“Οι δρόμοι του δολοφόνου” του Τζέιμς Ελρόι

Μεταπολεμική γενιά αστυνομικής λογοτεχνίας που ήδη θεωρείται κλασική. Το νουάρ που γίνεται ψυχολογικό μυθιστόρημα, ο φόνος που γίνεται εμμονή, η αδίστακτη φύση που γίνεται εγκληματική συνήθεια. 

 

 

Αμερικάνικος με άρωμα κεράσι:

James Ellroy

“Killer on the Road”

1986

Τζέιμς Ελρόι

“Οι δρόμοι του δολοφόνου”

μετ. Τ. Αθανασόπουλος

εκδόσεις Καστανιώτης

2013 

            Ο αφηγητής είναι ο ίδιος ο δολοφόνος. Αποδεδειγμένα. Έτσι δεν αναρωτιόμαστε ποιος διέπραξε τους τέσσερις φόνους δύο ζευγαριών και ίσως πολλών άλλων για τους οποίους δεν πιστοποιήθηκε τίποτα. Εξ αρχής ενημερωθήκαμε από δημοσιεύματα για τη σύλληψη του Μάρτιν Πλάσετ, την καταδίκη και την ομολογία-του. Εξ αρχής, λοιπόν, ξέρουμε το «ποιος», μένουν πολλά άλλα όπως το «πώς» και κυρίως το «γιατί».

            Αυτό το τελευταίο αναλαμβάνει ο ίδιος ο Μάρτιν να μας το εξηγήσει με μια αυτοβιογραφική κατάθεση, ένα βιβλίο που ξεκινά από τα ψυχοπαθή παιδικά-του χρόνια και φτάνει έως τα επίμαχα περιστατικά. Το παιχνίδι παίζεται στην παιδοψυχολογία του ως μικρού ορφανού, αφού ο ίδιος σκότωσε τη μητέρα-του, και στη διαταραγμένη ψυχολογία-του ως ενήλικου. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση ξεκινάει εκ των ένδον να αποκαλύπτει πράξεις αλλά και σκέψεις, οπτικές γωνίες αλλά και κίνητρα, διαθέσεις αλλά και ένστικτα. 

            Στην αρχή ξεκίνησε να κλέβει από την ηδονή της ίδιας της κλοπής και σταδιακά συνειδητοποίησε ότι ηδονιζόταν εξίσου να παραβιάζει ξένα σπίτια και να παρακολουθεί τα ζευγάρια να κάνουν έρωτα. Έπειτα σκοτώνει το πρώτο ζευγάρι, απλά, γρήγορα, αυθόρμητα, αλλά συνάμα με μια ψυχραιμία και μια μεταεγκληματική συμπεριφορά που θα ζήλευε και ο πιο έμπειρος φονιάς. Στην ουσία παρακολουθούμε βήμα βήμα την πορεία ενός διαταραγμένου νου που γίνεται κατά συρροή δολοφόνος, ένας serial killer, που ξέρει να ελέγχει τον εαυτό-του, που δολοφονεί χωρίς κίνητρο, που υπολογίζει τις πράξεις-του και γνωρίζει πώς θα υψώσει μέσα-του τις φωνές εκείνες που θα τον σώσουν. Ένας καρτουνίστικος ήρωας εμφανίζεται στο υποσυνείδητό-του και του υπαγορεύει με ακρίβεια και συνέπεια τι να κάνει, ώστε να αποσείσει τις υποψίες από πάνω-του.

Το κείμενο δεν είναι επομένως απλώς ένα νουάρ που περιγράφει εγκλήματα και αιματηρούς φόνους, αλλά ένα ψυχολογικό θρίλερ, μια μύηση στον φόνο και στην αυτοσυγκράτηση. Η ηδονή του φονεύειν μπλέκεται με τη σεξουαλική δύναμη και η εκτόνωση στο σώμα των θυμάτων ταυτίζεται με την εκτόνωση του σπέρματος. Τονίζεται ιδιαίτερα η δύναμη με την οποία ο Πλάνκετ σφυρηλατεί τον εαυτό-του, οι μεθοδευμένες κινήσεις, η αυτοκυριαρχία με την οποία προκαθορίζει και το παραμικρό, η απόλυτη ψυχραιμία και η ρομποτική ακρίβεια των κινήσεών-του, η αυτοπειθαρχία που σμιλεύεται με στεγνή λογική, τόσο ψυχρή που δεν επιτρέπει κανένα περιθώριο συναισθηματισμού. Στην ουσία ο Ελρόι πλάθει έναν απόλυτα συνεπή χαρακτήρα, του οποίου ο ψυχισμός και η πετρόχτιστη λογική δείχνει πώς ενεργεί ο σήριαλ κίλερ, πώς σκέφτεται, πώς δρα και κυρίως με ποια εσωτερικά βήματα καθορίζει τη δράση-του.

 

{το φωτογραφικό υλικό αντλήθηκε από: www.ew.com, www.deviantart.com, sandedfaceless.deviantart.com και love-catsxd.deviantart.com}

Πατριάρχης Φώτιος