Μάκης Μαλαφέκας, “Μεσακτή”

Καλοκαιρινή ατμόσφαιρα, life style άνθρωποι και σκηνικά, ατάκες και θυμόσοφες σκέψεις, ένα παιχνίδι σωσία, ένας φόνος σαν αυτοκτονία. Πολλά στοιχεία για μια ανάγνωση στην ξαπλώστρα.

Μάκης Μαλαφέκας “Μεσακτή” εκδόσεις Μελάνι 2020

Το προηγούμενο έργο του Μαλαφέκα “Δεν λες κουβέντα” ήταν εξαιρετικό. Έτσι λέει ο Πατριάρχης Φώτιος, αλλά ποτέ δεν το έπιασα στα χέρια μου. Είπα λοιπόν να δοκιμάσω το επόμενο βιβλίο του. Αστυνομικό; Μάλλον.

>Ο Μάκης Μαλαφέκας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Σπούδασε ιστορία της τέχνης και κοινωνική ανθρωπολογία. Παρουσίασε σεμινάρια στη Σορβόννη για την ιστορία του ευρωπαϊκού κόμικς και εργάστηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού. Ασχολείται με τη λογοτεχνία και την ποίηση, το σχέδιο και τη ζωγραφική. Έγραψε στο "9" της Ελευθεροτυπίας, στη Liberation και σε άλλα έντυπα. Ζει και εργάζεται στο Παρίσι και στην Αθήνα.

ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟ διάστημα δεν ήξερα αν όντως είναι αστυνομικό. Κι αν δεν ξέρεις, μερικές φορές χάνεσαι. Αποπροσανατολίζεσαι. Δεν ξέρεις με ποια κριτήρια να το δεις. Αν είναι λ.χ. αστυνομικό, ελέγχεις τη δομή και την αλληλουχία ενδείξεων και υπόπτων. Εδώ δεν έχουμε φόνο, απαγωγή ή μυστήριο.

Ο ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ Μιχάλης Κρόκος είναι συγγραφέας. Βρίσκεται ξεκρέμαστος, αφού έχει νοικιάσει το σπίτι του στο AirBnB, έχει γράψει ένα βιβλίο αλλά ο εκδότης του τα μασάει κι ο ίδιος δεν ξέρει προς τα πού να προχωρήσει. Και τότε πέφτει πάνω στον παλιό γνωστό εκ Παρισίων τον Καρατζάκο που τον στέλνει στη βίλα του στην Ικαρία για να γράψει μια σειρά διηγημάτων με θέμα τους surfers στη Μεσακτή. Κι έτσι βρίσκεται κατακαλόκαιρο στην Ικαρία, γνωρίζεται με ντόπιους και εναλλακτικούς, θαμπώνεται από τη φωτογραφία της Αφροδίτης, της γυναίκας του Καρατζάκου, ώσπου γίνεται αυτόπτης μάρτυρας του ατυχήματος που την ξέβρασε πνιγμένη στην ακτή. Έτσι φαίνονται όλα στα μάτια του και στα δικά μας. Ώσπου αρχίζει να αμφιβάλλει…

Ο ΜΑΛΑΦΕΚΑΣ γράφει ένα αστυνομικό life style. Surfers, bars, βερμούδες, μπίρες, συναντήσεις, μηχανές νίντζα, τελειωμένοι κι εναλλακτικοί, τσιτάτα και ατάκες, χαλαρό καλοκαίρι και ικαριώτικο κρασί, λίγο Μύκονος στο τέλος, παραλίες και φασώματα, ράστα μαλλιά και νυχτερινές περιπέτειες, γκρούβαλοι, φασαίοι κι επώνυμοι όπως ο Καμμένος, ο Κικίλιας, ο Μακριδάκης κ.ο.κ. Δυναμική γραφή, κοφτές εικόνες, έντονα σκηνικά, θερινή ραστώνη αλλά και κινούμενα τοπία. Η ιστορία έχει μια δόση μυστηρίου που περιμένεις να κορυφωθεί. Ο φόνος έρχεται ως ατύχημα στη μέση του βιβλίου, πάλι χαλαρά, και κάποια στιγμή όλα φωτίζονται εκ των υστέρων.  

ΕΧΩ σταματήσει 13 σελίδες πριν απ’ το τέλος. Εκεί που υπάρχουν κάποια δεδομένα, υπάρχουν σενάρια για το πώς και το γιατί πέθανε η Αφροδίτη Λάσκαρη-Καρατζάκου, ποιος ο ρόλος της αδελφής της Εύας Λάσκαρη και περιμένουμε να μάθουμε την αλήθεια. Δεν με πολυενδιαφέρει όμως. Κάθομαι και σκέφτομαι αν το ανατρεπτικό τέλος θα καταξιώσει το έργο. Αν είναι απ’ τα αστυνομικά που ολοκληρώνονται με ένα finale grande. Ή αν πρέπει να δω το μυθιστόρημα με όρους λογοτεχνίας: γλώσσα, ατμόσφαιρα, μήνυμα κ.ο.κ.

ΤΕΛΙΚΑ, το τέλος δεν είναι εκκωφαντικά ανατρεπτικό. Μάλλον αναμενόμενο. Όμως δεν είναι αυτό που με χάλασε, όπως είπα και πριν. Είναι ότι άλλο ένα αστυνομικό, που δεν προχωρά στο βάθος της ανθρώπινης συνείδησης ή της κοινωνικής ζωής.

Πάπισσα Ιωάννα