Πέτρος Βουνισέας, “Το νεροπίστολο”

Η αλληγορία πλάθει ένα φανταστικό σενάριο και μέσα απ’ αυτό αντικατοπτρίζει τη δική μας πραγματικότητα. Ο Βουνισέας με τον χειμαρρώδη λόγο του μας βομβαρδίζει με τις ιδέες και τις εκρήξεις του.

Πέτρος Βουνισέας “Το νεροπίστολο” εκδόσεις Κέδρος -2018

Χαρά στον Έλληνα που ελληνοξεχνά …και στην Αθήνα μέσα ζει στη ξενιτιά (Μανώλης Ρασούλης – Βάσω Αλαγιάννη):

Πριν από πέντε χρόνια διαβάσαμε το “Η ζωή είναι ένα σύνολο από” και μείναμε κατάπληκτοι. Κάθε ιστορία μια δισέλιδη κατά μέσο όρο μαχαιριά. Μια μαχαιριά όχι τόσο επειδή είναι οξεία και κοφτερή, όσο επειδή σε ελάχιστες παραγράφους ορθώνει το θέμα και το ρίχνει ορθόπλωρο πάνω στον αναγνώστη. Κι έτσι τώρα ξαναβρήκαμε βιβλίο του να μας σοκάρει.

Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ και βαθιά σ’ ευχαριστώ, γιατί μ’ έμαθες και ξέρω

ν’ ανασαίνω όπου βρεθώ, να πεθαίνω όπου πατώ και να μη σε υποφέρω (Μανώλης Ρασούλης – Βάσω Αλαγιάννη):

Να μας σοκάρει. Ναι. Αιρετικό, προκλητικό, ανατρεπτικό. Out of the box. Η πρώτη σκέψη είναι ερεθιστική κι έπειτα χτίζεται όλο το υπόλοιπο οικοδόμημα. Τρεις φίλοι, ο Κρος, ο Έρος κι ο Όμα πάσχουν από γεροντομορφισμό, αφού στα 9 τους χρόνια είναι ήδη σαν 70 ή 80. Ηλικιακά δηλαδή είναι μικρά παιδιά, αλλά βιολογικά έχουν πρόωρη γήρανση που τους φθείρει μέχρι θανάτου. Οι γονείς τους τρέμουν την ιδέα, αλλά κυρίως την έκθεση των παιδιών και της οικογένειας στη χλεύη και τον οίκτο της κοινωνίας. Γι’ αυτό τα έχουν κλείσει σε ένα ειδικό σχολείο. Οι δυο οικογένειες είναι πλούσιες, ενώ η μία φτωχή. Καθεμία όμως βυθίζεται στις παθογένειες ενός καθωσπρέπει εγώ, που από κάτω είναι σαν τάφος ακάθαρτος και ρυπαρός. Πλούτη, ερωτισμός μέχρι ηδονοθηρίας, επίδειξη, αριβισμός, κι αντίστοιχα μικροαστισμός, θρησκοληψία, υποκρισία…

Η οργή των μικρομέγαλων, όταν μαθαίνουν ότι δεν ήξεραν την αλήθεια κι ότι έχουν προσδόκιμο ζωής τέσσερα-πέντε χρόνια, εκτοξεύεται εναντίον των ενηλίκων, αλλά και του Θεού, ο οποίος δεν υπάρχει, αλλά, αν υπάρχει, θα δεχτεί τα πυρά τους

Η γλώσσα του Βουνισέα είναι καταιγιστική. Ένα είδος προφορικού χείμαρρου, που τσουβαλιάζει κατάρες κι ευχές, βρισιές και αφηγήσεις, ένα παιχνίδι με τις λέξεις που δεν γίνεται λεξιθηρία και ναρκισσισμός, μια σύνθεση ετερόκλιτων πραγμάτων που αντικατοπτρίζει όλη την αντιφατικότητα της εποχής μας: π.χ. μικρομέγαλα, αλλά και τελειοατελείς, σοβαροαστείοι, ιδιοαλλιώτικος, ήτανδενήταν κ.ο.κ.

Η πιο γλυκιά πατρίδα είναι η καρδιά, Οδυσσέα γύρνα κοντά μου, που τ’ άγια χώματα της πόνος και χαρά (Μανώλης Ρασούλης – Βάσω Αλαγιάννη):

To “Νεροπίστολο” είναι μια δυστοπική αλληγορία, που προσπαθεί να δείξει το γερασμένο πρόσωπο της ανθρωπότητας. Όχι για να καταδείξει τη γήρανσή της, αλλά για να την αφυπνίσει από μια γεροντική νοοτροπία υποκρισίας και βολέματος. Η χειμερία νάρκη σπρώχνει τα προβλήματα κάτω απ’ το χαλί, η παράλληλη πραγματικότητα (των πέντε αστραποβόλων Σταρ) δεν μπορεί να φωτίσει τη σκοτεινή ζωή μας,

Αυτό που χαμηλώνει τη στάθμη της αξίας του βιβλίου είναι ότι η υπόθεση, που στην αρχή απλώνεται πολυπρόσωπα και ποικιλότροπα, δεν ολοκληρώνεται. Έτσι, το έργο φαίνεται να κινείται στα όρια του διδακτισμού, καθώς υποκαθιστά το αφηγηματικό πλαίσιο με σχόλια και λόγια. 

> Ο Πέτρος Βουνισέας γεννήθηκε το 1974 στις αρχές του καλοκαιριού. Η μεγαλύτερή του επιθυμία είναι να εκφράζεται μέχρι την τελευταία του στιγμή χρησιμοποιώντας μελάνι. Αυτό που απλώνουν οι σουπιές γιατί φοβούνται και οι άνθρωποι γιατί δεν θέλουν να φοβούνται πια.

Πάπισσα Ιωάννα