Καπουτσίνο καραμέλ: Ροβήρος Μανθούλης

“Η Remington του Ορφέα”
εκδόσεις Πύλη
2009

        Μια γραφομηχανή συνδεδεμένη με υπολογιστή; Ένας υπολογιστής που διορθώνει και επεμβαίνει στα κείμενα του συγγραφέα; Ένας συγγραφέας που αντιγράφει τη ζωή αλλά και εφαρμόζει στη ζωή όσα σκέφτηκε μέσα στα αστυνομικά-του μυθιστορήματα; Τρεις αδελφές που κυνηγούν υστερικά το ίδιο αρσενικό; Ένας αστυνόμος που διαβάζει την πραγματικότητα σαν αναγνώστης αστυνομικών έργων;

      Αυτό είναι το πλαίσιο της αστυνομικής ιστορίας του Ροβήρου Μανθούλη (ένα δώρο που μου ενεχειρίστηκε κι εγώ δεν ξέρω αν έγινε με σκοπιμότητα και συνυποδηλώσεις ή όχι!), μια ιστορία η οποία εξελίσσεται από τη στιγμή που ο συγγραφέας-αφηγητής, ονόματι Ορφέας, βρίσκει μέσα στο πορτ-μπαγκάζ του αυτοκινήτου-του το πτώμα μιας παλιάς-του αγαπημένης, της Μόιρας. Το σκηνικό ολοκληρώνουν οι δυο αδελφές της, που πέρασαν κι αυτές από το κρεβάτι-του, μια ψυχαναλύτρια, που προσπαθεί να ψυχαναλύσει τον Ορφέα, τις τρεις αδελφές αλλά και την παράδοξη κατάσταση, μια ιερόδουλη που επεκτείνει τις σεξουαλικές φαντασιώσεις.

       Δεδηλωμένα το βιβλίο αναλύει το έγκλημα και τα κίνητρά-του βάσει της ψυχαναλυτικής θεωρίας και γι’ αυτό αφθονούν οι σκηνές έρωτα και ερωτισμού, δοσμένες με υπαινικτικό τρόπο, με τον τρόπο που η λογοτεχνία πλέον αρνείται να ακολουθήσει την ολοφάνερη απόδοσή-τους όπως κάνει ο κινηματογράφος. Κι ενώ δεδηλωμένα κάνει αυτό, αδήλωτα –μου φαίνεται- ότι υφέρπει μια ειρωνεία και ένα μειδίαμα στο όλο εγχείρημα. Σαν να παρωδεί το αστυνομικό είδος, τους συγγραφείς και τα κλισέ-τους, σαν να σατιρίζει υπόγεια την αιτιώδη σχέση αιτίου και εγκλήματος…

         Αν είναι έτσι, αποδέχομαι τη χαλαρή δομή, τους αδρά σκιαγραφημένους χαρακτήρες, τις παλινωδίες και τις επαναλήψεις, την αυτοαναφορικότητα στα όρια του αυτοσαρκασμού, την προσωποποίηση του υπολογιστή, την απόδοση υστερίας στις γυναίκες, τη δονζουανική αντίληψη κ.ο.κ. Αν όχι, τότε διαβάσαμε ένα πειραματικό μυθιστόρημα με μικρότερη αξία από τις προθέσεις του δημιουργού.

Πατριάρχης Φώτιος