Paul Auster, “4 3 2 1”

We love Paul Auster. Κάθε του βιβλίο είναι αναγνωστικό γεγονός. Και τώρα μια εκρηκτική ιδέα έρχεται να μας δελεάσει. Τέσσερις παράλληλες ζωές… του ίδιου προσώπου.

Paul Auster “4 3 2 1” 2017 “4 3 2 1” μετ. Μ. Ξυλούρη εκδόσεις Μεταίχμιο -2018

Maybe I'm foolish, Maybe I'm blind, Thinking I can see through this:

Το Βιβλιοκαφέ αγαπά τον Paul Auster. Αλλά κι αυτός το αγαπά, αφού έχει έρθει τέσσερις φορές να μας μιλήσει για τα βιβλία του. Πήρε επίτηδες το αεροπλάνο απ’ την Αμερική. Έφτασε να κάτσει μαζί μας και να καταδεχτεί τις ερωτήσεις και ακούσει τις ερμηνείες μας. Πρώτα στις 3 Μαΐου 2014 τον πρωτογνωρίσαμε με τον “Αόρατο”. Στις 5 Νοεμβρίου 2014 ήρθε να μας μιλήσει για την “Τριλογία της Νέας Υόρκης”. Έναν χρόνο αργότερα στις 22 Οκτωβρίου 2015 ξανάρθε για να συνομιλήσουμε για την “Επινόηση της μοναξιάς”. Και τέλος πολύ πρόσφατα στις 22 Μαρτίου 2018 “Το βιβλίο των ψευδαισθήσεων” διαβάστηκε και συζητήθηκε, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά τη μεγάλη αξία του Αμερικάνου συγγραφέα. Αγαπάμε Paul Auster ♥

Don't ask my opinion, Don't ask me to lie:

Το τελευταίο του βιβλίο στηρίζεται σε μια πολύ έξυπνη ιδέα, όπως τα περισσότερα. Που αποκαλύπτει μια εξόχως σύνθετη ιδεολογική βάση. Ωστόσο, δεν βλέπουμε τον γνωστό Auster. Απ’ τη μία ξεκινά επίπεδα και δεν μας ξεσηκώνει εξ αρχής κι αφετέρου ο όγκος των 1200 σελίδων καθυστερεί να αναδείξει το συνολικό πλάνο του. Η βασική ιδέα είναι η παράλληλη εξιστόρηση της ζωής του Archi Ferguson σε τέσσερις διαφορετικές εκδοχές, αν και όλες διασταυρώνονται με τα ίδια πρόσωπα. Απλώς η εξέλιξη της καθεμιάς είναι διαφορετική. Έτσι κάθε κεφάλαιο υποδιαιρείται σε τέσσερις υποενότητες. Σε παράλληλα έτη, περίπου, διαβάζουμε τις διαφορετικές πορείες, που διαμορφώνουν ποικίλα “if”.

Η εκπληκτική αυτή ιδέα δρομολογεί σκέψεις. Η ιδέα του εαυτού, οι εναλλακτικές πορείες που δεν ζήσαμε ούτε ξέραμε πώς θα εξελίσσονταν, η Ιστορία και τα διάφορα επίπεδά της, οι σχέσεις με τους άλλους ανάλογα με τις προοπτικές του καθενός. Έτσι, έχουμε συνεχείς επανεκκινήσεις της αφήγησης, αφού κάθε τόσο σταματάει, μεταπηδά σε άλλο επίπεδο κι συνεχίζει χωρίς να αφήνει περιθώρια για να λυπηθεί κανείς για την εγκατάλειψη της προηγούμενης γραμμής. Αυτό που κυριαρχεί είναι η αφηγηματική δεινότητα, μια ατελείωτη σειρά ιδεών για το πώς θα συνεχιζόταν το βιβλίο. Έχουμε δηλαδή 4 βιβλία σε ένα, 4 βιβλία που μπλέκονται το ένα με το άλλο σαν κοτσίδα.

Στις διάφορες ζωές του Ferguson παρελαύνουν πολλά ιστορικά γεγονότα της αμερικανικής ιστορίας, αλλά πιο πολύ σκηνές από τον ιδιωτικό και οικογενειακό του βίο: εκδότης μιας μαθητικής εφημερίδας, η σχέση του με την Amy, ο δεύτερος γάμος της μητέρας του, η φιλία του με τον Noah, η ενασχόλησή του με το baseball, η πρόσληψή του σε μια εφημερίδα, η φοιτητική ζωή, η ομοφυλοφιλία της θείας του Mildred, όχι κατανάγκην με αυτή τη σειρά, αλλά ποια σειρά μετράει σ’ αυτό το βιβλίο, αφού σταματάς και ξαναξεκινάς από την προηγούμενη στάση;

I'm only human, That's all it takes, To put the blame on me:

Όλοι εκθειάζουν το έργο. Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει για την ιδέα να διαρθρώσει τη ζωή ενός ανθρώπου σε πολλές παραλλαγές. Η ιδέα όντως γεννά φοβερές σκέψεις. Ωστόσο, μου έλειψε η ορμητική αφήγηση των άλλων βιβλίων του συγγραφέα. Ενώ ποτέ δεν είναι κατεδαφιστικός, ο Auster που ώς τώρα είχα γνωρίσει είχε μια σπινθηροβόλα γραφή, μια ανατρεπτική στην πορεία της ιστορίας διάθεση, μια αναγνωστική πορεία σε κινούμενη άμμο. Εδώ, πέρα απ’ την πυρηνική ιδέα, η σχοινοτενής αφήγηση, έστω και σε παράλληλες πορείες, έμεινε πολύ ρεαλιστική, πολύ επίπεδη...

> Ο Πολ Όστερ γεννήθηκε το 1947 στο Νιου Τζέρσεϊ και σπούδασε αγγλική, γαλλική και ιταλική λογοτεχνία. Του έχει απονεμηθεί ο τίτλος του fellow από το Εθνικό Κληροδότημα των ΗΠΑ για τις Τέχνες τόσο για την ποίηση όσο και για τον πεζό λόγο, ενώ το 1990 του απονεμήθηκε το βραβείο Μόρτον Ντάουεν Ζέιμπελ από την Αμερικανική Ακαδημία και το Ινστιτούτο Τεχνών και Γραμμάτων. Έγραψε τα σενάρια των ταινιών "Καπνός" και "Μελανιασμένο πρόσωπο". Στο κινηματoγραφικό φεστιβάλ του Βερολίνου το 1995 η ταινία "Καπνός" βραβεύτηκε με την Αργυρή Άρκτο, με το ειδικό βραβείο Κριτών, με το βραβείο του Διεθνούς Κύκλου Κινηματογραφικών Κριτικών και με το Βραβείο Κοινού για την καλύτερη ταινία. Το 1998 έγραψε το σενάριο και σκηνοθέτησε την ταινία "Η Λουλού πάνω στη γέφυρα". Το έργο του έχει μεταφραστεί σε 21 γλώσσες. Το 1997 εκδόθηκε μια συλλογή με τις δυσεύρετες πλέον μεταφράσεις που είχε κάνει ο Πολ Όστερ με τίτλο "Μεταφράσεις" και το 2001 μια επιλογή από τα διηγήματα που έστειλε το κοινό της ραδιοφωνικής του εκπομπής στο National Public Radio των ΗΠΑ, με τίτλο "True Tales from American Life". Ζει στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης με τη γυναίκα του, επίσης συγγραφέα, Σίρι Χούστβεντ, και τα δύο τους παιδιά. Περισσότερες πληροφορίες για τον Πολ Όστερ περιλαμβάνονται στην επίσημη ιστοσελίδα του στο διαδίκτυο, www.paulauster.co.uk (ή: www.stuartpilkington.co.uk/paulauster/faq.htm).

Πάπισσα Ιωάννα