Στράτος Μυρογιάννης, “Μυθομανίες”

Ιστορικοφανείς γραφές, διακειμενικότητα, φορτωμένα κείμενα με παραπομπές, Ροΐδης, αλλά και Μπόρχες και Έκο, κρυφές διασυνδέσεις, χαμένα χειρόγραφα, παραλλαγές βιβλίων… ένας κόσμος που σπαρταρά, χωρίς να βγαίνει ποτέ απ’ τον λαβύρινθο των σελίδων.

 

Στράτος Μυρογιάννης “Μυθομανίες” εκδόσεις Gutenberg 2020

 

Όταν σου λένε ότι ένας νέος συγγραφέας γράφει α λα Ροΐδη, τρέχεις να τον αγοράσεις με τις πιτζάμες!

> Ο Στράτος Μυρογιάννης σπούδασε Ελληνική Φιλολογία και Θεωρία της Λογοτεχνίας στο ΑΠΘ (MPhil) και Μεσαιωνικές και Σύγχρονες Γλώσσες στο Πανεπιστήμιο του Cambridge (PhD). Έχει διδάξει Νεοελληνική Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Cambridge. Διδάσκει Δημιουργική Γραφή και Θεωρία της Λογοτεχνίας στο ΕΑΠ. Έχει δημοσιεύσει άρθρα για τον Νεοελληνικό και Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, τον Βιζυηνό, και την αστυνομική λογοτεχνία. Έχει εκδώσει τις μελέτες: "The Emergence of a Greek Identity (1700-1821)" (Cambridge Scholars Publishing, 2012) και "Από τις ιστορίες μυστηρίου στην αστυνομική πλοκή" (Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 2012). Στα ερευνητικά του ενδιαφέροντα περιλαμβάνονται η διαμόρφωση των εθνικών ταυτοτήτων στην Ευρώπη, η αστυνομική λογοτεχνία και η θεωρία της λογοτεχνίας.

ΣΤΟ ΜΕΤΕΜΟΝΤΕΡΝΟ blender ρίχνουμε λίγο Μπόρχες, ως προς τις επινοημένες βιογραφίες, πολύ Eco ως προς τις διακειμενικές αναφορές και την ιστορική διάσταση των κειμένων, πραγματικά πρόσωπα αλλά και πλαστά, χρονολογίες, έργα, γεγονότα, όλα αληθοφανή, που εντέλει συνθέτουν ένα κίβδηλο αποτέλεσμα, το οποίο όμως είναι λογοτεχνικά λυσιτελές. Το αποτέλεσμα αυτό φαίνεται νέο και προχώ, αλλά είναι ήδη παλιό. Ο πατέρας μου, ο Εμμανουήλ Ροΐδης, το έχει κάνει στην “Πάπισσα Ιωάννα”, με μια επιστημονικοφανή μέθοδο ακρίβειας και θετικισμού, αλλά απόλυτα λογοτεχνική αφού παρωδεί όλα αυτά με πολλά αληθοφανή ψεύδη.

ΚΑΘΕ ιστορία μπορεί να μην έχει σημασία πώς θα εξελιχθεί, αφού σημασία για τον συγγραφέα έχει ο λαβύρινθος της γραφής. Διάδρομοι με γεγονότα, διακλαδώσεις με χρονολογίες, πλατώματα με χαμένα έργα που εντείνουν το μυστήριο των αποκαλύψεων, παράδρομοι με πρόσωπα που εμφανίζονται κι εξαφανίζονται σε ένα κλίμα ιστορικής περιέργειας και διακειμενικής αλυσίδας. ΑΥΤΟ βέβαια γυρίζει και boomerang σε βάρος του ίδιου του κειμένου. Ο αναγνώστης κουράζεται να διαβάζει παρόμοιες ιστορίες, οι οποίες μ’ όλες τις διαφορές τους σιγοτραγουδούν το ίδιο τραγούδι, ένα συνεχές ρεμπέτικο με τα χιουμοριστικά μέρη του αλλά και με τον χιλιοπαιγμένο σκοπό του.

ΤΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ της συλλογής στηρίζονται στην εντύπωση ότι μέσα στη μακραίωνη ιστορία κρύβονται κρυμμένα σύμβολα, υπάρχουν αφανή βιβλία και μη αποκαλυμμένες αλήθειες, ενώ τα ιστορικά πρόσωπα, όπως ο Isaac Newton και ο William Shakespeare, δονούνταν από ένα μυστικό που δεν είχε αποκαλυφθεί έως τώρα. Ο Μυρογιάννης αντιμετωπίζει όλο αυτό με παιγνιώδη διάθεση, στην ουσία παρωδεί αυτόν τον κόσμο και με ροΐδεια, το ξαναγράφω ως Πάπισσα Ιωάννα, σατανικότητα πριονίζει το κλαδί του ρεαλισμού.

ΟΠΛΑ του συγγραφέα είναι οι υποθετικές προτάσεις του αν…, οι δυνητικές εγκλίσεις του θα…, οι υπαινιγμοί που φαίνονται αληθινές αποκαλύψεις, η επιφάνεια που υπόσχεται άδηλες πτυχές, λέξεις όπως “φημολογείται”, “κανείς δεν είναι σίγουρος”, “κάποιος κακεντρεχής θα θυμόταν”, “κρυφή ζωή”, “άγνωστο χειρόγραφο” “μόνο ο τάδε αναφέρει ότι” κ.ο.κ. Διαβάζουμε ένα πανηγύρι της ιστορικής και επιστημονικής απάτης, ένα γαϊτανάκι με ονόματα και ιστορίες, μια σκυταλοδρομία ψευδών αλλά αληθοφανών ντοκουμέντων.

Πάπισσα Ιωάννα