Οικολογική κρίση και λογοτεχνία

Η ΦΥΣΗ βοά, τα καιρικά φαινόμενα όπως οι έντονες βροχοπτώσεις στη Θεσσαλία και αλλού εντείνονται, οι ειδικοί κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου κι εμείς όλοι μένουμε επαναπαυμένοι στη φιλήσυχη ζωή μας. Έχουμε μπει στον αιώνα, που μπορεί να αποτελέσει και το τέλος του πλανήτη, άρα και το τέλος της ανθρωπότητας. Γιατί προτιμήσαμε τον καταναλωτισμό και όχι την ποιότητα ζωής. Γιατί καταστρέφουμε τη γη με άπειρες μικρές κινήσεις του καθενός και με τεράστιες φθορές από τις βιομηχανίες και τα μέσα συγκοινωνίας. Αλλά κι αυτά εμείς τα προτιμούμε γιατί κάνουν τη ζωή μας πιο εύκολη κι άνετη.

Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ, είτε μιλά με ρεαλιστικό λόγο είτε καταφεύγει στην επιστημονική φαντασία, στήνει εφιαλτικά σενάρια για το μέλλον που είναι ήδη παρόν. Εδώ στο Βιβλιοκαφέ έχουμε διαβάσει διάφορα τέτοια κείμενα (ενδεικτικά: Άννυ Πρου, “Άνθρωποι του δάσους” και Santiago Amigorena, “Τα τελευταία μου λόγια” ) και συνεχίζουμε με μια σειρά από έργα, που προβληματίζονται για τον πλανήτη και την οικολογική καταστροφή:

 

- Νίκος Ζ. Κομνηνός, “Η σπίθα”

- Όλγκα Τοκάρτσουκ, “Πλάνητες”

- Maja Lunde, “Η ιστορία του νερού”

- Dean Koontz, “Τα μάτια του σκότους”

- Μιχάλης Μακρόπουλος, “Μαύρο νερό” και “Θάλασσα”

Πάπισσα Ιωάννα