Η λογοτεχνία της ευρωπαϊκής αντίστασης απέναντι στον Ναζισμό

Πλησιάζει η 28ή Οκτωβρίου, που αποτελεί για την Ελλάδα μέρα μνήμης της Αντίστασης απέναντι στον Άξονα, αντίσταση που ξεκίνησε απ’ την άρνηση στις ιταλικές απαιτήσεις και συνεχίστηκε με την ένοπλη και άοπλη ανυπακοή στη γερμανική μπότα.

Αντίστοιχα, όμως, σ’ όλη την Ευρώπη, απ’ τη γαλλική αντίσταση μέχρι το σοβιετικό Στάλινγκραντ κι απ’ την αφρικανική αντεπίθεση ώς τους Σέρβους Παρτιζάνους, χιλιάδες αφανείς και εμφανείς άνθρωποι υπέστησαν τις διώξεις των Γερμανοϊταλοκροατοβούλγαρων κατακτητών κι άλλοι τόσοι εναντιώθηκαν στο ναζιστικό-φασιστικό πρόταγμα.

Για βιβλία με τέτοιες ιστορίες θα μιλήσουμε τις επόμενες μέρες:

        Ο Γάλλος Raphaël Jerusalmy στο “Να σώσουμε τον Μότσαρτ” βάζει τον ανάπηρο γηραιό μουσικό του να σαμποτάρει τη γερμανική μουσική και να διασώζει τον Mozart απ’ την εργαλειακή χρήση του.

         Η Μαρία Γαβαλά στον “Κόκκινο σταυρό” μιλά για την αθώα τέχνη μιας φρενοβλαβούς που μπορεί να αποδίδει υπόγεια την κοινωνική και πολιτική καταπίεση. Κι επειδή οι Nazi δεν αποδέχονται "υπανθρώπους", την εξοντώνουν.

        Ο Αυστριακός Robert Seethaler στον “Καπνοπώλη” δείχνει ότι η αντίσταση δεν είναι μόνο μια πράξη μάχιμου ηρωισμού. Μπορεί να είναι μια εσωτερική διεργασία που κάποια στιγμή θα μετατραπεί σε μια απονενοημένη ενέργεια υψηλού συμβολισμού.

        Ο Σλοβένος Drago Jančar στο “Αυτή τη νύχτα την είδα” θέτει στο κέντρο της ιστορίας του το πλούσιο ζεύγος των Zarnik, οι οποίοι φαίνονταν φιλογερμανοί, ενώ είχαν καλές σχέσεις και με τους Γιουγκοσλάβους παρτιζάνους.

   O Γάλλος Éric Vuillard στην “Ημερήσια διάταξη” εστιάζει στους  είκοσι τέσσερις βιομήχανους, ανάμεσα στους οποίους ο Krupp κι ο Opel, που συμμάχησαν με τον Hitler και τον χρηματοδότησαν το 1933.

Η αντίσταση στους Γερμανούς και στον φασισμό, η αντίσταση σε κάθε είδους καταπίεση και κατάκτηση δεν γίνεται μόνο με όπλα, αλλά και με το ανατίναγμα της επιβεβλημένης πραγματικότητας.

Πάπισσα Ιωάννα