Capriccioso: “Από στήθους. Ιστορίες ελαφρών ηθών και ιδεών” του Ξ. Μπρουντζάκη

Η πορνογραφία έχει αναγάγει το γυναικείο στήθος σε φετίχ υποβαθμίζοντας τη γυναίκα σε αγελάδα και κατόπιν σε σκύλα. Η λογοτεχνία παίζει ρόλο σ’ αυτήν τη ζωοποίηση ή μπορεί και το χειρίζεται με άλλον τρόπο;

“Από στήθους. Ιστορίες ελαφρών ηθών και ιδεών”

εκδόσεις Καστανιώτη

2009

      Λουκρέτσια, Σελίν, Άννα, Μαρία, Χάννα, Κουντεκούνε, Λίντσεϋ κ.ο.κ. Ιταλία, Αγγλία, Ισπανία, Γαλλία, Πολωνία, Ρωσία, Κροατία, Ελλάδα: ο γύρος του κόσμου με δυο βυζιά, ασχέτως αν σε κάθε διήγημα τα φέρει άλλη γυναίκα σε άλλη εποχή, σε άλλη πόλη και σε άλλες συνθήκες. Κάθε ιστορία περιστρέφεται γύρω από μια απλή γυναίκα που όμως χάρη στα τροφαντά στήθη-της παίζει κάποιο μικρό ή μεγάλο ρόλο στη μικρο-ιστορία της χώρας. Κάθε γυναίκα επηρεάζει τον μικρόκοσμο που την περιβάλλει, χωρίς να λείπουν και οι ευρύτερες συνέπειες στην Ιστορία.

        Η αφήγηση συνδυάζει το ερωτικό στοιχείο με την ιστορική περιδιάβαση. Ευτυχώς, αν και ο αναγνώστης κρυφοκοιτάζει αισθησιακά τους ζουμερούς μαστούς κάθε ηρωίδας, η όλη ατμόσφαιρα δεν καταντάει πορνογραφική. Απουσιάζουν σκηνές ζωώδους διέγερσης και ο συγγραφέας, σοφά ζυγιάζοντας υπαινιγμούς και αποκαλύψεις, δεν ξεγυμνώνει το αντικείμενό-του παρά μόνο σε αγαστή συμφωνία με την ατμόσφαιρα και το περιβάλλον. Ο αναγνώστης στον ιστό ερωτισμού και ιστορίας σαγηνεύεται από την εναλλαγή σκηνικών , ειδικά αφού σε πολλά διηγήματα διασταυρώνονται δύο παράλληλες και αλληλοεμπλεκόμενες αφηγήσεις, μια για τη στηθοφόρο γυναίκα και μια συνήθως για τον άνδρα που την περιτριγυρίζει σαν πεταλούδα γύρω από τη λάμπα.

        Το γυναικείο στήθος, παρότι δεν παρουσιάζεται σε ποικιλία συμβόλων, συνδέεται με το απαγορευμένο στη θρησκεία, ανάγεται σε μοντέλο για την τέχνη, περνά το ερωτικό-του χρώμα σε ό,τι συναντά, γίνεται όπλο επαναστατικής πρακτικής, γίνεται σύμβολο ζωής στο στρατόπεδο συγκέντρωσης κ.ο.κ. Όλες αυτές οι επιμέρους χρήσεις-του το μετατρέπουν σε υπερ-σύμβολο όχι μόνο της δύναμης της γυναικείας σάρκας, αλλά και φορέα ζωής, συνεχιστής της αέναης επαφής των δύο φύλων, πόλο έλξης για την επιστήμη και τη θρησκεία, την τέχνη και τη καθημερινή διαπροσωπική επικοινωνία. Ο Μπρουντζάκης γράφει τον ύμνο στο στήθος ως πηγή ευθυμίας και αναζωογόνησης κάθε μουντής ζωής.

Πατριάρχης Φώτιος