Θοδωρής Γκόνης, “Εφτά λευκά πουκάμισα”

Ο συγγραφέας είναι κατά βάση ποιητής. Κι έτσι η γλώσσα του ρεύμα λέξεων δίνει σάρκα και οστά σε μικρές ιστορίες, δίνει ορμή σε συναισθήματα και τραύματα, δίνει οντότητα σε φευγαλέες συλλήψεις.

Θοδωρής Γκόνης “Εφτά λευκά πουκάμισα” εκδόσεις Άγρα -2017

Μια ιστορία αλήθειας και κλείνει το τραύμα (MC Yinka):

“Διηγήματα, μικρές ιστορίες που γράφτηκαν την περίοδο 2012-2017 ανάμεσα σε Βορρά και Νότο. Ιστορίες που γράφτηκαν με το μολύβι και τη γομολάστιχα. Με το σφυγμό τους. Με το ρυθμό της καρδιάς ενός ναυτικού, ενός νομάδα που μετακινείται διαρκώς με το μικρό του κοπάδι, ψάχνοντας το χόρτο του. Ιστορίες που γράφτηκαν κυρίως σε αίθουσες αναμονής αεροπλάνων, λεωφορείων και τρένων. Κι αν όχι όλες, οι περισσότερες κρύβουν ζηλότυπα στις αποσκευές τους το εισιτήριο της οριστικής επιστροφής. Μιας επιστροφής που διαρκώς αναβάλλεται. Εφτά λευκά πουκάμισα. Η καλή φορεσιά ενός σπιτιού που προσπάθησε να μην την τσαλακώσει ποτέ και τη φόρεσε μονάχα στις μεγάλες του ώρες. Στα ταξίδια του στις στενές θάλασσες και στους χωματένιους δρόμους αυτού του βίου.” διαβάζω στο οπισθόφυλλο.

Τα κακά τα κείμενα / Τη δική μου τη φθορά / Τα ψευτοπαλίκαρα (MC Yinka):

Μικρά κειμενάκια μίας έως δύο σελίδων. Επομένως δεν περιμένουμε story, δεν περιμένουμε δράση. Κι όντως ο πυρήνας κάθε διηγήματος είναι η γλώσσα και η σύλληψη ενός φευγαλέου αισθήματος που δεν αιχμαλωτίζεται εύκολα.

Μερικά από αυτά είναι ποιήματα σε πεζή μορφή. Μιλάνε με τον ρυθμό της ποίησης, σπαρταράνε στη σελίδα όπως οι στίχοι και μαζί θέλουν να πετάξουν έξω από αυτήν. Μερικά είναι γραμμένα για να διαβαστούν σαν ποιήματα που υποβόσκουν. Γραμμένα για να διαβαστούν με την αύρα της γλώσσας και την επιμονή στη λέξη. Στο σχήμα λόγου που σπάει την πεζή ανάγνωση. Ποιητικές εξάρσεις που προσπαθούν να πυκνώσουν το συναίσθημα σε δυο τρεις παραγράφους, πριν το απελευθερώσουν καθώς διαβάζονται.

Η γλώσσα, όπως είπα, πρωτοστατεί. Διαβάζω στο 8^ο μικροδιήγημα: “Όταν αρχίζεις να διαβάζεις φωναχτά, οι λέξεις βγάζουν φτερά, φτερουγίζουν ανάμεσα σε γη και ουρανό, γίνονται άγγελοι, εκτελούν αυτό που τους παραγγέλνεις…”. Η ανάγνωση δίνει πνοή στο κείμενο, ο αναγνώστης φιλά τον βάτραχο κι αυτός γίνεται πρίγκιπας. Το συγκεκριμένο διήγημα με τίτλο “Η λέξη” εμπνέει τον αναγνώστη και του μεταδίδει μια ορμητική διάθεση. Αυτός έχει τη δύναμη να νοηματοδοτήσει τον κόσμο. Να τον τραγουδήσει δίνοντάς του ζωή. Η εικονοποιία του κειμένου και τα φουσκωμένα πανιά της ανάγνωσης συναντιούνται σε μια ευτυχή συνάντηση.

Η συγγραφική φαντασία δίνει πνοή σε καθημερινά πράγματα. Το ροχαλητό είναι ένα “μικρό κομπρεσεράκι” που παύει να ενοχλεί. Ο κλέφτης είναι ένας ελαφροπάτητος κυνηγός. Το γέλιο είναι ένα αγαπησιάρικο σκυλί. Ο πρωινός καφές ένας πραγματικός φίλος, που συζητά χαλαρά μαζί σου. Η γλώσσα είναι το παράλληλο νόμισμα που δεν υποτιμάται. Πολλές μικρές σκηνές θεατρικών στιγμιότυπων που αναπνέουν όσο ελπίζουν. Που χρωματίζουν το πάθος, την απώλεια, τη ζωή. Που φωνάζουν να πάρεις τη μέρα αλλιώς.

Σε πολλά κείμενα κυριαρχεί ο δευτεροπρόσωπος λόγος. Ο συγγραφέας μιλάει σε κάποιον, ίσως στον αναγνώστη. Μάλλον σε έναν δικό του φανταστικό αποδέκτη. Πρόκειται για έναν λανθάνοντα διάλογο. Σαν ανεπίδοτη επιστολή που δεν στάλθηκε και δεν διαβάστηκε. Αλλά θα ήθελε. Εξομολογητικός τόνος. Έκκληση. Παράκληση. Έκταση χειρός που ζητά ανταπόκριση και συνάμα ίσως ξέρει ότι δεν θα βρει.

Το μυαλό μου ν’ ανοίξει να δώσει τροφή στην πένα (MC Yinka):

“Ο γραφιάς είναι αλκοολικός της ψαρικής… Υπάρχουν πολλές τεχνικές ψαρέματος” είναι ένα ακόμα δείγμα μιας γραφής που κοιτάζει έξω αλλά και μέσα της. Σε μερικά κολύμπησα με απόλαυση.

> Ο Θοδωρής Γκόνης κατάγεται από την Αλωνίσταινα της Αρκαδίας. Γεννήθηκε στην Γκάτζια Ναυπλίας. Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής Πέλλου Κατσέλη. Σπούδασε οικονομικά. Εργάστηκε στο θέατρο ως ηθοποιός μέχρι το 1996 - υμμετείχε σε όλες σχεδόν τις παραστάσεις του Θεατρικού Οργανισμού "Εποχή" του Β. Παπαβασιλείου. Από το 1996 ασχολήθηκε κυρίως με τη σκηνοθεσία. Σκηνοθέτησε έργα των: Μισιτζή, Χουρμούζη, Βιζυηνού, Βυζάντιου, Τερτσέτη, Χόρν, Ξενόπουλου, Παλαμά, Κεχαϊδη, Φάϊς, Γρηγοριάδη, Αναγνωστάκη, Γονατά, Παπαδιαμάντη, Λόρκα, Σαίξπηρ, Αισχύλου κ.α. για το Κ.Θ.Β.Ε., ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Αγρινίου, Πατρών, Β. Αιγαίου, Σερρών, Κομοτηνής ,Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Έχει γράψει και σκηνοθετήσει τις μουσικοθεατρικές παραστάσεις: Γουσταύος Κλάους σε συνεργασία με τον Ν.Ξυδάκη ("Πάτρα 2006 - Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης"), Έχω άνθρωπο σε συνεργασία με τον Κ.Λειβαδά (Ζυγός. Αθήνα 2006), Καρόλου Ντηλ και Τσιμισκή σε συνεργασία με τον Γ. Ανδρέου (Μέγαρo Μουσικής Αθηνών, 2007). Την περίοδο 2000 - 2007 ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Αγρινίου και από το 2008 εως το 2011 του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών. Το 1987 άρχισε τη συνεργασία του ως στιχουργός με τον Νίκο Ξυδάκη (Καϊρο - Ναύπλιο - Χαρτούμ, Κοντά στη Δόξα μια στιγμή, Τένεδος, Βενετσιάνα, Το μέλι των Γκρεμών, Βουή του Μύθου, Ακρωτήριο Ταίναρον, Ένα Τραγούδι για τον Νίκο Γκάτσο κ.α). Ακολούθησαν συνεργασίες του με τον Γιώργο Ανδρέου, Χρήστο Νικολόπουλο, Ορφέα Περίδη, Παντελή Θαλασσινό, Κώστα Λειβαδά, Τάσο Γκρούς, Παναγιώτη Καλαντζόπουλο, Πέτρο Ταμπούρη, κ.ά. Από τον Απρίλιο του 2009 έχει αναλάβει την καλλιτεχνική διεύθυνση του Φεστιβάλ Φιλίππων - Θάσου.

Πάπισσα Ιωάννα