Κωστής Γκιμοσούλης, “Όλες μία”

Πόσες γυναίκες παρελαύνουν απ’ τη ζωή ενός ανθρώπου, τι στίγμα αφήνουν, πόσο καθοριστικές αποδεικνύονται, λειτουργούν μόνο ως ερωτικά πρότυπα, έρχονται ως αναμνήσεις, είναι πραγματικά όντα ή μυθοπλαστικές οπτασίες;

Κωστής Γκιμοσούλης “Όλες μία” εκδόσεις Καστανιώτη -2018

Όλη η ζωή του ένας παραπονιάρης μύθος τυλιγμένος / στου νου του την ανέμη και στου ονείρου την απόχη / κι αυτός στ’ άλογο με τα όπλα του στο στήθος φορτωμένος / περνάει κι όλοι γιουχάρουν "Δον Κιχώτη" (Sadahzinia):

Ξεκίνησα το βιβλίο προκατειλημμένη. Αρνητικά. Τι είναι ο Γκιμοσούλης και τι μπορεί να κάνει;

Αυτό ζητάει η καρδιά του ν’ αλαφρώσει. / Να φέρει ανάσκελα το κόσμο από τη βάση (Sadahzinia):

Το βιβλίο αποτελείται από 55 σταγόνες. Τουτέστιν κεφάλαια. Τα περισσότερα αποτελούν σκηνές. Ή μάλλον προσωπογραφίες, με αδρές πινελιές, γυναικών που συνάντησε ο Γκιμοσούλης. Νεαρές, κορίτσια, μεγαλύτερες. Κάθε κεφάλαιο κι ένα επεισόδιο. Λίγα εκτενή, τα περισσότερα δύο τρεις σελίδες.

Η αφήγηση κόβεται. Επομένως το “σαν μυθιστόρημα” που γράφει στο εξώφυλλο είναι πραγματικό. Μεμονωμένες σκηνές σαν διηγήματα. Αλλά απ’ την άλλη ο άξονας “γυναίκα” μπορεί να διαρθρώσει έστω και σπονδυλωτά ένα συνολικό ανάγνωσμα. Μια νεαρή που κάνει ωτοστόπ. Μια μικρή που χαμογελάει υπέροχα. Μια νεαρή με την οποία κάνει έρωτα ο αφηγητής. Ποικίλες όψεις της γυναίκας, του έρωτα, της παιδικότητας, των ανθρώπινων σχέσεων, του στίγματός μας μέσα στο πλέγμα των άλλων. Κι εγώ ως αναγνώστρια να ψάχνω να βρω μήπως κάπου εκεί είμαι κι εγώ. Όχι ως Ιωάννα. Αλλά ως γυναίκα που αναγνωρίζει τον εαυτό της μέσα στις άλλες. Αυτούσια καμία, αλλά σε πολλές βρήκα πλευρές μου.

Η γλώσσα του συγγραφέα λέει. Ίσως επειδή κατάγεται από την ποίηση. Ίσως γι’ αυτό δεν μπορεί να συνθέσει κάτι ολοκληρωμένο, αλλά η γλώσσα του μιλάει. Άλλοτε μεταφορικά, άλλοτε ατμοσφαιρικά, άλλοτε αντιστικτικά.

“Από τη μία το φεγγάρι, από την άλλη το άσπρο μπαλάκι στο ποδοσφαιράκι. Από τη μια η ποίηση, από την άλλη τα πορνό. Οι τσόντες και οι κερασιές. Όλα έχουν δύο πλευρές. Τα άνθη και οι ψωλές. Οι θαλασσινές σπηλιές και η υγρασία στα μουνιά. Αν κοιμηθείς στο ένα πλευρό, δεν αντικρίζεις την πραγματικότητα ολόκληρη” (28^η σταγόνα)

Η γη το παραμύθι λέει του ταξιδιώτη / (που `χε αγάπη την ωραία, την πριγκιπέσσα την κρυφή τη Δουλτσινέα) (Sadahzinia):

Τελικά, ήταν καλύτερο απ’ ό,τι περίμενα. Μερικά κεφάλαια ήταν εξαιρετικά, αιφνιδιάζουν, προβάλλουν μια άλλη ματιά. Το σύνολο αφήνει τα σημάδια του.  Κι ο αναγνώστης σε ένα μουσείο ζωντανών κουκλών χαζεύει άλλα με θαυμασμό κι άλλα απλώς με περιέργεια.

> Ο Κωστής Γκιμοσούλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1960. Μαγική πόλη, αλλά θέλει συνέχεια ν' απομακρύνεται απ' αυτήν. Κι όταν ξαναγυρνάει, να τη βλέπει αλλιώς. Γράφει διηγήματα, όπως "Η κραυγή της πεταλούδας" (2007). Καμιά φορά αυτά τα διηγήματα μεγαλώνουν και γίνονται νουβέλες ή μυθιστόρημα, όπως τα "Μια νύχτα με την Κόκκινη" (1995), "Ανατολή" (1998), "Χέρι στη φωτιά" (1999), "Βρέχει φως" (2002), "Το θηρίο είναι παντού" (2003), "Εξομολόγηση σ' έναν κολομβιανό σκύλο" (2006), "Το φάντασμά της" (2009) και "Το αηδόνι στο πόδι της" (2012). Γράφει και ποιήματα (Ο ξυλοκόπος πυρετός, Αγία μελάνη, Το στόμα κλέφτης, Επικίνδυνα παιδιά), με τελευταία τη συλλογή Αγάπη από ζήλια) (2004). Το 2001 εκδόθηκε ο "Μαύρος χρυσός", ένα βιβλίο με ποιήματα, διηγήματα και ζωγραφιές με νερομπογιές, ενώ το 2011 κυκλοφόρησε το βιβλίο "Για να μάθεις να πετάς", με ιστορίες - παραμύθια για μικρούς και μεγάλους κα με εννέα ζωγραφιές του Γιάννη Ψυχοπαίδη εμπνευσμένες ειδικά για την έκδοση. Το 2013 εκδόθηκε το "Δυο μήνες στην αποθήκη", μια προσωπική μαρτυρία από την παραμονή του συγγραφέα σε νοσοκομείο. Έργα του έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες. Για την ποιητική συλλογή "Ο ξυλοκόπος πυρετός" πήρε το βραβείο Μαρίας Ράλλη για πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς.

Πάπισσα Ιωάννα