Νίκος Φαρούπος, “Περί γυναικών και άλλων μυστηρίων”

Έπαθα με το εξώφυλλο. Το κοιτούσα ξανά και ξανά: ένα κολλάζ ευφυές της Ξένιας Τρύφων(ος) με την Μονρόε, την Παναγία, την αναγεννησιακή Αφροδίτη, την Τζοκόντα και άλλες. Και μέσα μια μικροαστική Ελλάδα που προσπαθεί να βρει τα πατήματά της.

 

Νίκος Φαρούπος “Περί γυναικών και άλλων μυστηρίων” εκδόσεις Κέδρος 2020

Είχα ενθουσιαστεί με τον “Αρχιβιβλιοθηκάριο” κι από τότε κοιτάζω πού και πού τον Φαρούπο. Μαγεία και φαντασία.

> Ο Νίκος Φαρούπος γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε κοινωνική ψυχολογία στην Αυστρία και σκηνοθεσία στη Σχολή Κινηματογράφου Ευγενίας Χατζίκου. Αρχικά εργάστηκε σαν βοηθός σκηνοθέτη στη διαφήμιση και σε ταινίες μεγάλου μήκους. Από το 1989 ασχολείται επαγγελματικά με το σενάριο και έχει συνεργαστεί στη συγγραφή αρκετών τηλεοπτικών σειρών καθώς και κινηματογραφικών σεναρίων.

Το 1994 χρηματοδοτήθηκε από το European Script Fund για έξι τηλεταινίες με γενικό τίτλο "Ιστορίες από το παρελθόν", ενώ με το σενάριο του "Ο δήμιος", συμμετείχε στα σεμινάρια σεναρίου του European Script Fund και για διερεύνηση παραγωγής στο πρόγραμμα Μedia (1995). Έχει εκδώσει μυθιστορήματα, διηγήματα και μελέτες.

ΕΔΩ ΕΧΟΥΜΕ ιστορίες που περιστρέφονται γύρω από γυναίκες. Στο κέντρο η γυναίκα και γύρω της άντρες, συνήθως ένας, μερικές φορές πιο πολλοί, οι αντίζηλοι, οι σύζυγοι, οι εραστές. Εκείνη μοιραία, πιστή, ωραία, αγέρωχη, λίγο κάνει, περισσότερο ίσταται. Εκείνοι τρέχουν, μαχαιρώνουν, κάνουν φυλακή, εργάζονται, αγωνίζονται, θυμώνουν …για χάρη της. Γυναίκες μικρές, μαθήτριες, ή μεγαλύτερες, παντρεμένες, μοιραίες που χωρίς να κάνουν σχεδόν τίποτα προκαλούν, τουρίστριες, τσαμπουκαλούδες, κυρίες… Παλιότερες ως επί το πλείστο εποχές, που σκιαγραφούνται μέσα στο κλίμα τους, από τις λαϊκές συνοικίες έως τα νησιωτικά μπαράκια. Οι γυναίκες συνδέονται συχνά με τη νύχτα, άλλοτε με γρήγορα αυτοκίνητα, μερικές φορές με το ποδόσφαιρο, το μποξ ή το μπιλιάρδο, αναδεικνύουν όχι μόνο τον έρωτα και την καψούρα, αλλά και την ατμόσφαιρα μιας εποχής, όπου οι άντρες γοητεύονταν από την ταχύτητα και τον ανταγωνισμό.

Ο ΦΑΡΟΥΠΟΣ μού έδωσε πάλι την εντύπωση ότι παίζει, ότι παίζει λογοτεχνικά για να ανοίξει τον διαβήτη του από τη γυναίκα στο περιβάλλον της και να καταδείξει τρόπους και πρακτικές της προδικτατορικής και μεταδικτατορικής εποχής. Παλαιικά σκηνικά, παλιά ήθη, διαχρονικά όμως σουσούμια και διαφυλικές σχέσεις, τραγούδια, αυθαίρετα, αστυφύλακες, κομουνιστές, κόντρες με αυτοκίνητα, καμάκια στα νησιά, μπαράκια, ταβερνεία, μαχαιροβγάλτες, καράτε… μια Ελλάδα της καθημερινότητας, αλλά και της “ευελιξίας”, με τα μέσα, τα μικρά και τα μεγάλα, με τις κομπίνες και τις προσπάθειες να τη βγάλουν καθαρή.

ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΡΧΗ, το ύφος, ειδικά στο πρώτο διήγημα, μου θύμισε Τσιφόρο: λαϊκοί τύποι, αργκό, μαγκιά, ειδικό λεξιλόγιο και προφορικός χύμα λόγος. Κι ένα κλίμα ζωής με την ιδιαίτερη τιμή του. Η αφήγηση συχνά γίνεται από ένα ανώνυμο πρόσωπο, που βρισκόταν όμως κοντά στα γεγονότα, σαν αυτόπτης μάρτυρας, κι έτσι η όλη ιστορία αποκτά χαρακτήρα μαρτυρίας. Ενισχύεται έτσι αυτό που έγραψα παραπάνω, η αποτύπωση μιας εποχής, με τη γυναίκα να είναι το κλειδί για να την ξεκλειδώσουμε.

Πάπισσα Ιωάννα