Ευγενία Μπογιάνου, “Φανή”

Στους δρόμους, με τη νεολαία. Με την οργή, να διαδηλώνει. Με την αγανάκτηση, να κρατά το τιμόνι. Και η λογοτεχνία τρέχει, μερικές φορές λαχανιασμένη, να αποδώσει το νέο σκίρτημα.

 

Ευγενία Μπογιάνου “Φανή” εκδόσεις Μεταίχμιο 2020

 

Γνωρίσαμε την Μπογιάνου από τα κινηματογραφικά διηγήματά της για την κρίση στην πρώιμη φάση της. Ζητούμενο ήταν αν οι ιστορίες της “Κλειστής πόρτας” περιέγραφαν απλώς στιγμιότυπα της ελληνικής κρίσης ή ακράγγιζαν τα αίτιά της, χαρτογραφούσαν περιπτώσεις νεκρωμένων ζωών ή επιπλέον έτεμναν την ορατή επιφάνεια για να δείξουν το νοσηρό εσωτερικό της. Την ξανασυναντήσαμε στο “Ακόμα φεύγει” όπου ο Γιώργος μπλέχτηκε σε μια τρομοκρατική οργάνωση και παρά λίγο να καταδικαστεί, αλλά αθωώθηκε λόγω αμφιβολιών, έργο πιο ώριμο από το άλλο.

> Η Ευγενία Μπογιάνου γεννήθηκε το 1968 στη Θεσσαλονίκη και ζει στην Αθήνα. Έχει εκδώσει δύο συλλογές διηγημάτων, το "Μυστικό", το 2004 από τις εκδόσεις Ροές και την "Κλειστή πόρτα" το 2012 από τις εκδόσεις Πόλις. Το 2014 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της "Ακόμα φεύγει", επίσης από τις εκδόσεις Πόλις. Συνεργάζεται με την εφημερίδα Αυγή, στην κριτική βιβλίου. 

Η ΦΑΝΗ είναι είκοσι ανοίξεων. Νιάτο, άγριο, επαναστατημένο, φιλελεύθερο με την έννοια ότι κυνηγά τις εμπειρίες χωρίς φραγμούς. Φοιτά στη Φιλοσοφική, κατεβαίνει στις διαδηλώσεις, συγκρούεται με τους μπάτσους και σε μια τέτοια σύγκρουση τη γνωρίσαμε, αφού με ελαφριά διάσειση έχει διακομιστεί στο νοσοκομείο.

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ επιχειρεί να κατέβει στον δρόμο. Να αφουγκραστεί τον σφυγμό της νεολαίας. Να δείξει την αλληλεγγύη του στις αντιφασιστικές δυνάμεις. Κι έτσι καταφέρνει να κατεβάσει και τη λογοτεχνία στον στίβο της σύγχρονης επικαιρότητας και της πολιτικής δράσης.

ΔΕΝ ΞΕΡΩ αν με πείθει η επαναστατικότητα της μικρής, καθώς δεν βλέπουμε εξάρσεις, ανατινάξεις, συναισθηματικές επαναστάσεις, παρά μόνο σε λίγα σημεία. Θα ήθελα δηλαδή να νιώσω τη γροθιά της, να ακούσω την κραυγή της, να αναπηδήσω μαζί της σε κάθε αδικία· αντ’ αυτών είδα τη νιότη της αλλά δεν ένιωσα τον παλμό της. Απ’ την άλλη, ήταν εξαιρετική ιδέα, που εκτελέστηκε και σωστά, να εναλλάσσονται η αφήγηση της Φανής με μικρά άλλης γραμματοσειράς κείμενα υπό ποικίλες οπτικές γωνίες ανθρώπων που τη συνάντησαν, λίγο ή πολύ, και καταθέτουν τη γνώμη τους. Αυτή η πολυφωνία που έλειπε στην “Κλειστή πόρτα” και την είχαμε επισημάνει τότε, τώρα παίρνει σάρκα και οστά σε πληρέστερο βαθμό.

ΤΕΤΟΙΑ κείμενα δεν αρκεί να θίγουν σημερινά ζητήματα. Ούτε να προσεγγίζουν εμάς τους νέους, ούτε να εκφράζουν απλώς τα επαναστατικά μας οράματα και τις αντιφασιστικές μας αντιλήψεις. Δεν είναι απλώς το θέμα που θα τα καταξιώσει. Πρέπει επιπλέον να ξεσηκώνουν τα ίδια με τον τρόπο γραφής τους, με τον παλμό του αίματός τους, με τον φορτισμένο τρόπο με τον οποίο σηκώνουν τον τόνο τους.

Πάπισσα Ιωάννα