Αμφίπολη

Σα μπεις στον πηγαιμό για τον νεκρικό θάλαμο,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους δύσκολους καιρούς, τους άλλους αρχαιολόγους,
τον καβαλημένο Έλληνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους επικριτάς, τα ΜΜΕ, τα μπλογκ
τον φαντασμένο Έλληνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα φθινοπωρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε θαλάμους πρωτοειδωμένους·
να σταματήσεις σ’ ωραία ψηφιδωτά,
και τες καλές τες λαμπρές απεικονίσεις,
Καρυάτιδες και μάρμαρα, Σφίγγες και θόλους,
και θραύσματα εντυπωσιακά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα θραύσματα·
σε εποχές παλιές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις από τους αρχαίους.

Πάντα στον νου σου νάχεις τον νεκρικό θάλαμο.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα μήνες πολλούς να διαρκέσει·
και γέρος πια να φτάσεις στον νεκρό,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει ο νεκρικός θάλαμος.

Ο νεκρικός θάλαμος σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτόν δεν θάμπαινες στον τύμβο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχικόν τον βρεις, ο τάφος δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι τάφοι τι σημαίνουν.