Κατερίνα Χανδρινού, “Κόρκυρα”

Πώς περιηγείσαι στον γενέθλιο τόπο; Πώς περιηγείσαι στις μνήμες του, αλλά και στο παρόν του; Είναι η τουριστική ματιά ικανή; Όχι, χρειάζεται μια εσωτερική όραση που να ξαναβλέπει τα πράγματα, στο παρόν και στο παρελθόν τους.

 

Κατερίνα Χανδρινού “Κόρκυρα” εκδόσεις Κείμενα 2019

 

Το βιβλιαράκι το τσίμπησα τον Αύγουστο σ΄ ένα βιβλιοπωλείο στα Γιάννενα. Ο τίτλος “Κόρκυρα” είναι ο αρχαίος τύπος της σημερινής ονομασίας του νησιού. Και το νησί φαίνεται κάθε φορά που κατεβαίνουμε απ’ το ορεινό χωριό μας στη θάλασσα του Ιονίου. Απέναντι.

> Η Κατερίνα Χανδρινού γεννήθηκε στην Αθήνα όπου ζει, εργάζεται, φαντάζεται, διαβάζει, υποκύπτει, γράφει, σβήνει. Η "Κόρκυρα" είναι το τρίτο της βιβλίο. Προηγήθηκαν το "Συμπαθές αγρίμι" (εκδ. Ενδυμίων, 2013) και το "γιατί δεν οδηγούν οι ποιητές" (εκδ. Sestina, 2018).

 

Η ΗΡΩΙΔΑ ανεβαίνει στο νησί για να φτιάξει το παλιό πατρογονικό σπίτι. Κι ανάμεσα στα τσιμέντα, τα αστάρια και τα χρώματα, ανάμεσα στα παλιά κομό της γιαγιάς και τα ενθύμια του παππού, βρίσκει ξανά το νήμα που την συνδέει με την Κέρκυρα και το παρελθόν της.

“Ο Αύγουστος τελείωσε

και ο Σεπτέμβριος δεν έρχεται”

(Grande Bellezza/ Paolo Sorentino)

ΤΟ ΜΙΚΡΟ κείμενο 87 μόλις σελίδων είναι μια ποιητική λαογραφία. Όχι με την έννοια ότι αναπαράγει ήθη και έθιμα, αλλά ότι αναπλάθει τον παλμό του νησιού μέσα από τα νέα βιώματα, τις αναφορές σε κείμενα και συγγραφείς, στίχους και τραγούδια, με την αναζήτηση λέξεων και ιχνών. Το σπίτι είναι το μικρό που συνοψίζει το νησί, δηλαδή το μεγάλο. Η ηρωίδα είναι το παρόν που συνοψίζει την παράδοση, δηλαδή το μεγάλο. Η αφορμή της αναπαλαίωσης είναι το μικρό που συνοψίζει σαν παλίμψηστο την Ιστορία, όχι την επίσημη, αλλά την αφανή.

Η ΓΛΩΣΣΑ της νεαρής συγγραφέως είναι ζεστή. Αυτή με φώναξε και μου ’πε “δες με”. Η ποιητικότητά της δεν είναι θολή, αλλά τραβά τον αναγνώστη και τον ξεναγεί με θαλπωρή. Με ζωντάνια. Με παλμό. Με μια άναρχη πορεία, η οποία ωστόσο μιλάει με τα πιεσμένα αισθήματα.

Πάπισσα Ιωάννα