Μικρές αναγνώσεις μεγάλων έργων

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την αναλώνουμε σε μικρά, μέτρια ή κακά έργα. Υπάρχουν ήδη αναγνωρισμένες κορυφές, κλασικά κείμενα, από την αρχαιότητα, την τόσο δική μας αρχαιότητα έως τη σημερινή ελληνική και διεθνή βιβλιοπαραγωγή, που δεν μπορούμε, δεν αξίζει, να χαραμίζουμε χρόνο και χρήμα, αν δεν βάλουμε στην αναγνωστική μας ατζέντα τα μεγάλα έργα.

Φυσικά μπορεί τελικά να μην μας αρέσουν. Ίσως συχνά δημιουργούνται προσδοκίες για μια συνταρακτική ανάγνωση και τελικά συναντάμε κατώτερα αποτελέσματα. Φταίει ίσως ο χρόνος που δεν τα αφήνει να έχουν την ίδια απήχηση με την εποχή οπότε γράφτηκαν. Φταίει ίσως η κριτική που τα ανύψωσε πάνω από τις δυνάμεις τους. Φταίει ίσως η δική μας ανεπάρκεια που δεν μπορεί να κατακτήσει με μπόλικο αέρα στα πνευμόνια μας τις κορυφές αυτές.

Πολλά ωστόσο είναι όντως αξιόλογα και διαχρονικά ρωμαλέα. Κέρδισαν επάξια την προσοχή των συγχρόνων τους για τις καινοτομίες και τον φρέσκο αέρα στον τρόπο σύλληψης της τέχνης και της πραγματικότητας. Κέρδισαν επάξια και το ενδιαφέρον των επόμενων γενιών, σχολιάστηκαν, μεταφράστηκαν, διαβάστηκαν, έγινα ταινίες.

Τέτοια έργα αναζητάμε, τέτοια θέλουμε να διαβάζουμε. Ιδού μερικά από τη σοδειά που με συντρόφευσαν το καλοκαίρι:

Ντίνο Μπουτζάτι, “Η έρημος των Ταρτάρων”

Ερνέστο Σάμπατο, “Περί ηρώων και τάφων”

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, “Οι δύστυχες πουτάνες της ζωής μου”

Paul Bowles, “Τσάι στη Σαχάρα”

Νίκος Καζαντζάκης, “Ο τελευταίος πειρασμός”

Πάπισσα Ιωάννα