Κώστας Γ. Παπαγεωργίου "παιδικό κουρείο”

“Πρώην άγγελοι τώρα ψαράδες ράβουν τα τσακισμένα τους φτερά τόσο επιδέξια” (Επιμύθιο) – “Ένα λουλούδι μπορεί να μην ερμηνεύει τον κόσμο, ερμηνεύει ωστόσο το χρώμα του που είναι μια μουσική ανεξήγητη” (Μαύρο)

 

 

Εσπρέσο πίκολο:

Κώστας Γ. Παπαγεωργίου
“παιδικό κουρείο”
εκδόσεις Κέδρος
2013

            Τι περιμένεις από την ποίηση; Μα τα πάντα. Από μια λυρική κατασκευή που θα σε ενθουσιάσει μέχρι την αφήγηση που θα σε βάλει στις ράγες μιας ιστορίας, λοξά κοιταγμένης, κι από μια γλωσσική πανδαισία μέχρι έναν βαθύ προβληματισμό που θα σε στρατεύσει σε ιδέες και φλογερές κατακτήσεις.

            Τι δίνει ο Παπαγεωργίου; Καταρχάς (κι αυτό εν πολλοίς σε κρατά εγρήγορο σε όλη τη συλλογή) είναι η γλώσσα που αναδεικνύει κρυμμένες πλευρές των λέξεων, τόσο σε παραδειγματικό άξονα, δηλαδή στο ποια λέξη θα χρησιμοποιηθεί στην ποικιλία των συνωνύμων που προσφέρεται, όσο και στον συνταγματικό, δηλαδή στις συνάψεις που δημιουργούν οι λέξεις και αιφνιδιάζουν ποιητικά τον αναγνώστη.           

Νεκρή φύση 

Μνήμες που ερήμην μου καλλιέργησα

στις αργιλώδεις εκτάσεις της γλώσσας και ύστερα
με φέρσιμο κισσού σκαρφάλωσαν στις φλέβες
…

Η σύζευξη λέξεων από την πανίδα (καλλιέργησα, εκτάσεις, κισσού) με τις διεργασίες του πνεύματος και του σώματος (μνήμες, γλώσσας, φλέβες) δημιουργεί την αίσθηση της φυτικής ανάπτυξης της προσωπικότητας, που συνίσταται από μνήμες και εκφράζεται με τη γλώσσα. Πρόκειται για τη συναισθηματική και διανοητική βλάστηση, αποτελούμενη από αναμνήσεις, εντός του ανθρώπου που υψώνεται ερήμην-του και τον τυλίγει, χωρίς ο ίδιος να μπορεί να ξεφύγει από το παρελθόν-του.

            Μα κάποιος θα πει ότι εν μέρει η ποίηση (αυτή ή κάθε ποίηση) γίνεται νάρκισσος που καθρεφτίζει τον εαυτό-της αέναα. Ναι, ο ποιητής πολλές φορές συδαυλίζοντας τη γλώσσα ακκίζεται και συχνά καταφεύγει στη λεξιθηρία, στην εκζήτηση, στην ακουστική σύναψη και όχι σε μια βαθύτερη νοηματική αναζήτηση.

           

Μου άρεσε η ποίηση του Παπαγεωργίου, όπως

μου άρεσε το “Νερό”, η νουβέλα-του με την ποιητική μαγεία και τη σκληρή ψυχολογία. Μέσα στη γλώσσα, μέσα στις συστροφές της αφήγησης, στην προσωποποίηση των φυσικών στοιχείων αλλά και στην εγκεφαλική εξήγηση του κόσμου, βρίσκω τρόπους θέασης της πραγματικότητας. Αυτή η ποίηση θέλει μικρή ταχύτητα, υπομονή, ήσυχες ώρες και ανοικτές καρδιές. Μερικές φορές νιώθω ότι πρέπει να είμαι πιο προσεκτικός, για να αφήσω τις λέξεις-της να με εκπορθήσουν.

 

[Φωτογραφικό υλικό αντλήθηκε από: www.justinbieberfanfiction.com, www.telegraph.co.uk, el.wikipedia_org και erin-oncall.blogspot_com]

Πατριάρχης Φώτιος