κι εσύ ζητάς να μάθεις
Μα τι θα σου χρησίμευε να ακούσεις
για άπλυτα πιάτα μιας βδομάδας στην κουζίνα
ταξίδια της διπλής ταρίφας τα μεσάνυχτα
την αχλαδιά που έκαψε ο πάγος;
Μπορώ μονάχα να σου πω
για την αβέβαιη έκβαση
του πρωινού προσώπου μου
στον βραδινό καθρέφτη
για τη διάρκεια του τέλους το ξημέρωμα
πριν να ντυθώ για τη δουλειά
κι έξω ένα τέτοιο αγιάζι
για το φλιτζάνι του καφέ
που ώρα πολλή κρατώ στα δάχτυλα,
μετάληψη μιας πρωινής αναβολής ή απόφασης,
κι αυτό κρυώνει λίγο λίγο στην παλάμη μου
σαν τραύμα, σαν λύπη
-Τόσο εύθραυστο το διαρκές, αλήθεια,
όσο μιας χούφτας θάλπος,
θάλπος του μοναχού Γενάρη μήνα
όταν ξυπνάει
ακόμα νεογέννητος μες στο σκοτάδι
κοιτάζει απ’ το παράθυρο
πυκνή του ψύχους πάχνη
κι ύστερα φτιάχνει με το δάχτυλο στο τζάμι
μια αλλόκοτη μορφή και πάλι τη χαλάει
την ώρα που ανάβουνε το φως
στο απέναντι διαμέρισμα
κι είναι το ξύπνημα των άγνωστων ανθρώπων
η πιο απτή αλληλεγγύη μες στη μέρα
Αλλά ίσως ήθελες να ακούσεις
για ευωχία δακρύων
και για σκισμένα γράμματα
όχι, δεν έσκισα κανένα
εγώ το ξέρω πως δεν γίνεται
να ξεγραφτείς απ’ τα γραμμένα
το μόνο που έχω να σου πω
είναι πως ξέχασα
πως πια ξεχνάω ολοένα
τώρα μαθαίνω να κινδυνεύω
με εγκράτεια
γνωρίζω πια να εξακολουθώ
στην παύση
[Θεώνη
Κοτίνη, “Ωσεί κήπος”, Γαβριηλίδης 2014]
13 comments:
Εγώ στη θέση σου
Εγώ στη θέση σου θα με αγαπούσα, θα τηλεφωνούσα,
δεν θα έχανα χρόνο, θα μου έλεγα ναι.
Δεν θα είχα ενδοιασμούς, θα δραπέτευα.
Θα έδινα αυτό που έχεις, αυτό που έχω,
για να έχω αυτό που δίνεις, αυτό που θα μου έδινες.
Θα τραβούσα τα μαλλιά μου, θα έκλαιγα
από ηδονή, θα τραγουδούσα ξυπόλυτη, θα χόρευα,
θα έβαζα στον Φλεβάρη ένα ήλιο Αυγούστου,
θα πέθαινα από ευχαρίστηση, δεν θα μπορούσα
κανέναν αλλά αυτόν τον έρωτα, θα εφεύρισκα
ονόματα και ρήματα καινούρια, θα έτρεμα
από φόβο μπρος στην αμφιβολία πως υπήρξε
μόνο ένα όνειρο, θα έφευγα
για πάντα από σένα, από εκεί, μαζί μου.
Εγώ στη θέση σου θα με αγαπούσα.
Θα μου έλεγα ναι, θα μου έλειπε
χρόνος για να τρέξω μέχρι τα χέρια μου,
ή τουλάχιστον, ξέρω εγώ, θα απαντούσα
στα μηνύματά μου, στις απόπειρές μου
να μάθω τι τρέχει με σένα, θα μου τηλεφωνούσα,
τι θα γίνει με μας, θα μου έδινα
ένα σημείο ζωής, εγώ στη θέση σου.
Χουάν Βιθέντε Πικέρας,(Μετ. Γιώργος Μίχος)
Rosa Mund,
πολύ ταιριαστή η ποιητική-σου απάντηση,
πολύ διαλεκτική η συνεισφορά-σου.
Π.Φ.
ΣΗΜΕΡΑ
τελειώνει η ποιητική σκυταλοδρομία που ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε μέσα στο Δωδεκαήμερο.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ θερμά όσους συμμετείχαν, όσους πήραν τη δάδα και έτρεξαν μαζί-μου αυτόν τον ποιητικό μαραθώνιο.
ΕΛΠΙΖΩ η ποίηση να είναι προσευχή κάθε μέρας
και όχι μικρή ανάπαυλα διακοπών.
Πατριάρχης Φώτιος
Δώσε τον ορισμό της ποίησης, με τον προσήκοντα σεβασμό στο σημαινόμενο του ρήματος, και κάνε μετά την υπαγωγή ενός εκάστου των αναρτηθέντων σου...
Ρόζα said.
Ρόζα, περιμένεις ορισμό της ποίησης;
Αλήθεια, πιστεύεις ότι έχω έναν στο τσεπάκι-μου ή ότι δόθηκε ποτέ με σαφήνεια ένας τέτοιος ορισμός;
Περιμένεις να οριοθετήσω τι είναι και τι δεν είναι ποίημα;
Εγώ πάντως δεν μπορώ να κάνω τίποτα τέτοιο.
Βρες κανέναν φιλόλογο, καμμιά μελέτη που γλωσσικά ή νοηματικά μπορεί να θέσει κριτήρια ορισμού.
Εγώ δεν μπορώ.
Πατριάρχης Φώτιος
Κακώς που ούτε καν τολμάς να το σκεφτείς.
Δεν αιτήθηκα ορισμό για μένα και
ναι, κάποια στιγμή, μια μελέτη
επ' αυτού θα την εκπονήσω, διότι
παράγινε το θέμα.
Σίγουρα πάντως, αγόρι μου στολίδι
μου, η ποίηση δεν σερβίρεται ως και σαν μπισκοτάκι πλάι στο φλιτζάνι του καφέ.
Ρόζα, λατρεία-μου, λουλούδι του μπαξέ-μου,
πιστεύω ακριβώς το αντίθετο:
"η ποίηση σερβίρεται [πρέπει να σερβίρεται] σαν μπισκοτάκι δίπλα στο φλιτζάνι του καφέ", ειδικά στο Βιβλιοκαφέ.
Αλλιώς μιλάμε για νοοτροπία ελίτ, που κρατά την ποίηση στα αραχνιασμένα ερμάρια,
στα στιλάτα σαλόνια,
στα απόμερα μοναστήρια,
στις σκονισμένες βιβλιοθήκες των διανοούμενων.
Η πραγματική ποίηση μεγάλωσε μέσα στη ζωή, στο παγκάκι, στο κουτί με τα τσιγάρα, στο λιθόστρωτο της αγοράς.
Ένα ποίημα δίπλα στο φλιτζάνι του καφέ: αυτό θα έπρεπε να είναι η καθημερινότητά-μας.
Σ' ευχαριστώ για την ιδέα
Πατριάρχης Φώτιος
συμβολή στην ερμηνεία μιας ...άγνωστης λέξης:
Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ
Πάχνη κρυστάλλινη στους μίσχους μιας μπεγκώνιας
Τραγούδι κότσυφα που συμφιλιώνει με τη ζωή
Αδέσποτη γατούλα κοιμισμένη ανάσκελα σε μάντρα εξοχική
Λιμνούλες, λωτοί, χρυσόψαρα, σε κήπο Εδεμικό
Στάλα μελένια σε σύκου αυγουστιάτικου τον οφαλό
Γεύση ροδάκινου σε διψασμένου οδοιπόρου χείλη
Κόμπρα ορθωμένη ν’ αφουγκράζεται τον ζουρνατζή-φακίρη
Κλαρίνα στους αγουροξυπνημένους δρόμους του Δομοκού
Ανάποδο ψαλίδι τα δίχτυα να τραντάζει ανοίγοντας το σκορ
Οι άρρηκτοι που δένουν δυο ανθρώπους με αγάπη δεσμοί
Αρνί πασχαλινό να ψήνεται στη σούβλα έξω στην αυλή
Γειτονοπούλα όμορφη σα ρόδο τριανταφυλλί
Που τ’ όνομά της να ’ναι Μοσχάνθη ή Αγγελική.
Μάρκος Φ. Δραγούμης, "Αχθος Αρούρης"
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
...Φ Ω Τ Ι Ε !!!
Νώντα,
ευχαριστώ για τις ευχές,
αλλά ο Πατριάρχης Φώτιος, ο Κωνσταντινουπόλεως,
γιορτάζει στις 6 Φεβρουαρίου.
Π.Φ.
Δεν πειράζει.Ευχομαι νωρίτερα.
"Ένα ποίημα δίπλα στο φλιτζάνι του καφέ. αυτό θα έπρεπε να είναι η καθημερινότητά-μας."
Π.Φ.
όπως και
"Μετρησα τη ζωή μου με τα κουταλάκια του καφέ"
T.S. Eliot
Αγόρια μου ευαίσθητα, αυτά που λέτε δεν είναι άσχημα, ωστόσο σπανίως συνιστούν ποίηση, η οποία, ω ναι, σε μια ελίτ αφορά και τι να κάνουμε τώρα.
Παρεμπιπτόντως, προσωπικά έχει πάψει να με συγκινεί το είδος εδώ και κάμποσο καιρό, πλην ελαχιστοτάτων περιπτώσεων.
Προτιμώ το γιαπί, το πηλοφόρι, το μυστρί... (για τους άντρες)
Συνειρμός:
«Ποίηση»
Ποίηση
ανάμνηση από φίλντισι
περίπατος τα ξημερώματα
άναμμα τσιγάρου κατά λάθος από φεγγάρι
χαρταετός που ξέφυγε απ’ τα χέρια παιδιού
κλάμα παιδιού στη μέση πανηγυριού
φιλία ανάμεσα σε δυο προδοσίες
κλωνάρι που ταξιδεύει
δασκάλα μόνη μελαγχολική στο διάλειμμα
ένα βιολί που παίζει μοναχό του
αριθμός 7
της καρδιάς τα μέσα φυλλώματα
χαλκός χαλκωματένια χαλκωματάς-όλα τα παλιά γυαλίζω
χρυσάφι για όλους ή για κανένα
πόλη που κυριεύτηκε άδεια μετά μακρά πολιορκία
παλιές φωτογραφίες και μακρυμπάνι της μνήμης
πεταλούδα που γλιτώνει απ’ τη φωτιά
φωτιά που γλιτώνει απ’ τα νερά
χαρά που γλιτώνει απ’ τα γεράματα
βιολέτες σ’ άσπρο λαιμό
άσπρο άλογο που τρέχει σε μαύρο ουρανό
μαύρος ήλιος καλοκαιρινός
άσπρος ήλιος χειμωνιάτικος
λεμόνι κάρβουνο γλυκό του κουταλιού
νύχτα στρωμένη τσιγάρα
λέξεις.
Θωμάς Γκόρπας
Σβήσε με κυρά μου
απ' τα τεφτέρια σου...
Ρεπάνης/Παπαγιαννοπούλου
(Παρασκευή ή Σάββατο
θα 'μαι "Αστροφεγγιά")
Post a Comment