Thursday, January 09, 2014

“Οι σειρήνες της Αλεξάνδρειας” του François Weerts

Το έγκλημα σε έναν οίκο ανοχή στις Βρυξέλλες ξυπνάει μνήμες από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Έτσι, το αστυνομικό συναντά το πολιτικό και τα δύο ανάγουν το μερικό σε εθνικό.
 
 
Βελγικός καφές με καστανή ζάχαρη:
François Weerts
“Les Sirènes d’ Alexandrie”
Actes Sud
2008
“Οι σειρήνες της Αλεξάνδρειας”
μετ. Α. Μοσχονά
εκδόσεις Πόλις
2013 

            Οι λαμπερές βιτρίνες των πορνείων είναι γεμάτες φώτα και ευεπίδεικτη σάρκα. Οι δρόμοι των Βρυξελών μοιάζουν με αυτούς του Άμστερνταμ, τα αρσενικά περνοδιαβαίνουν γεμάτα ίμερο, οι εργάτριες του σεξ πιάνουν βάρδια στην “Αλεξάνδρεια”. Το παρόν, στον προηγμένο κόσμο των δυτικών κοινωνιών, κινείται στο πολιτισμένο περιβάλλον των ευπρόσωπων εταίρων, που κρύβουν τα προσωπικά τραύματα, καθόλου μοιρολατρικά δοσμένα, καθόλου θλιβερά αλλά σίγουρα στο μαγγανοπήγαδο μιας ζωής ανάξιας. Το παρόν της πολιτισμένης Ευρώπης κρύβει το παρελθόν του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν το Βέλγιο προσαρτούνταν στο άρμα της ναζιστικής Γερμανίας.
            Ο νεαρός δημοσιογράφος Αντουάν Νταγέζ βρίσκεται διπλά σχετιζόμενος με το μπαρ «Αλεξάνδρεια»: από τη μία, ως δημοσιογράφος πέφτει πάνω στη δολοφονία της Μεμέ Ταρτίν, που ήταν γηραιά μαστροπός του μπαρ, κι από την άλλη ως εγγονός του Μορίτς Νταγέζ κληρονομεί το μπαρ από τον παππού-του. Μαζί-του κληρονομεί και την υποχρέωση να βρει κάτι χαρτιά που αμαυρώνουν τη φήμη του παππού-του, τα οποία επίτηδες ο Μορίτς δεν είχε αποκαλύψει όσο ζούσε, αλλά τώρα μετά θάνατον θα ήθελε να κοινοποιηθούν, αφού αποδεικνύουν τη δωσιλογική δράση της οργάνωσης στην οποία προΐστατο κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής.
            Ομολογώ ότι το νουάρ κομμάτι του μυθιστορήματος δεν με ικανοποίησε. Ένας φόνος στις γραμμές του τρένου που γρήγορα ξεχνιέται, απειλές, άνθρωποι του υποκόσμου, νονοί της νύχτας που πουλάνε προστασία τα μπαρ, σκίνχεντ και ακροδεξιοί τραμπουκισμοί, αστυνομία και πιστολίδια, ξυλοδαρμοί και νοσοκομεία, μια απαγωγή και μια απελευθέρωση, γρήγοροι ρυθμοί, αχρείαστα γρήγοροι, που δεν αφήνουν καθόλου την ένταση να κορυφωθεί, παιχνίδια εξουσίας και έρευνες που συγκαλύπτουν αντί να αποκαλύπτουν… Η αστυνομική πλευρά του έργου ωχριά, χλωμή σαν κινηματογραφικό φιλμ δεύτερης διαλογής, σαν ένας υποτυπώδης σκελετός που γρήγορα ξεχνιέται.
            Πιο μεγάλο ενδιαφέρον έχει η πολιτική διάσταση του κειμένου, αφού ο αγώνας της (ολλανδόφωνης) Φλάνδρας να απελευθερωθεί από τον εναγκαλισμό των γαλλόφωνων Βαλλόνων και να απεξαρτηθεί από το Βέλγιο ανάγεται στα χρόνια της κατοχής. Τότε, ποικίλες εθνικιστικές δυνάμεις είδαν με καλό μάτι τη γερμανική έλευση, αφού μέσω των ναζιστών συμμάχων-τους θα μπορούσαν να πετύχουν την αυτονόμηση της Φλάνδρας. Μια τέτοια όμως κίνηση θεωρήθηκε δωσιλογική κι ακόμα περισσότερο κατακριτέα, αφού οικειοποιήθηκε τις περιουσίες των Εβραίων για να χρηματοδοτήσει την καμπάνια-της. Η ίδια διάθεση υπάρχει και σήμερα, όταν διάδοχοι των τότε δωσίλογων κινούνται παρασκηνιακά, οργανώνουν το εθνικιστικό / ακροδεξιό-τους κόμμα, απειλούν και δραστηριοποιούνται προς όλες τις κατευθύνσεις, για να διαμορφώσουν τις συνθήκες απόσχισης από το Βέλγιο.
 
[Οι φωτογραφίες που κοσμούν την ανάρτηση αντλήθηκαν από: www.belgium_net, ayay.co_uk, filmicability.blogspot_com και silverchameleon.blogspot_com]
Πατριάρχης Φώτιος

No comments: