Sunday, July 13, 2014

Μεταξύ λογικής και συναισθήματος


Υ
περεκτιμούμε τη λογική και υποβαθμίζουμε το συναίσθημα; Σίγουρα ναι, αφού όλη η κοινωνία, τεχνοκρατική και επιστημονικοτραφής, σκέφτεται τόσο εγκεφαλικά που πολλές φορές στραγγαλίζει κάθε παρόρμηση, ένστικτο, άλογη συμπεριφορά.
            Η ποίηση είναι κατ’ εξοχήν πεδίο ανάδυσης της συναισθηματικής πλευράς του ατόμου και γι’ αυτό είμαι σίγουρος ότι δύσκολα συμπυκνώνεται σε αναλύσεις, αλλά αφήνεται στον αέρα της θυμικής επαφής με το ποίημα. Ο αναγνώστης ανοικτός και δεκτικός ας προσεγγίσει το έργο με την απόλυτη ελευθερία της άμεσης επαφής, της αντανακλαστικής αντίδρασης, της άπλετης άφεσης στο χαμηλότονο ή υψηλό νόημα και πνεύμα των στίχων.
            Η πεζογραφία από την άλλη γράφεται και διαβάζεται ως ένα σύνολο που υπόκειται στην οικονομία της πλοκής, σε κανόνες που ίσως τους φτιάχνει το ίδιο το έργο αλλά οφείλει να τους τηρεί (οφείλει να μένει συνεπές με τον εαυτό-του), σε δομικές και κατασκευαστικές αρχές, σε συμπλοκή μορφής και περιεχομένου, σε μια πειθαρχία που νοηματοδοτεί το χάος κ.ο.κ. Με αυτούς τους όρους το πεζογράφημα κρίνεται, με αποτέλεσμα ο αναγνώστης, ίσως περισσότερο ο μελετητής, ξεκινάνε να δουν πόσο πετυχημένο είναι αυτό το κράμα, πόσο αποτελεσματική είναι η συνταγή που ο ίδιος ο συγγραφέας επέλεξε, πόσο λειτουργική είναι η μίξη, ο ρυθμός, η πλοκή, οι χαρακτήρες, ώστε (πάντα εκεί καταλήγουμε) να δρομολογείται το μήνυμα προς τη συνείδηση του αναγνώστη.
            Κι έχω ξαναγράψει ότι μόνο με τέτοιες προϋποθέσεις μπορεί κανείς να συζητήσει με τον άλλο για ένα βιβλίο. Γιατί αν μείνουμε στο «μου άρεσε» ή «δεν μου άρεσε», η συζήτηση οδηγείται στα γνωστά στερεότυπα «περί ορέξεως…» και ο διάλογος μετατρέπεται σε παράλληλους μονολόγους, μονολόγους που δεν είναι συμβατοί. Αν όμως έχει ο καθένας τα επιχειρήματά-του, μπορεί να δεχτεί την ανασκευή, τη συμφωνία, την τροποποίηση κ.ο.κ. από τους άλλους.
            Κι ενώ αυτά όλα είναι πάγια αρχή-μου, έρχονται πολλές φορές τα ίδια τα κείμενα να μου πουν δύο (λίγο) διαφορετικά πράγματα:
1.      Ακόμα και στην πεζογραφία (στο διήγημα πιο πολύ, στο μυθιστόρημα πιο λίγο αλλά κι εκεί ισχύει) το συναίσθημα είναι μερικές φορές αυτό που παίζει τον πρώτο και συχνά τον καθοριστικό ρόλο στην πρόσληψη του έργου. Συχνά το θάβουμε κάτω από τόνους λογικών συλλογισμών, που είτε εξυψώνουν το βιβλίο με βαθιές αναλύσεις και ανασκαφές νοημάτων, είτε το υποβαθμίζουν, καθώς το απαξιώνουν παραμερίζοντας την εντύπωση που αφήνει, γνήσια και ανόθευτη, η απόλαυση της ανάγνωσης.
2.      Συχνά το νόημα του κειμένου είναι πίσω από τις γραμμές. Η λογική δεν φτάνει, τα επιμέρους θέματα και οι μορφολογικές αναλύσεις δεν μπορούν να αναδείξουν τις μυστικές συνδέσεις και εντέλει το αισθητικό αποτέλεσμα που περνά υποσυνείδητα και γίνεται κατανοητό μετά την ανάγνωση, ίσως πολύ καιρό μετά, ή στην ίδια την πράξη της αντίληψης του κόσμου που μεταβλήθηκε ανεπαίσθητα (εννοώ χωρίς να γίνει αντιληπτό) από το βιβλίο, το οποίο και επέδρασε υπόγεια και αφανώς.  

Αν λοιπόν δεν υπάρχει η ανάγκη για συζήτηση ή ανάλυση, για ρητή έκφραση των όσων αντιλήφθηκες κατά την ανάγνωση, πάρε ένα βιβλίο και ξεχάσου. Απόλαυσε τη μαγεία-του με μια μεταφυσική πίστη στην επίδραση που ασκεί στην ψυχή-σου, πάταξε τη λογική-σου που σου λέει ότι έχει ατέλειες, ότι πάσχει στη δομή, ότι η αλήθεια-του υστερεί και εμπιστεύσου το συναίσθημα ή τη διαίσθηση, που μπορεί να σου δώσει τα μυστικά-του. Ξέφυγε από τη στενή αντίληψη της λογοτεχνίας ως τεχνικής και δες-την ως τέχνη, που έχει μέσα-της το άλογο, το παρορμητικό, το ασυνείδητο, το αυθόρμητο… τα οποία δεν αναλύονται (εκτός αν μπορέσουμε κάποια στιγμή να τα μελετήσουμε).
Η λογοτεχνία θέλει ένα τζάκι τον χειμώνα ή μια σκιερή γωνιά στον κήπο το καλοκαίρι, θέλει χαλάρωση, αφοσίωση, θέλει ένα ερημονήσι στο οποίο να μην τρέχει ο χρόνος.
 
[Άντλησα φωτογραφίες από: blog.stylesight.com, theanimals.pics, blogs.colum.edu, www.iefimerida.gr και www.centerforearlyeducation.org]
Πατριάρχης Φώτιος

23 comments:

Μαραμπού said...

Καλημέρα Πατριάρχη Φώτιε,

πολύ ορθόδοξα(!) όλα αυτά που αναφέρεις. Έτσι είναι. Η καλή λογοτεχνία πρέπει να είναι μοιρασμένη ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα. Να μπορείς να διαλέξεις ό,τι σου αρέσει μέσα από αυτήν. Η ανάγνωση αναλύεται με σκακιστικούς όρους: είτε μπορείς να προβείς σε μία πολύωρη και εξαντλητική ανάλυση της παρτίδας είτε μπορείς να αποθαυμάσεις για λίγο την ομορφιά και την λογική της και να περάσεις με ανανεωμένο ενθουσιασμό στην επόμενη! Και τα δυο, είναι θεμιτά και ενίοτε απαραίτητα.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Μαραμπού,
μαζί-σου κάνω τις πιο βαθιές βιβλιοφιλικές συζητήσεις.
Συμφωνούμε, αλλά έτσι προκύπτουν πολλά ερωτήματα:
1. Τι γίνεται αν ο ένας διαβάζει με το συναίσθημα κι ο άλλος με τη λογική; Ποιος έχει δίκιο για την αξιολόγησή-του;
2. Πώς γίνεται διάλογος ανάμεσά-τους;
3. Αν ο ίδιος αναγνώστης δελεάζεται από ένα βιβλίο συναισθηματικά, πώς καταλαβαίνει ότι αυτό δεν είναι απλώς εύπεπτο και δη ευπώλητο;
4. Αν από την άλλη το αναλύει λογικά και του αρέσει, πώς ξέρει ότι όσα βλέπει δεν είναι αποτέλεσμα μιας τεχνοκρατικής αντίληψης που του δημιούργησαν οι άλλοι (σχολείο, κριτικοί, παράδοση...);
Πατριάρχης Φώτιος

Μαραμπού said...

Θα απαντήσω σε όλα τα υποερωτήματά σου με τη μία!

Ποτέ δύο αναγνώστες δεν "διαβάζουν" το ίδιο βιβλίο, ακόμα και όταν διαβάζουν το ίδιο βιβλίο! Η ανάγνωση, νομίζω, έχει ως κύριο στόχο την ευχαρίστηση (η τέρψη είναι ένα κλικ πιο εύστοχη λέξη από την ευχαρίστηση, διαλέγεις και παίρνεις). Ο καθένας μας προσπαθεί να αντλήσει ευχαρίστηση από την ανάγνωση - άλλος αντλεί ευχαρίστηση από την απόκτηση γνώσεων, άλλος από την ανακάλυψη γλωσσικού πλούτου, άλλος από την απόκτηση νέων ιδεών, άλλος από την απόκτηση νέων αισθημάτων, άλλος πασχίζει να αποτινάξει άθλιες προκαταλήψεις, κάποιος άλλος ίσως ευχαριστιέται με το να αποκτά περισσότερες! Προσωπικά, μου αρέσει να διαβάζω βιβλία που δίνουν βάση στα γλωσσικά τερτίπια και σε μια δυναμική χρήση της γλώσσας τους, που αποδίδουν συγκροτημένο λόγο και αποπνέουν δυνατές ιδέες. Νομίζω ότι η περίπτωσή μου εδράζεται στην λογική χώρα της ανάγνωσης! Δεν δίνω τόση σημασία στην πλοκή, η οποία είναι αυτή κατά κύριο λόγο που εξυψώνει την συναισθηματικότητα ενός βιβλίου, δεν απαιτώ την λύτρωση του ήρωα, ούτε καν ένα τέλος αντάξιο της προηγούμενης ιστορίας.Δεν σημαίνει ότι δεν απολαμβάνω τέτοιου είδους ιστορίες, αντιθέτως, όταν έχεις λίγες απαιτήσεις, ίσως ενθουσιαστείς με το τελικό αποτέλεσμα.

Είτε διαβάζεις με το συναίσθημα είτε με την λογική, εσύ πάντα θα έχεις δίκιο! Και διάλογος, φυσικά, μπορεί να γίνει, αρκεί να μην προσπαθήσεις να επιβάλλεις την άποψή σου. Όταν διαβάζω "συναισθηματικές" απόψεις για ένα βιβλίο που εγώ το διάβασα μόνο με την "λογική", χαίρομαι. Χαίρομαι, γιατί κάποιος μού δείχνει πλευρές που μου είχαν διαφύγει της προσοχής μου ή ήταν αδύνατον να τις συλλάβει η λογική πλευρά μου. Πολλές από τις δικές σου αναρτήσεις με εντυπωσιάζουν γιατί μου δείχνουν όψεις ενός βιβλίου που εγώ αγνοώ κατά την ανάγνωση. Αν και δεν μπαίνω σε ανοικτό διάλογο μαζί σου, ενδόμυχα τις αφομοιώνω για τις μελλοντικές μου αναγνώσεις. Οι δικές μου αναρτήσεις (που κατά καιρούς φιλοξενεί η Κατερίνα και η librarian) διατηρούν την δική μου θέαση για την λογοτεχνία και την ανάγνωση γενικότερα. Είναι υποκειμενικές, ενθουσιώδεις και περισσότερο παρασέρνουν τον αναγνώστη να διαβάσει το βιβλίο παρά τον πείθουν με αντικειμενικό τρόπο. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν έχω δικό μου μπλογκ, δε θα μπορούσα να γράφω για τα περισσότερα από τα βιβλία που διαβάζω.

Εν κατακλείδι, στην ανάγνωση, μην προσπαθείς να πείσεις τον άλλον! Πρόσφερέ του πληθώρα απόψεων και άφησέ τον να αποφασίσει μόνος του πόσο "ξεροκέφαλος" θέλει να είναι!

Πάπισσα Ιωάννα said...

Ένα πράγμα με προβλημάτισε σε όσα γράφεις.
Γιατί συνάπτεις την πλοκή με τη συναισθηματική ανάγνωση;
Εγώ πίστευα ότι αυτή είναι πιο λογοκρατούμενη
και όποιος την προσέχει
διαθέτει και τα έλλογα κλειδιά,
για να αποκωδικοποιήσει τις συνάψεις και τις κορυφώσεις,
τα σημεία καμπής και το νομοτελειακό τέλος.
Πώς τη συνδέεις με το συναίσθημα;
Πατριάρχης Φώτιος

Ρόζα Λου said...

Συναίσθημα και λογική, αγάπη μου,
είναι συμπληρωματικά αγαθά.
Όταν δεν συζευγνύονται στο
κείμενο, κατά μορφή και
περιεχόμενο, κείμενο υπάρχει,
λογοτεχνία όμως, όχι.
Και, βέβαια, κάποιος μπορεί να
καταναλώνει κείμενα με βουλιμία,
χωρίς να έχει υπάρξει ποτέ ως
αναγνώστης.

Μαραμπού said...

Είναι έτσι; Η σειρά μου να προβληματιστώ! Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοούμε όταν λέμε συναισθηματική ανάγνωση, στο δικό μου το μυαλό πάντως, είναι συνυφασμένη με την πλοκή. Όταν η πλοκή είναι καλά δομημένη, η ιστορία αρραγής και γοητευτική, τότε με συνεπαίρνει το συναίσθημα, ακολουθώ πειθήνια τους ήρωες και τα βάσανά τους. Αντιθέτως, όταν το βιβλίο βασίζεται σε γλωσσικές ακροβασίες και λογοπαίγνια, μεταφορές του λόγου, αντιμεταθέσεις λέξεων που κάνουν κοινές φράσεις να ηχούν διαφορετικά, τότε, λειτουργώ λογικά, πολλές φορές σταματώ την ανάγνωση και μένω μετέωρος να σκέφτομαι τι διάβασα μόλις!

Παραδείγματος χάριν, το Αλεξανδρινό Κουαρτέτο είναι μια συναισθηματική ανάγνωση, χάνομαι μέσα στην αφήγηση χωρίς όμως να παραβλέπω την σπουδαία χρήση της γλώσσας από τον Ντάρελ. Απλώς παρασύρομαι από την ιστορία. Από την άλλη, τα έργα του Ναμπόκοφ αποτελούν λογικές αναγνώσεις, γεμάτα λογοπαίγνια και μεταφορές, χωρίς όμως επίσης να παραβλέπω την, κατά σημεία, εκπληκτική και γοητευτικότατη ομορφιά της πρόζας του!

Γενικά, συναίσθημα και λογική συνυπάρχουν μέσα στην πράξη της ανάγνωσης, απλώς κάποιο υπερισχύει έναντι του άλλου. Και βέβαια, η συμπαράταξη με κάποιο από τα δύο στοιχεία, καθορίζει και τις μελλοντικές σου επιλογές, εγώ είμαι ξεκάθαρα με την λογική πλευρά της ανάγνωσης, ό,τι κι αν νομίζω ότι είναι αυτό.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Ρόζα Λου,
είναι απλώς κοινότοπο να λέμε ότι συναίσθημα και λογική αλληλοσυμπληρώνονται.
Είναι όμως έξυπνο που επισημαίνεις ότι η αρμονική σύζευξή-τους κάνει ένα κείμενο λογοτεχνικό.
Πατριάρχης Φώτιος

Πάπισσα Ιωάννα said...

Μαραμπού,
για μένα αντίθετα
αφήγηση σημαίνει έλλογη προσέγγιση του κειμένου.
Αφήγηση σημαίνει υπόθεση, ιστορία, μύθος,
κάτι που όλοι μπορούν να επαναφηγηθούν,
να κάνουν περίληψη.
Είναι το τι
(που φυσικά θέλει τον συγγραφέα να βρίσκει έντεχνους τρόπους για να εξιστορήσει το θέμα).
Το συναίσθημα αντίθετα
ίσως προκύπτει από το ανείπωτο που εκφράζει το έργο,
πέρα από την ιστορία,
πίσω από τους χαρακτήρες,
ίσως φωλιάζει στις κορυφώσεις που θα σε ξεσηκώσουν (συγκινήσουν ή οργίσουν...),
ίσως εδράζεται στη λύση ενός δράματος,
ίσως στην ταύτιση με τον βαθύτερο πυρήνα της ζωής,
ίσως στο άγγιγμα μιας χορδής που δεν είναι αισθητή...
Πατριάρχης Φώτιος

Μαραμπού said...

Σίγουρα το συναίσθημα κρύβεται πίσω από τα προφανή, πίσω από τις λέξεις, και αναδύεται ανάλογα με την εμπειρία και την ευαισθησία του αναγνώστη. Όμως, επιμένω ότι τροφοδοτείται από την πλοκή και την αφήγηση (που δεν διαφωνώ ότι αποτελεί έλλογο κατασκεύασμα). Δεν μπορώ να το εξηγήσω καλύτερα. Αν νομίζεις ότι επιμένω να αγνοώ αυτό που προσπαθείς να μου πεις, σε παρακαλώ, δώσε μου ενα-δυο λογοτεχνικά παραδείγματα συναισθηματικής και λογικής γραφής, που κατά την γνώμη σου, σε καθένα από αυτά να υπερισχύει το ένα στοιχείο έναντι του άλλου.

Τα σέβη μου!

Πάπισσα Ιωάννα said...

Μαραμπού,
δεν νιώθω καθόλου ότι επιμένεις,
γιατί με την ίδια λογική
επιμένω κι εγώ.
Ίσα ίσα που η ανταλλαγή επιχειρημάτων
δεν πρέπει σώνει και καλά
να οδηγεί σε αποδοχές.
Οι γόνιμες διαφωνίες είναι πολύ προτιμότερες.

Επί του προκειμένου τώρα:
-κείμενο εγκεφαλικό και απευθυνόμενο στη λογική είναι λ.χ. το "Τι είδε η γυναίκα του Λωτ" της Μπουραζοπούλου: ο αναγνώστης θαυμάζει την ευφυή σύλληψη και την έντεχνη πλοκή.
-κείμενα αντίστοιχα που χωνεύονται συναισθηματικά είναι τα έργα της Ζατέλη.
Ταξιδεύεις σε έναν ωκεανό εικόνων, σκηνών, λεπτομερειών
που δύσκολα οργανώνονται,
παρά μόνο αν τις δεις με ένα αναγνωστικό ένστικτο.

Ανέφερα μία καλή περίπτωση για κάθε είδος,
γιατί θα μπορούσα να μιλήσω για χιλιάδες ποιητικά μυθιστορήματα, γεμάτα βερμπαλισμούς και θολά περιγράμματα,
τα οποία η λογική-μου θα απέρριπτε ως φληναφήματα.
Και πάλι μίλησα με δυο παραδείγματα που μου ήλθαν πρόχειρα στον νου-μου.
Δεν ξέρω αν είναι τα καλύτερα παραδείγματα όσων θέλω να πω.
Τι λες;
Πατριάρχης Φώτιος

Ρόζα αλλού said...

Κάτι σε καυτό και παθιασμένο
(λογοτεχνικό) έχεις να μου
προτείνεις; Τώρα, πριν φύγω
για διακοπές...

Μαραμπού said...

Νομίζω, κατάλαβα τι θέλεις να πεις. Πάνω κάτω το ίδιο λέμε. Εγώ είμαι αυτός που έχει ταυτίσει (ενδεχομένως αυθαίρετα) την πλοκή ενός βιβλίου με το συναίσθημα. Όλες αυτές οι λεπτομέρειες, οι συγκινήσεις και οι εικόνες που ενοικούν στα κείμενα της Ζατέλη (και αλλού) μού δίνουν μια αίσθηση παθητικής ανάγνωσης, ότι δηλαδή χειραγωγούμαι από το συναίσθημα και δεν μπορώ να το αναχαιτίζω όσο εύκολα θα ήθελα.

Αντιθέτως, προτιμώ την ενεργητική ανάγνωση, που είναι περισσότερο διαδραστική, επεκτείνει συνδέσεις με άλλα κείμενα και απλώνει πλοκάμια σκέψεων που μπορώ να κόψω ανά πάσα στιγμή! Αυτή η μεταστροφή έγινε γιατί πλέον, παρατάω μισοτελειωμένα, περισσότερα βιβλία απ' ό,τι παλιότερα, και δεν θέλω να αναπτύσσω βαθείς συναισθηματικούς δεσμούς που θα κάνουν δυσκολότερο τον χωρισμό!! Πολλές φορές, σκέφτομαι ότι αν παρατήσω ένα βιβλίο με πυκνή πλοκή και συναίσθημα, στη μέση, τότε δύσκολα θα το ξαναπιάσω δεύτερη φορά, ενώ αν παρατήσω ένα περισσότερο εγκεφαλικό, θα μπορώ να επανέρχομαι εκεί ξανά και ξανά.

Δεν ξέρω κατά πόσο έγινα σαφής. Σε ευχαριστώ πάντως για την κουβέντα. Βέβαια, κάποιος κακεντρεχής μπορεί να μου προσάψει τον αφορισμό του Λιχτενμπεργκ: "Μα αυτός δεν μπορεί ούτε καν να ξεχωρίσει το παθητικό από το ενεργητικό διάβασμα"! Και ίσως να έχει δίκιο!

Τα σέβη μου

Πάπισσα Ιωάννα said...

Μαραμπού,
είχα ξαναγράψει ότι χαίρομαι τις συζητήσεις μαζί-σου,
επειδή διέπονται από επιχειρήματα ίδιου μήκους κύματος.
Επιβεβαιώθηκα και εδώ.
Και φυσικά το μπλογκ είναι ανοικτό σε όποια ανάρτηση πιστεύεις ότι ταιριάζει.
Τα σέβη-μου
Πατριάρχης Φώτιος

Pellegrina said...

Νομιζω πως τα συναισθηματα στα οποία αναφερεστε οι περισσοτεροι ειναι τα επιφανειακα, αυτα που εχουν ακόμη και τα ζωα και που ειναι κοντα στα ένστικτα: χαρα, λυπη, στοργή, ερωτικό παθος κλπ. Η καλη λογοτεχνια δεν αφορα αυτα τα συναισθηματα, αυτα απλώς τα χρησιμοποιει ως μεσα. Αφορα συνθετα, ανωτερα συναιθσηματα, ισως χωρις ονομα, που εχουν σχεση με το θρίαμβο ή τη συντριβή ηθικών αξιών, την επαλήθευση ή τη διάψευση της υπαρξιακής μας συνειδησης και του "νοήματος" της ύπαρξης. Αυτα τα συναισθηματα επιτυγχάνονται μονο με το γερο, δια της λογικής, χτισιμο χαρακτηρων και πλοκης. Ενα αναλογικο παραδειγμα ειναι το κλασικο δραμα.
Γενικα, οσο πιο σημαντικο ειναι το εργο, τοσο συναισθηματα και λογική εμπλέκονται. Οσο ασημαντο ειναι, τοσο ξεχωριζει το ενα απο τα δυο

Ρόζα Λούμπεν said...

Καλά λέει σ' αυτό η Πελεγκρίνα. Δυναμικές συνειδησιακές καταστάσεις με τη συμμετοχή και της εναλλαγής- σύγκρουσης διαφόρων συναισθημάτων, που και αυτά προϊόντα λογικής είναι. Της όποιας λογικής.
Αν μιλάμε για λογοτεχνία και για αναγνώστες.
Προς τι ο διαχωρισμός; Για τη διεύρυνση των ορίων; Έτσι κι αλλιώς ποιος καταλαβαίνει; Βάζεις ετικέτες και πουλάς.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Pellegrina,
συνοψίζεις με καίριο τρόπο
τι σημαίνει σύζευξη λογικής και συναισθημάτων.
Δεν ξέρω βέβαια αν αυτά που εννοείς είναι συναισθήματα,
ή πρόκειται για μια πνευματοσυναισθηματική διέγερση που προκαλεί ούτως ή άλλως η καλή λογοτεχνία.
Πατριάρχης Φώτιος

Πάπισσα Ιωάννα said...

"Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία
πώς η ιστορία γίνεται σιωπή
τι με κοιτάζεις, Ρόζα, μουδιασμένο
συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω"

Πατριάρχης Φώτιος

Ρόζα said...

"σε πολιτεία μαγική γυρνάμε"

Ρόζα said...

Βλέπω τη φωτό σου. Παραλία και βιβλία. Θλίψη, μιζέρια και κακομοιριά.
Παραλιακούς δεν θέλω ούτε στα βιβλία μου ούτε στο κρεβάτι μου... ανάξιοι για θάλασσα, ανάξιοι για όλα.

Μαραμπού said...

Λένα Μαντά, το τσιτάτο;;;

Ρόζα δυο φορές Λου said...

Μαραμπού, για μένα το λες;
Αν ναι, θεωρείς τσιτάτο όλο το σχόλιο ή κάποιο μέρος του;
Πες μου!!! Έχω ελπίδες;;; Τρελαίνομαι, μιλάμε... με ξεσήκωσες!!!
love love love

Μαραμπού said...

Λυπάμαι Ρόζα, και εγώ ένας παραλιακός είμαι!

Ρόζα Λ said...

Εγώ, Μαντά μπορώ να γίνω;;;
Αυτό είναι το θέμα μας!!!