκούσια-ακουσία εξαφάνιση του Υπουργού Vals, ανθρώπου των γραμμάτων, καθεστωτικού στελέχους του Φράνκο στα 1959 κινητοποιεί πολλούς πίσω του. Την υπόθεση αναλαμβάνει μια εξωαστυνομική κοπέλα, η σκληρή Alicia Gris, στην οποία προσδένουν τον αστυνόμο Vargas, ο οποίος τελικά αποδεικνύεται συνεργάσιμος. Παράλληλα, δραστηριοποιείται ο αχώνευτος αστυνόμος Lomana και άλλοι, που ψάχνουν τη λύση στο αίνιγμα. Η Alicia ξεκινά από το σπίτι του Vals, όπου βρίσκει κρυμμένο το σπάνιο βιβλίο του εξαφανισμένου συγγραφέα Victor Matas. Κι από εκεί οδηγείται σε βιβλιοπωλεία, σε δικηγορικά γραφεία, σε κινηματογράφους, σε βιβλιοθήκες. Απ’ τη Madrid στην Barcelona. Απ’ το δωμάτιό της στους δρόμους της ιδιαίτερης πατρίδας της και στους κινδύνους της δράσης.

Το μυθιστόρημα είναι γραμμένο με τη ρουφηχτική δύναμη της γραφής του Zafón. Καθώς διάβαζα, θυμήθηκα ότι είχαμε συζητήσει ένα άλλο έργο του Ισπανού συγγραφέα, το “Ο αιχμάλωτος του ουρανού”. Κι εκεί είχαμε δει ότι «η αφηγηματική δύναμη του Θαφόν, τόσο όσον αφορά στην οικονομία της αφήγησης όσο και στην εικονοποιία και την εξέλιξη της υπόθεσης, είναι ισχυρή, που κάνει τον αναγνώστη να βυθίζεται στην εποχή και να παρακολουθεί με ενδιαφέρον τους ήρωες να κυνηγούν τους στόχους τους.» Οι 900 σελίδες του παρόντος δίτομου έργου δεν είναι γολγοθάς. Αντίθετα είναι ένα εύπεπτο ανάγνωσμα, ραγδαίο, δυναμικό, λίγο best seller, αλλά και κατάλληλο για αποφόρτιση απ’ την κούραση της εποχής. Διαβάζεται σφαίρα και δεν πάσχει από λακκούβες που να ρίχνουν το ενδιαφέρον.

I exercise my right to express when I feel it's time:

Τελικά, επικρατεί φυσικά η αστυνομική ιστορία και η έρευνα. Ανατροπές από ανθρώπους που ήταν έμπιστοι, σκληροί αστυνόμοι που εκφράζουν την κτηνωδία του καθεστώτος, φόνοι ακόμα και στενών συνεργατών, ενδείξεις που προχωρούν την υπόθεση… Φυσικά ο δεύτερος τόμος λόγω έκτασης κοπάζει την ορμή του πρώτου. Αλλά μερικές κρίσιμες καμπές δίνουν ξανά ώθηση και έτσι δεν βουλιάζει.

Κρατώ τη δυναμική αφήγηση και το ταχύ βήμα της ανάγνωσης. Κρατώ και τη διακειμενική σύνδεση με το βιβλίο “Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων” μεταφερμένο στην Ισπανία του Franko και ντυμένο με ζοφερά χρώματα. Κρατώ τέλος τη Βαρκελώνη ως τόπο σκληρό αλλά και τόσο πολύπλοκο. 

> Ο Carlos Ruiz Zafon γεννήθηκε το 1964 στη Βαρκελώνη. Το 1993 κέρδισε το βραβείο Premio Edebe με το πρώτο του μυθιστόρημα, "El principe de la niebla" (“Ο πρίγκιπας της ομίχλης"). Αργότερα δημοσίευσε τα μυθιστορήματα "El palacio de la medianoche" ("Το παλάτι του μεσονυχτίου”), "Las luces de Septiembre" ("Τα φώτα του Σεπτεμβρίου") και το "Marina". Τα έργα του έχουν εκδοθεί σε πάρα πολλές χώρες του κόσμου και έχουν γνωρίσει μεγάλη επιτυχία. Το 2001 εκδόθηκε το πρώτο του μυθιστόρημα για ενηλίκους, "Η σκιά του ανέμου", υποψήφιο για το βραβείο Premio de Novela Fernando Lara, και θεωρείται, μετά τον Δον Κιχώτη, το πιο πετυχημένο μυθιστόρημα στην εκδοτική ιστορία της Ισπανίας. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 40 γλώσσες, έχουν τιμηθεί με πολυάριθμα βραβεία και έχουν πουλήσει περισσότερα από 15 εκατομμύρια αντίτυπα στις πέντε ηπείρους.

Πάπισσα Ιωάννα