“Ρου” της Μαριαλένας Σπυροπούλου

Ψυχολόγοι που γράφουν λογοτεχνία, όπως ο Εμπειρίκος, η Τσελίκογλου, ο Αλεξανδρίδης κ.ο.κ., προσπαθούν διά της γραφής να ξεψαχνίσουν τον ψυχισμό του ανθρώπου και να αναδείξουν κρυφά τραύματα.

Freddo: Μαριαλένα Σπυροπούλου “Ρου” εκδόσεις Μεταίχμιο 2016

Πριν το διαβάσω:

            Γιατί το διάλεξα; Επειδή έβλεπα το όνομα της συγγραφέως και τα άρθρα-της στην «Καθημερινή» κι ήθελα από περιέργεια να δω τι λογοτεχνία μπορεί να παραγάγει. Ένα πρωτόλειο λοιπόν με περιμένει…

Καθώς το διάβαζα:

            Μια νεαρή κοπέλλα δουλεύει σε κομμωτήριο, μια κοπέλα ονόματι Ζαχαρούλα, που σιγά σιγά έγινε Ρούλα κι έπειτα σε μια εξομολογητική αποφλοίωση έγινε Ρου. Η Ρου, λοιπόν, όταν κάνει διάλειμμα, πηγαίνει απέναντι στο γραφείο της ψυχαναλύτριας Βέρας, την οποία εμπιστεύεται και αρχίζει να ξεδιπλώνει τον ψυχισμό-της μέσα από την εξιστόρηση της πορείας-της.

            Από ένα νησί των Κυκλάδων όπου ζούσε ως έφηβη παρέα με τη φίλη-της Τιτίνα (με τις φαντασίες και τις φαντασιώσεις-τους) το σκάει και φτάνει στην Αθήνα. Εκεί στην αρχή μένει σε έναν περίεργο θείο-της, μονήρη όσο και αυταρχικό με δόσεις υστερίας, απ’ όπου φεύγει πάλι τραυματισμένη και βρίσκεται πλέον στο κομμωτήριο της Μαίρης, η οποία αναζητά συνεχώς το σεξ (έρωτα, ηδονή, πάθος, αγάπη), προκειμένου να επιβεβαιωθεί. Συνάμα, η μικρή Ρου νταραβερίζεται με τον Μάνο, που παίρνει ναρκωτικά, ενώ εκείνη είναι αντίθετη. Από την άλλη, και η 67χρονη, αν θυμάμαι καλά, Βέρα έχει χάσει τον γιο-της και νιώθει ένα κενό, που θέλει να το καλύψει ψάχνοντας ψυχοθεραπεία.

            Το κείμενο της Σπυροπούλου αναφύεται από το πλαίσιο στο οποίο η ίδια κινείται, αφού είναι ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεύτρια, κι έτσι αυτό βρίθει από ψυχικές παθήσεις, ανασφάλειες, τραύματα, ανεπούλωτες πληγές, λοξές χαρακιές και δείγματα ψυχικής ανισορροπίας, που κάνουν τους φορείς-τους να κλονίζονται και να καταρρέουν. Και κάπου μακριά αχνοφαίνεται ένα είδος οικογενειακής βίας. Πώς όλα αυτά μπορούν να γίνουν λογοτεχνία;

            Το έργο στηρίζεται κατά βάση στα λόγια της Ρου, αλλά ανάμεσα παρεμβαίνουν ερωτήσεις, λόγια της μαμάς-της στον τηλεφωνητή, ιστορίες άλλων, επιστολές προς και από την Τιτίνα, σαν να θέλει η συγγραφέας να δείξει από τη μία την αποσπασματικότητα της ψυχής της ηρωίδας-της κι από την άλλη ότι όσα λέει και ζει διασταυρώνονται με τις μαχαιριές ή τις χειραψίες των άλλων.  

Αφού το διάβασα:

            Νομίζω ότι το πρώτο ξεπέταγμα της Σπυροπούλου είναι στενά συνδεδεμένο με την ψυχαναλυτική-της πείρα, κι αυτό δεν προμηνύει λογοτεχνικά φτερά. Δείχνει πως το προσωπικό βίωμα μπορεί να ανάψει τη φλόγα που θα ζεστάνει το μελάνι, αλλά δεν ξέρω αν μπορεί να αντέξει σε πιο φιλόδοξα σχέδια.

[Εικόνες ελήφθησαν από:  www.frasne.net,  capitalchoicecounselling.com,  allYou.gr  και  www.vantagemag.com]

Πατριάρχης Φώτιος