Ο μονόλογος, ενώ μπορεί να διαβαστεί ως πεζό είδος, ένα διήγημα ή νουβέλα με αφηγητή τον ίδιο τον ήρωα, ενέχει ταυτόχρονα και θεατρική διάσταση. Έτσι, διαβάσαμε πρόσφατα τη “ΜΑΙΡΟΥΛΑ” της Κιτσοπούλου και τους μονολόγους του Σερέφα στο “Θα σε πάρει ο δρόμος”. Σ’ αυτήν την κατηγορία ανήκει και το τελευταίο έργο του Θεόδωρου Γρηγοριάδη.
«Δεύτερη γέννα»
εκδόσεις Πατάκη
2009
Μια μητέρα κατεβαίνει από την Καβάλα στην Αθήνα για να ετοιμάσει το σπίτι της κόρης-της για τα γενέθλιά-της και έρχεται σε επαφή με γνωστούς της κόρης-της τόσο στην ημερήσια όσο και στη νυχτερινή ζωή-της. Σταδιακά –και προς το τέλος- καταλαβαίνουμε, μέσω αναμνήσεων και διαλόγων, ότι η μητέρα ζει σε χρόνο μηδέν, αφού η κόρη-της απουσιάζει.
Ο Πιμπλής (Τα Νέα, 10.10.2009) αποδίδει τη γυναικεία θεματική στο πολυπληθές γυναικείο αναγνωστικό κοινό, που ωθεί ακόμα και άνδρες συγγραφείς να μιλάνε για γυναικεία θέματα. Η Σελλά (Η Καθημερινή, 17.10.2009) επιμένει στο σταδιακό ανέβασμα της θερμοκρασίας του κειμένου, αφού η αρχική γλυκύτητα σκληραίνει όσο περνάνε οι σελίδες. Η Θεοδοσοπούλου (Ελευθεροτυπία, 20.11.2009) εντοπίζει τη θεατρικότητα και εστιάζει όχι τόσο στην κόρη, όσο στην ψυχολογία της μάνας, η οποία καλείται να αντιμετωπίσει, χωρίς να παραφρονήσει, το τραγικό συμβάν. Σ’ αυτό το πλαίσιο κινείται και ο Αθηνάκης (Αυγή, 22.11.2009) «Η μάνα, ενώ παλεύει να ισορροπήσει ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, την ίδια στιγμή καρκινοβατεί μεταξύ του δολοφόνου της κόρης της και του δικού της «δολοφόνου», που, εκτός απ' την ίδια τη ζωή, είναι και ο άντρας της».
Αν δεν σταθεί κανείς στην κεντρική φιγούρα της μάνας και μετατοπίσει το ενδιαφέρον-του στην κόρη-θύτη, συνειδητοποιεί λοξά ότι αυτή υπέστη τις συνέπειες μιας ζωής που (περιστασιακά ή κατ’ εξακολούθηση) είχε αφήσει περιθώρια σε αγνώστους να μπουν στη ζωή-της, θαμώνες ενός μπαρ ονόματι Heaven, κάποιος εκ των οποίων την έδεσε στο κρεβάτι-της… Η ανησυχία της μάνας θέτει σε δεύτερη μοίρα την ίδια την κόρη και ο πόνος της αφηγήτριας παραγκώνισε τα ίδια τα αίτια της κατάληξης της νεαρής κοπέλας.
Λιτό και συμπυκνωμένο, συναισθηματικό και τραγικό, ίσως αυτό που του έλειπε είναι οι αφηγηματικοί άξονες, που, αν ήταν πιο έντονοι, θα στήριζαν επαρκέστερα και θα αναδείκνυαν καλύτερα το τωρινό δράμα.
Πατριάρχης Φώτιος
No comments:
Post a Comment