Πολλά βαρύς και όχι. M.Collins

Michael Collins: Χαμένες ψυχές

Το μυθιστόρημα συνδυάζει σε εξαιρετική ισορροπία το αστυνομικό και το κοινωνικό είδος. Αυτό βέβαια πλέον είναι ο κανόνας, αλλά ο Collins το καταφέρνει με ένα διακριτικό όσο και πετυχημένο τέχνασμα:
Ξεκινά με την ανεύρεση του πτώματος ενός μικρού κοριτσιού, αλλά γρήγορα ο ερευνητής-αστυνομικός ανακαλύπτει ότι τη χτύπησε ο σταρ της τοπικής ομάδας, με αποτέλεσμα να μετατρέπεται η εστίαση στις τύψεις του ενόχου και στην προσπάθεια της κοινωνίας να τον απαλλάξουν από τις ενοχές για να προσφέρει στην πόλη την πολυπόθητη δόξα. Στη συνέχεια αποκαλύπτεται ότι κάποιο άλλο αυτοκίνητο είχε χτυπήσει πρώτα το κοριτσάκι, οπότε πάλι η αστυνομική δράση επανέρχεται δριμύτερη. Οι εναλλαγές συνεχίζονται με την ενοχοποίηση του ερευνητή-αφηγητή, ο οποίος είναι αντιηρωική φυσιογνωμία, μέχρι το τέλος.
Ο αναγνώστης κερδίζει μια υπόθεση με σασπένς• κερδίζει μια καθαρή ματιά πάνω στην αμερικάνικη κοινωνία που κινείται ανάμεσα στη θρησκοληψία και την ανάγκη για καταξίωση, ανάμεσα στην τελμάτωση και την αναζήτηση μιας διεξόδου• κερδίζει τέλος και την ανατομία της ανθρώπινης υπόστασης στις διάφορες διαβαθμίσεις της ψυχολογίας της.
Δες το χθεσινό κείμενο (13.4.2007) της Αργ. Μαντόγλου στην Ελευθεροτυπία (Βιβλιοθήκη) και τη βιβλιοπαρουσίαση του Φ. Φιλίππου στο Βήμα της 25.3.2007.

Πατριάρχης Φώτιος
14.4.2007