Από την 1 Σεπτεμβρίου 2007 ξεκίνησα να παρουσιάζω την καλοκαιρινή σοδειά των διαβασμάτων μου: κάθε δύο μέρες θα αναρτάται και ένα βιβλίο που με συνόδευσε –ευχάριστα ή απογοητευτικά- στην αυγουστιάτικη ραστώνη.
Πάνος Καρνέζης, “Το πάρτι γενεθλίων” Το παράξενο είναι ότι η κριτική απαξίωσε το βιβλίο εξαιτίας των ίδιων χαρακτηριστικών για τα οποία παλαιότερα εξύμνησε τις “Μικρές ατιμίες” και λιγότερο τον “Λαβύρινθο”: χαλαρή δομή με έμφαση στις μικρές ιστορίες που σχηματίζουν ένα παζλ αφηγήσεων, ελληνικός εξωτισμός που φαντάζει ανοίκειος μέσα στις μικρές παραδοξότητές του, πολυάριθμα πρόσωπα με τις μικρές τραγωδίες τους να χαρακτηρίζουν όλο τους το είναι… Ίσως κούρασε η επανάληψη των ίδιων συνταγών, ίσως όσο όλα αυτά απαρτίζουν διηγήματα γίνονται αποδεκτά, ενώ, όταν περνάνε στο μυθιστόρημα, φαίνονται στον αναγνώστη αδυναμίες. Η αίσθησή μου είναι ότι το κεφάλαιο “Καρνέζης” εξαντλήθηκε και οφείλει ο συγγραφέας να φρεσκάρει τη δεξαμενή του, προκειμένου να ξανακερδίσει το κοινό του.
Πατριάρχης Φώτιος
9 comments:
Θα συμφωνήσω απόλυτα με όσα αναγράψατε στην κριτική σας. ΄ΠΟλλές φορές με φίλους είχαμε ανοίξει κουβέντα για τον Καρνέζη τούτο το καλοκαίρι. Την καλησπέρα μου...
Νίκο, σ' ευχαριστώ. Τι λέγατε εσείς για τον Καρνέζη (τόσο γι' αυτό το βιβλίο, όσο και για τα προηγούμενα);
Πατριάρχης Φώτιος
Καλησπέρα Πατριάρχη και συμβιβλιόφιλοι, γράφω μόνο για να θυμίσω στους πολυάσχολους βιβλιολάτρες την έκθεση της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, αυτού του επίκαιρου λόγω του γνωστού θέματος δρόμου, με τα χαριτωμένα, διαφορετικά φέτος περίπτερα. Ασφαλώς και δεν καλύπτω το έλλειμμα του reader ( πάντα μας "κάρφωνε", με τον τρόπο παρουσίασης, τέτοια γεγονότα στο μυαλό), αλλά ό,τι μπορούμε ας κάνουμε: η ανάγνωση δεν είναι μόνο κριτική (με συγχωρείτε Πατριάρχη!) είναι και βόλτα! Μεγάλη...
Η συζήτηση δεν τον κολάκευε τόσο πολύ όσο κι αν εγώ και η φίλη μου προσπαθούσαμε να επισημαίνουμε ότι ο κάθε συγγραφέας έχει το δικό του τρόπο γραφής, ότι πρέπει να σκύβουμε με περισσότερη αγάπη πάνω στοέργο κάποιου και να μην το ακυρώνουμε με μια κοψιά. Εγώ ακόμηκαι αν δεν μου αρέσει ένα βιβλίο θα το προσπεράσω και δε θα το παρουσιάσω στο ιστολόγιό μου. Δεν μπορώ να πω με λεπτομέρειες τι ειπώθηκε, κατάλαβέ με.Εμένα το προηγούμενο βιβλίο του μου άρεσε πάντως και το έκανα δώρο σε 2 φιλαράκια.
Pellegrina, καλά κάνεις και μιλάς για την Έκθεση Βιβλίου. Θα μιλούσα και εγώ -έστω και με λιγότερη επιτυχία από ένα καλά θεμελιωμένο ρεπορτάζ άλλου μπλόγκερ-, όταν θα την επισκεπτόμουν...
Πατριάρχης Φώτιος
Φίλε Νίκο, κι εμένα ο Λαβύρινθος δεν με άφησε αδιάφορο -μπορώ να πω ότι βρήκα ορισμένα εξαιρετικά στοιχεία, σε αντίθεση με την κριτική που το κατέκρινε. Καταλαβαίνω ωστόσο τα μεγάλα μειονεκτήματα του Καρνέζη και προβληματίζομαι για τις αντοχές του ως συγγραφέα.
Πατριάρχης Φώτιος
Και εγώ το διάβασα φέτος το καλοκαίρι και θα ήθελα να κάνω 2-3 παρατηρήσεις:
Κατ' αρχήν η ιδέα ήταν πολύ φιλόδοξη και επικίνδυνη. Να γράψεις ένα μυθιστόρημα με θέμα τη ζωή του Ωνάση (κυρίως και λιγότερο του Χιουζ) είναι λίαν παρακινδυνευμένο - παραπέμπει σε σκανδαλοθηρικές βιογραφίες.
Επιπλέον ο τίτλος "(το) πάρτι γενεθλίων" θυμίζει το αριστουργηματικό θεατρικό έργο του Χάρολντ Πίντερ και οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες.
Όμως, νομίζω πως ο συγγραφέας έβαλε ένα στοίχημα με τον εαυτό του και το κέρδισε.
Το βιβλίο διαβάζεται σαν μια σύγχρονη "παρωδία τραγωδίας", παίζοντας με τους μύθους και την απομυθοποίηση γνωστών και αγνώστων.
Το τέλος δε, δικαιώνει πλήρως την προσπάθεια.
Σίγουρα δεν είναι το masterpiece" του Καρνέζη, όμως άφησε πάλι υποθήκες για το μέλλον.
Και σε κάθε περίπτωση, όπως με τα προηγούμενα βιβλία του, αφ’ ενός διαβάζεται απνευστί και αφ’ ετέρου, κάτι θέλει να πει.
Αγαπητέ Πατριάρχα,
Δεν έχω διαβάσει το τελευταίο βιβλίο του Πάνου Καρνέζη, αλλά πραγματικά πρόκειται για ένα εξαιρετικό σύγχρονο Ελληνα συγγραφέα που δρέπει δόξες στο εξωτερικό.
Εδώ στο Μόντρεαλ η αγγλόφωνη εφημερίδα The Gazette του αφιέρωσε ύμνο, τον οποίο θα παραθέσω στο μπλόγκ μου οσονούπω.
Με ενοχλεί αισθητικά και πραγματολογικά το επιβεβαιωμένο στην Ελλάδα μότο "κανείς προφήτης στον τόπο του". Με πειράζει που οι έξω δικαιώνονται μόνο έξω!
Zofere Mesaiona,
μου άρεσε ιδιαίτερα ο χαρακτηρισμός σου "παρωδία τραγωδίας". Η επιτυχία του πειράματος ωστόσο δεν είμαι σίγουρος αν ευοδώθηκε.
Ιουστίνη Φραγκούλη,
ο Καρνέζης είναι μια πιο πολύπλοκη περίπτωση: δικαιώθηκε και στο εξωτερικό και στο εσωτερικό με το πρώτο του βιβλίο, αλλά μετά δεν κέρδισε εξίσου καλές κριτικές.
Ευχαριστώ
Πατριάρχης Φώτιος
Post a Comment