Tuesday, October 20, 2015

“Η Άκρα Ταπείνωση” της Ρέας Γαλανάκη

Ένας πατριάρχης (πάλι εγώ;) τριγυρνά μέσα στο μυθιστόρημα, για να προσέχει τις δύο ηλικιωμένες γυναίκες, ένας γιατρός που δεν είναι καθόλου αμώμου ηθικής, ένας αναρχικός, ένας ακροδεξιός, μια αλλοδαπή καθαρίστρια, φιγούρες της κρίσης. Και μέσα στην Αθήνα που καίγεται και βράζει, η επανάσταση έχει πολλά πρόσωπα.


Τούρκικος πικρός:

Ρέα Γαλανάκη
“Η Άκρα Ταπείνωση”
εκδόσεις Καστανιώτη
2015
 


          Η σύγχρονη κρίση είναι σαν αρχαία τραγωδία· ορχήστρα είναι η πλατεία Συντάγματος, μπροστά από την πρόσοψη ενός ανακτόρου (της Βουλής) με χορό τους Αγανακτισμένους, τους κουκουλοφόρους και τους αστυνομικούς. Όλοι αντιμάχονται την παντοδύναμη Μοίρα, γίνονται τραγικοί ήρωες, υποφέρουν και ενεργούν, υφίστανται και αντιδρούν σε ένα σκηνικό δημοκρατίας, εσωτερικών και εξωτερικών συγκρούσεων, συνάντησης του λαού με τις αρχές.
          Κάπως έτσι συλλαμβάνει ευφυώς την κρίση η Ρέα Γαλανάκη και στήνει το δραματικό-της έργο στο κέντρο της Αθήνας με ηρωίδες δυο συνταξιούχους γυναίκες, μια φιλόλογο και μια ζωγράφο, την Τειρεσία και τη Νύμφη αντίστοιχα, που διαμαρτύρονται για το πιθανό κλείσιμο του ξενώνα όπου μένουν. Οι μορφές-τους είναι εντελώς φασματικές, σαν τον Δαρείο στους Πέρσες ή τον νεκρό πατέρα του πρίγκηπα Άμλετ στην ομώνυμη σαιξπηρική τραγωδία. Τα δύο πρόσωπα είναι σχεδόν άυλα, αιωρούνται λίγα εκατοστά πάνω από την πραγματικότητα, ασαφείς και εξαερωμένες οντότητες του μύθου ή της ποίησης που δεν μπορούν να πάρουν σάρκα και οστά μέσα στο ρευστό γίγνεσθαι της σύγχρονης Ελλάδας.
          Η αίσθηση αυτή ενισχύεται από την ποιητικότητα του γαλανακικού λόγου πάνω από την πραγματικότητα, που την παρουσιάζει μέσα από το θολό πρίσμα ενός σκόπιμα θαμπού γυαλιού. Η σκληρή Αθήνα ντύνεται με λέξεις, οι μυθικοί απόηχοι του μάντη Τειρεσία, του μητροκτόνου Ορέστη και άλλων στίζουν το κείμενο και αναβαπτίζουν το καθετί, η ατμόσφαιρα ηλεκτρίζεται από μια άλλη παράλληλη μυθολογία που υπονομεύει το ρεαλιστικό πλαίσιο με τη σπειροειδή αφήγησή-της. Οι ήρωες μιλάνε και σκέφτονται με μυθικά πρότυπα, αρχαιοελληνικά ή παλαιοδιαθηκικά, αναπαριστούν ό,τι εκτυλίσσεται μπροστά-τους με την παραβολική αναγωγή και έτσι η ιστορική πραγματικότητα, που ζούμε, εξαϋλώνεται και ερμηνεύεται με τεθλασμένο τρόπο.
          Οι κακοί προσωποποιούνται στον αναρχοαριστερό γιο της Νύμφης Ορέστη και στον ακροδεξιό γιο της Κατερίνας, της γυναίκας που τις περιποιείται, ονόματι Τάκης. Θύμα, πέρα από τη γενέτειρα Αθήνα, οι ξένοι, όπως η αιγύπτια καθαρίστρια Γιασμίν με τον γιο-της Ισμαήλ (απόηχος του ομώνυμου μυθιστορήματος), και η ίδια η μάνα-του την οποία ο Τάκης τραυματίζει άθελά-του.
          Το βασικό ερώτημα που προκύπτει είναι κατά πόσο μια τέτοια ποιητική της κρίσης, ποιητική σε ύφος και σε προσέγγιση, μπορεί να σχολιάσει ουσιαστικά την πραγματικότητα. Ο ποιητικός αέρας που πνέει υποβάλλει μια αποστασιοποιημένη οπτική που ενισχύεται μονόπλευρα από τη μονολογική προσπέλαση των γεγονότων: όλοι οι ήρωες σκέφτονται με την ίδια γλώσσα, αγγίζουν το φλέγον υλικό με ανάλογες ματιές και έτσι δεν φαίνεται καμία πολυφωνία. Το τέχνασμα ενός αφηγητή που απευθύνεται σε δεύτερο πρόσωπο σε κάθε χαρακτήρα είναι έξυπνο, αλλά ο ελεύθερος πλάγιος λόγος που χρησιμοποιείται δεν αποδίδει γλωσσικά τον τρόπο σκέπτεσθαι του καθενός.
          Από την άλλη, η Γαλανάκη δεν απέφυγε τον εμφανή διδακτισμό της ιδεολογίας-της. Πού και πού εμφιλοχωρούν διδάγματα για τη γενιά του Πολυτεχνείου, για τις δεξιές κυβερνήσεις, για την καλή Αριστερά… Ο Ορέστης λ.χ., ο αναρχοαριστερός διαδηλωτής, μαχητής του δρόμου, είναι ιδεαλιστής, σέβεται τον άνθρωπο και τη ζωή-του, δικαιολογεί πολλά απ’ όσα κάνει αλλά απέχει από πράξεις ανθρωποκτονίας. Η Αριστερά έχει το δικαίωμα να παλεύει, ακόμα και με ορμητικό και βίαιο τρόπο; Ναι, φυσικά. Αλλά η βία είναι από όπου κι αν προέρχεται ανεπιθύμητη και καταδικαστέα και γι’ αυτό η μεροληψία στη βία μοιάζει ετεροβαρής.
          Νομίζω ότι η Γαλανάκη προτείνει μια ποιητική επανάσταση, και μάλιστα από δυο γυναίκες αδύναμες και ηλικιωμένες. Η έξοδός-τους, η ζωή-τους ως άστεγων, η ευάλωτη φύση-τους τις κάνει να αιωρούνται μέσα στη ρεαλιστική πραγματικότητα σαν ποιητικές φιγούρες. Δεν είμαι όμως καθόλου σίγουρος ότι αυτή η πρόταση μπορεί να ευοδωθεί, όχι μόνο στον υπαρκτό κόσμο αλλά και στον μυθοπλαστικό. Η ουτοπία φαίνεται αστήρικτη, ο ποιητικός λόγος πλαγιοκοπεί τον κόσμο, χωρίς σημαντικά επιτεύγματα, η επανάσταση με τέτοιους όρους μοιάζει χαμένη υπόθεση.

            Ήμουν περίεργος να δω πώς αντιμετώπισε η κριτική τη Γαλανάκη, που προφανώς είναι μεγάλο όνομα και σεβαστή μορφή των γραμμάτων-μας, αλλά, όταν ένα βιβλίο-της χωλαίνει, οφείλουν οι αρμόδιοι να της λένε την αλήθεια και να μην λειαίνουν γωνίες. Κι όντως η Γαλανάκη είναι μια κορυφαία πεζογράφος, που αξίζει να διαβάζει την αλήθεια για το έργο-της κι όχι επιτηδευμένες κολακείες. Τι είδα λοιπόν; Είδα υπερβολικό σεβασμό και μισόλογα που δεν εκθειάζαν αλλά και δεν έλεγαν ανοιχτά τη γνώμη-τους. Είδα κριτικούς που δίσταζαν να καταδικάσουν τα ουσιαστικά θέματα που εγείρει το βιβλίο, αλλά και δεν μπορούσαν να επαινέσουν, παρά μόνο μερικά παράπλευρα ζητούμενα. Νομίζω ότι με τέτοιο στρουθοκαμηλισμό δημοσιοσχετίστικης λογικής η κριτική δεν βοηθά τη λογοτεχνία.

[Θεωρώ ότι οποιαδήποτε αρνητική κριτική δεν είναι λίβελος. Μπορεί να είναι μια τίμια αποτύπωση των εντυπώσεών μου, που ενδέχεται να είναι ακόμα και λανθασμένες, αλλά είναι σίγουρα αποτέλεσμα μια έντιμης ανάγνωσης για το έργο μιας μεγάλης συγγραφέως-μας. Δανείστηκα τις εικόνες που κοσμούν την ανάρτηση από: www.onalert.gr, anitajointenzo-hauntedauthor.blogspot.com, swartzlanderenglish.wikispaces.com, indobserver.blogspot.com, amethystosbooks.blogspot.com, www.newsbomb.gr, onpoint.wbur.org και www.zougla.gr]

Πατριάρχης Φώτιος

29 comments:

Anonymous said...

Η 'Κρίση' σοβεί ήδη εδώ και έξι χρόνια, πλησιάζοντας -όχι αισίως- τη δεκαετία. Το ίδιο ισχύει και για τη λεγόμενη 'Λογοτεχνία της Κρίσης', με πλείστα όσα δείγματα, κυμαινόμενης αποδοχής από κοινό και κριτικούς.

Θα είχε ίσως ενδιαφέρον ένας απολογισμός του φαινομένου. Θα είχε επίσης ενδιαφέρον η σύγκριση και με άλλες χώρες που πέρασαν παρόμοιο λούκι. Μου έρχεται πρόχειρα στο νου 'Η Χρονιά της Ερήμου' του Πέδρο Μαιράλ από Αργεντινή και το 'Στην Άκρη του Γκρεμού' του Ράφαελ Τσίρμπες από Ισπανία.

Ρόζα said...

Αυτηνής κάνα υπουργείο, δεν της έδωσαν ακόμη;

Unknown said...

Ευθύβολος πλην ψύχραιμος και όχι κακοπροαίρετος, συνεπώς σωστός (ως προς τις αρχές της έκφρασης της γνώμης) Πατριάρχα. Συνυπογράφω.

Anonymous said...

Αγαπητέ Πατριάρχα,
επειδή με τη λέξη "λίβελος" μου χτύπησαν καμπανάκια για την περίεργη σύμπτωση, σπεύδω καλού κακού να δηλώσω πως είστε από τους λίγους που σε γενικές γραμμές παρακολουθώ συστηματικά μιας και θεωρώ τις κριτικές σας καλές, αδιάφορο αν είναι θετικές ή αρνητικές και ακόμα πιο αδιάφορο αν συμφωνώ ή δεν συμφωνώ, όπου μπορώ να έχω άποψη. Ασφαλώς και δεν είναι οποιαδήποτε αρνητική κριτική λίβελος-αυτό έλειπε-! Τα σέβη μου.

Κατερίνα Τοράκη said...
This comment has been removed by the author.
Κατερίνα Τοράκη said...

Ομολογώ ότι διαβάζοντας για τον Πατριάρχη στο βιβλίο της Γαλανάκη, εσένα σκέφτηκα, δεν είναι και πολλοί ... οι πατριάρχες γύρω μας.
Εκτιμώ τον σεβασμό με τον οποίο αντιμετωπίζεις τη συγγραφέα, κάνοντας ταυτόχρονα κριτική στο συγκεκριμένο έργο. Θα έλεγα ότι και αυτό όπως και το προηγούμενο (Φωτιές του Ιούδα...) μάλλον καλύπτουν μια ανάγκη της να εκφράσει κάποια δικά της πράγματα, σκέψεις, βιώματα κτλ., όμως με λιγότερη συνοχή από τα πρώτα της (τα οποία μου άρεσαν πολύ και που γενικά τη θεωρώ πολύ καλή συγγραφέα). Σε αυτό εδώ για μένα έχουν ενδιαφέρον κάποιες μεμονωμένες στιγμές και ιδιαίτερα οι αναφορές στη γενιά του Πολυτεχνείου. Δεν νομίζω ότι δικαιολογεί τη βία για καμία πλευρά.
Γενικότερα, απαντώντας και στο πρώτο σχόλιο με τις ενδιαφέρουσες προτάσεις, θα έλεγα ότι είναι νωρίς για έναν απολογισμό του φαινομένου της κρίσης για την Ελλάδα (δυστυχώς, ακόμα κρατά γερά...).

Βιβή Γ. said...

Δεν ξέρω,ίσως να είναι πράγματι νωρίς,όπως λέει η Κατερίνα.Βλέπω ότι η αυτή η φοβερή κρίση που έβγαλε στην επιφάνεια δεκάδες άλλες που παραμόνευαν να σκάσουν και πριν την οικονομική αντιμετωπίζεται επιπόλαια από τους συγγραφείς μας πλην ελαχίστων(του Τζαμιώτη για παράδειγμα, "Η Πόλη και η Σιωπή")και πώς να το ξεστομίσω,να,σαν από την πλευρά του χορτάτου παρατηρητή που λέει και γράφει τα μπλαμπλα του.

Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο της Γαλανάκη, επομένως δεν ξέρω στην δική της περίπτωση τι ισχύει αλλά έχω την εντύπωση ότι ο Κοτζιάς ας πούμε που ρίσκαρε λίγα μόλις χρόνια μετά (το 1979)να γράψει το μυθιστόρημά του "Αντιποίησις Αρχής" είναι η εξαίρεση στον κανόνα που θέλει τήρηση χρονικής απόστασης.Και ήταν κι αλλιώς η τότε ατμόσφαιρα,υπήρχε μια προοπτική ψευδαίσθησης κι εν πάσει περιπτώσει είχε πέσει η χούντα,αυτό ήταν νωπό πλην δεδομένο.Τώρα τι;

Πάπισσα Ιωάννα said...

Anonymous,
μεγάλο θέμα η κρίση και πώς η λογοτεχνία το αντιμετωπίζει,
κάτι που ήδη συζητείται στις εφημερίδες.
Δύσκολα, όπως λέει και η Βιβή, εν βρασμώ και εν μέσω της λαίλαπας θα γραφούν σημαντικά έργα,
Παρεμπιπτόντως, η επόμενη ανάρτηση θα είναι ο Τσίρμπες!
Καλημέρα
Π.Φ.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Βαρβάρα, ευχαριστώ.
Π.Φ.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Βιβλιοκοκκυγία,
σ' ευχαριστώ για τα καλά-σου λόγια
και την όλη συμμετοχή στα τραπεζάκια του Βιβλιοκαφέ.
Κι εγώ με τη σειρά-μου οφείλω να δηλώσω ότι η λέξη "λίβελλος" δεν αναφερόταν καθόλου στη δική-σου ανάρτηση (θα γράψω εκεί σχόλιο).
Καλημέρα
Π.Φ.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Κατερίνα,
συμφωνούμε ότι η Γαλανάκη δεν είναι η ίδια στα πρώτα-της εξαιρετικά βιβλία
και στα πολύ τελευταία-της.

Ως προς το συγκεκριμένο,
νομίζω ότι δικαιολογεί προθέσεις:
ο αριστερός έχει όλες τις καλές προθέσεις, ακόμα και όταν λειτουργεί βίαια (ενάντια στην αστυνομία ή στο σύστημα),
ενώ ο ακροδεξιός είναι εγκληματικά βίαιος και τον καταδικάζει ευλόγως.
Την καλημέρα-μου
Π.Φ.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Βιβή, έγραψα παραπάνω στον Anonymo
ακριβώς γι' αυτό το θέμα.
Θα διαφωνήσω για τον Τζαμιώτη (βρήκα το βιβλίο-του πολύ απλοϊκό και αδρογραμμένο και γι' αυτό δεν έγραψα τίποτα),
αλλά σίγουρα υπάρχουν μερικά καλά έργα για την κρίση μέσα στην κρίση,
όπως π.χ. "Η Βικτώρια δεν υπάρχει" του Τσίρμπα:
http://vivliocafe.blogspot.gr/2014/03/blog-post_14.html
Καλημέρα
Π.Φ.

Διογένης ο Κυνικός said...


Ένα ζήτημα που για μένα άπτεται τόσο της λογοτεχνικής όσο και της πολιτικής αντιμετώπισης της κρίσης, έχει να κάνει με το τι εννοούμε με τον συγκεκριμένο όρο. Ο τρόπος ζωής μας έχει αλλάξει ανεπιστρεπτί και είναι ανεδαφική κάθε εντύπωση ότι θα επιστρέψουμε σύντομα (ή και ποτέ) στο βιοτικό επίπεδο του 2007, λ.χ. Συνεπώς λέγοντας 'κρίση', είναι σα να απομονώνουμε και να ξορκίζουμε εν μέρει τη ζωή που ζούμε αλλά και αυτή που μας περιμένει για πολλά χρόνια ακόμα. Υπ' αυτή την έννοια, πόσο καιρό θα μας πάρει να αποδεχτούμε ότι ένα πεζογραφικό βιβλίο με αναφορά στον κοινωνικό/πολιτικό περίγυρο είναι απλά λογοτεχνία (κοινωνική, ρεαλιστική, ή ό,τι άλλο) και όχι λογοτεχνία της 'κρίσης', με την ένννοια που μιλάμε για αυτόνομες θεματικές όπως ο εμφύλιος, η χούντα ή η μικρασιατική καταστροφή;
(Ερώτημα: Κι αν μας πάρει είκοσι, τριάντα χρόνια να βγούμε απ' την 'κρίση'; Η λογοτεχνία στο μεταξύ θα πρέπει να κάνει ότι δεν ακούει και δε βλέπει τι συμβαίνει γύρω της;)

Πάπισσα Ιωάννα said...

Διογένη,
όπως μιλάμε για λογοτεχνία της Μικρασιατικής Καταστροφής ή του Εμφυλίου,
με καλά και κακά δείγματα,
θα μιλάμε και για λογοτεχνία της κρίσης.
Όσο κι αν κρατήσει, άλλαξε την Ελλάδα και τον τρόπο σκέψης-μας
και είναι επόμενο να γεννήσει πνευματικά και καλλιτεχνικά προϊόντα
που δεν θα έρχονταν αν η κρίση δεν υπήρχε
Π.Φ.

Βιβή Γ. said...

Η συνετή απάντηση επομένως (πρέπει να)είναι:θα δείξει.Στο μεταξύ βεβαίως και καλά κάνουν να γράφουν όσοι θέλουν να εκφραστούν για την κρίση.
(Πατριάρχη,νομίζω ότι ο Τζαμιώτης ακριβώς αυτό ήθελε,να είναι ολοφάνερα απλοϊκός,να κάνει κείμενο με το ρίσκο της λαϊκότητας του θέματός του.Αν το δεις έτσι θα συμφωνήσεις, νομίζω, ότι τουλάχιστον δεν απέτυχε να πιάσει πέντε πράγματα και χωρίς να τον απασχολεί το μη πέρασμα του επαρκούς χρόνου.)

Ρόζα said...

Φώτιε, χαρά μου, πού είδες τους διστακτικούς κριτικούς;
Εγώ μόνο διθυράμβους είδα και διθυραμβικώς παρουσιασμένες συνεντεύξεις.
Πες ονόματα.

Ρόζα said...

Α, ο Διογένης...
Γεια σου, Διογένη, τι κάνεις;

Εντάξει, Φώτιε, τα έπλυνες τα φλιτζάνια.
Έλα και πες ονόματα.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Βιβή, καλημέρα.
Φυσικά έχεις δίκιο:
"θα δείξει"
ποια από όσα βιβλία για την κρίση που κυκλοφορούν ήδη
έχουν αποδώσει μακροπρόθεσμα και βαθιά το φαινόμενο
και επομένως θα ξεχωρίσουν για τη λογοτεχνική-τους αξία.

Όσο για τον Τζαμιώτη, διαφωνώ ριζικά.
Με εκνεύρισε η απλοϊκότητά-του
και είπε τόσο αυτονόητα πράγματα, δοσμένα με μια φλύαρη αφήγηση,
σαν μην ήξερε να γράφει
ενώ έχω δει την ποιότητά-του αλλού).
Είδα ότι κέρδισε πολλά εγκώμια,
αλλά η προσωπική-μου ανάγνωση προσέκρουε στη ρηχότητα της γραφής-του.
Π.Φ.

Ρόζα said...

- Στο ποστ σου αναφέρεσαι σε κριτικούς χωρίς να κατονομάζεις.
- Στο μπλογκ της Βιβλιοκοκκυγίας σε βλέπω να ζητάς ονόματα κριτικών.
- Ζητώ κι εγώ από εσένα ονόματα κριτικών, αναφορικά με το ποστ σου
και δεν απαντάς.

Δεν είναι ότι είμαι εκτός θέματος και δεν είναι ότι απαξιείς.
Είναι ότι κάτι άλλο συμβαίνει. Αν αναρωτηθούν οι θαμώνες σου, δεν
είναι δύσκολο να απαντήσουν.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Ρόζα, πλέον α π α ξ ι ώ.
Δεν θα απαντώ πια σε κανένα σχόλιό-σου,
όσο γόνιμο κι αν είναι.
Είχες άπειρες ευκαιρίες να συζητήσουμε σοβαρά και τις έκανες κονφετί.
Απαξιώ
Π.Φ.

Ρόζα said...

Δεν θα σε δώσω τώρα.
Δεν θα σε δώσω εδώ.

Ρόζα said...

Όχι κονφετί, Φώτιε.
Χαλάζι. Σαν κι αυτό
που πέφτει τώρα...

NYT Review of Books said...

Αγαπητέ Πατριάρχη, δεν θα χαρακτήριζα με τίποτε την Γαλανάκη ως μεγαλη συγγραφέα.

Προσωπικά θεωρω αξιόλογο μονο το πρωτο (;) της μυθιστορημα "ο βίος του Ισμαηλ Φεριτ Πάσα". Μου προσέφερε συγκίνηση, ειχε νομιζω καποια υπαρξιακή αξια.

Το οποια επόμενα διάβασα τα βρήκα ρηχά, πομπώδη, με χάρτινους χαρακτηρες. Βασίζονται κυρίως στην εκμετάλλευση πραγματολογικου υλικού, το οποιο η συγγραφέας έκρινε ως "πιασάρικο".

Γενικά, θα χαρακτήριζα την Γαλανάκη ως συγγραφέα που προσπαθεί να καβαλήσει το εκάστοτε κύμα, πράγμα που δεν ευνοεί τη γνήσια καλλιτεχνική έκφραση.

Προσυπογράφω την αποψη σου για τον ρόλο που θα επρεπε να διαδραματίζει η κριτικη.
Στο μικρό χωριό μας, μας εχουν φάει οι δημόσιες σχέσεις και η ανταλλαγή εξυπηρετήσεων.

Πάπισσα Ιωάννα said...

NYTimes,
συμφωνούμε για τον Ισμαήλ απόλυτα.
Επίτρεψέ-μου να πιστεύω και σε μερικά από τα επόμενά-της.

Όσο για την αλήθεια των αξιολογήσεων,
ας λέμε τα πράγματα όπως τα βλέπουμε
Π.Φ.

Luben Retrolletarios said...

Μάλιστα. Δηλαδη όποιος έχει γράψει βιβλιο για την κατοχή στην ελλάδα, θα έπρεπε να κρατήσει ίσες αποστάσεις όσων αφορα την βία των κατοχικών στρατευμάτων και την βία των αντάρτικων ομάδων, αλλιώς θα διακατέχεται απο πατριωτικές και αριστερές ιδεοληψίες που καταστρέφουν την "αντικειμενικη" ματια του συγγραφέα. Απολίτικες εως φιλοναζιστικές μπούρδες να γραφονται δηλαδη που να συμψηφίζει μαχαιροβγαλτες ρατσιστές και εξεγερμενους εργάτες, για να χαιδεύουμε τα αυτια του κάθε ανιστόρητου χιπστεροαναγνώστη της κακιάς ώρας.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Argus Telperion,
αν το ύφος-σου αναζητούσε τον διάλογο, μπορεί να σου έδινα δίκιο,
αν δεν ήσουν τόσο επιθετικά δογματικός, θα συμφωνούσαμε ότι ιδεολογικά το δίκιο είναι με την πλευρά της δημοκρατικής αντίληψης και όχι με την ακροδεξιά,
αν ήσουν διαλλακτικός και όχι υβριστής, θα συμφωνούσαμε ότι πρέπει ο συγγραφέας να υποστηρίζει την ιδεολογία-του.

Αλλά τώρα,
πώς να σου εξηγήσω ότι το παράδειγμα που φέρνεις είναι άστοχο,
γιατί αναφέρεται σε έναν πόλεμο,
όπου ο πατριωτισμός ΔΕΝ είναι άδικη “βία”, δεν θεωρείται καν βία,
ενώ στη Γαλανάκη η βία ασκείται εν καιρώ ειρήνης,
όπου ο «εξεγερμένος εργάτης», όπως λες, μπορεί να σκοτώσει, ενώ ο άλλος όχι
(φυσικά υποστηρίζω ότι και οι δύο πλευρές είναι ένοχες για όποια βία προτείνουν).
Επαναλαμβάνω δεν μιλάω για το δίκιο της ιδεολογίας
αλλά για το δικαίωμα στην αφαίρεση ζωής και στην άσκηση βίας.
Π.Φ.
"Ο ανιστόρητος χιπστεροαναγνώστης της κακιάς ώρας"

Anonymous said...

για μια αλλη προσεγγιση:
Homo Liber

Disinas said...

Νομίζω ότι θα ηταν τιμιότερο απέναντι στους αναγνώστες τους, οι συγγραφείς όταν αισθάνονται την ανάγκη να καταθέσουν τις πολιτικές τους απόψεις, να το κάνουν με ένα άρθρο ή με ένα πολιτικό δοκίμιο, ώστε και τον σχετικό αντίλογο να ακούν αλλά κυρίως να μην ταλαιπωρούν όσους διαθέτουν το χρόνο τους για να διαβάσουν μυθιστόρημα.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Δεν θα συμφωνούσα.
Μπορεί το βιβλίο να έχει δόσεις προπαγάνδας και μονομέρειας,
αλλά η λογοτεχνία είναι ο τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας ξέρει να μιλά.
Άλλο αν πρέπει να μιλά πιο πολυφωνικά...
Π.Ι.