Julian Barnes, “Η μοναδική ιστορία”

Ο έρωτας ενός νέου και μιας ώριμης γυναίκας είναι πρόσφορο θέμα όχι μόνο για τις κοινωνιολογικές του διαστάσεις αλλά και για τις ψυχολογικές του προεκτάσεις.

Julian Barnes “The Only Story” 2018 “Η μοναδική ιστορία” μετ. Κ. Σχινά εκδόσεις Μεταίχμιο -2018

Maybe I'm foolish, Maybe I'm blind, Thinking I can see through this:

Τρελαίνομαι για τον Barnes; Ή απλώς είναι ένα όνομα που προβάλλεται και με παρασύρει κι εμένα στη δίνη του; Εδώ στο Βιβλιοκαφέ έχουμε ήδη διαβάσει τα: “Ιστορία του κόσμου σε 10½ κεφάλαια” (26/2/2013) και “Πριν εκείνη με γνωρίσει” (4/6/2014).

Πάμε για το τρίτο.

Don't ask my opinion, Don't ask me to lie:

Το θέμα είναι ο έρωτας ενός 19άχρονου νεαρού, του Paul Richards, με μια 48άρα, την Susan McCloud, θέμα που με παρέπεμψε αμέσως σε ένα άλλο βιβλίο, κι αυτό της αγγλοσαξονικής σχολής, το “Αρχαίο φως” του John Banville. Έξι λοιπόν χρόνια μετά τον ομότεχνό του, ο Barnes τι καινούργιο έχει να πει στο μοτίβο του έρωτα με διαφορά ηλικίας;

Αυτό που αναδεικνύεται είναι όλο εκείνο το φάσμα σκέψεων και συναισθημάτων (λιγότερο) ενός νέου για τον έρωτα, τη διαφορά ηλικίας, την οικογένεια, το μέλλον, τις “διαγενεακές” σχέσεις, τη ζωή με τον άλλο. Φυσικά, ο Barnes αποδίδει τις σκέψεις ενός άπειρου νεαρού που βγαίνει από την εφηβεία και την προστασία της ανεμελιάς και αναλαμβάνει ευθύνες, ειδικά αφού μετακινούνται σε κοινό σπίτι.

Η γραφή είναι πάντα στιβαρή και κινείται συνεχώς σε υψηλή στάθμη. Διαβάζεις ένα μυθιστόρημα στο οποίο χορταίνεις καλογραμμένη αφήγηση, σταθερή γλώσσα, ομαλή πορεία των γεγονότων και των σκέψεων. Στηρίζεται στη μνήμη. Που σημαίνει ότι ο Paul αφηγείται όντας μεγάλος και παρουσιάζεται μαζί με την εξιστόρηση και τον σχολιασμό για τη δύναμη-αδυναμία της μνήμης και την επιλεκτική της συμπεριφορά, όπως και την άναρχη χρονολογικά ανασκόπηση εκείνης της περιόδου. Ωστόσο, αν δεν προσπέρασα κάτι σημαντικό, ο ενήλικος και εξ αποστάσεως αφηγητής δεν σχολιάζει τώρα τον παλιότερο εαυτό του τόσο, όσο αναπλάθει με όλες τις αβαρίες του χρόνου την τοτινή κατάστασή του.

I'm only human, That's all it takes, To put the blame on me:

Τελικά, έμεινα ανικανοποίητη, όχι εξαιτίας της αισθητικής καθίζησης. Περισσότερο η ιδέα του Barnes ένιωσα ότι ξεφούσκωσε κι ότι δεν απέκτησε αφηγηματική διάσταση μέχρι τέλους. Η ιστορία δεν οδηγεί πουθενά κι η ψυχολογική απόδοση του έρωτα δεν οδηγείται σε ένα νομοτελειακό τέλος και μια κορύφωση της δράσης.

> Γεννήθηκε το 1946 στο Λέστερ της Μεγάλης Βρετανίας. Σπούδασε νομικά και γαλλική φιλολογία στην Οξφόρδη. Το πρώτο του μυθιστόρημα, "Metroland", εκδόθηκε το 1980. "Ο παπαγάλος του Φλωμπέρ" (1984) (κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μεταίχμιο) κέρδισε λογοτεχνικά βραβεία στην Αγγλία, την Ιταλία και τη Γαλλία. Το 1986 η Ακαδημία Τεχνών και Γραμμάτων των ΗΠΑ του απένειμε το βραβείο E.M. Forster. Το μυθιστόρημά του "England, England" (Μεταίχμιο, 2002) ήταν υποψήφιο για το βραβείο Booker το 1998, βραβείο που κέρδισε τελικά, το 2011, με το μυθιστόρημα "Ένα κάποιο τέλος" (Μεταίχμιο, 2011). Άλλα έργα του που κυκλοφόρησαν στα ελληνικά: "Η ιστορία του κόσμου σε 10 1/2 κεφάλαια" (Ψυχογιός, 1992· νέα μετάφραση & έκδοση, Μεταίχμιο, 2012), "Ο σκαντζόχοιρος" (Ψυχογιός, 1993), "Περί ανέμων..." (Ψυχογιός, 1994), "Ο διανοούμενος στην κουζίνα" (Μεταίχμιο, 2004), "'Αρθουρ και Τζορτζ" (Μεταίχμιο, 2006· 2011), "Χωρίς να φοβάμαι τίποτα πια" (Μεταίχμιο, 2008).

Πάπισσα Ιωάννα