Ένα διήγημα ή ολόκληρη τη συλλογή;

Κανονικά θέλουμε να απολαμβάνουμε ολόκληρο ένα βιβλίο. Να το ξεκινάμε και με αμείωτο ενδιαφέρον να το γευόμαστε μέχρι τέλους. Να μην πέφτουμε πάνω σε κοιλιές ή σε λάκκους. Να προχωράμε και να νιώθουμε πλήρεις σε κάθε σελίδα-του.

           >Πόσο όμως ισχύει αυτό σε μια συλλογή διηγημάτων;

           >Πόσο ισχύει αυτό σε μια συλλογή που γράφτηκε συνήθως σε ένα χ χρονικό διάστημα και αποτελείται από ετερόκλιτα κείμενα;

           >Πόσο όλα τα διηγήματα του τόμου διατηρούν την ίδια στάθμη στην ποιότητά-τους;

          Δυστυχώς, υπάρχουν κακές ή μέτριες συλλογές, όπου ξεχωρίζει ένα δυο καλά διηγήματα και αξίζει κανείς να σταθεί μόνο σ’ αυτά. Διαβάζεις με μετριασμένο ενδιαφέρον όλο τον τόμο, αλλά μένεις εκστασιασμένος μόνο σε ένα κείμενό-του, πολύ συχνά ένα από τα πρώτα ή το πρώτο, που λειτουργεί ως δέλεαρ για τα άλλα. Είναι σαν ένα CD που έχει ένα δυο δυνατά κομμάτια, που ξεχώρισαν και άφησαν καλές εντυπώσεις, ενώ τα υπόλοιπα έμειναν σε μια μέτρια στάθμη.

          Θα ακολουθήσουν τέσσερεις συλλογές διηγημάτων, όπου ξεχώρισα ένα διήγημα για το οποίο και θα μιλήσω. Θα μιλήσω για το μικρό διαμαντάκι κάθε βιβλίου που στέκεται απαστράπτον ανάμεσα σε άλλους α-πολύτιμους ή ημιπολύτιμους λίθους. Θα μιλήσω για ένα διήγημα που αρκεί για να πεις ότι έμεινες ευχαριστημένος που το βρήκες και μες στην πυκνότητά-του και στην περιεκτική-του δύναμη βρήκες την αναγνωστική απόλαυση που αναζητούσες.

Πατριάρχης Φώτιος