Καντάτα

Α, οι ηλίθιοι, που πήγαμε και χαθήκαμε στη ξενιτιά,

     κάτω απ' τα τείχη της Ιερουσαλήμ, ή στην παλιά

     πολυτραγουδημένη Τροία

χωρίς κανένας Όμηρος να πεί κάτι για μας. Μα νά,

     που όπως ύστερ' από καιρό μπαίνει κανείς στο σπί-

     τι που του λήστεψαν, ανοίγουμε δακρύζοντας και

     μπαίνουμε

στην Ιστορία.

 

.......................

Και τότε είδαμε τη γη που χρόνια ψάχναμε, πως δεν

     την έγραφε κανένας χάρτης κι ουδέ καμμιά Γραφή

     τραγουδούσ' εκείνη.

Και χτίσαμε την πιο μεγάλη ήπειρο μέσα μας. Και την

     καλέσαμε: αδερφωσύνη.

.............................

Η σημαία μας είναι αγέρωχη σαν τη φαρέτρα

η σημαία μας είναι αναμάρτητη σαν τις μητέρες

η σημαία μας είναι σκληρή σαν το Θεό -

Κι ω μή, μή μας στερήσεις ποτέ, ώ άγια, γλυκειά ζωή

την αγάπη μας για σένα. 

Γιατί, αλήθεια, φίλοι μου, πέστε μου, τί άλλο είναι, λοι-

     πόν, η παντοδυναμία

απ' την απέραντη τούτη δίψα. Νάσαι τόσο πρόσκαιρος,

     και να κάνεις όνειρα

τόσο αιώνια! 

(Τάσος Λειβαδίτης, αποσπάσματα από την “Καντάτα”, εκδ. Κέδρος, 1991)

 

[Πρόταση από την Κατερίνα Τοράκη]

 

Κάθε μέρα δημοσιεύουμε ένα ποίημα που το στέλνετε εσείς: sjuzet@hotmail.com.

Όχι δικό-σας. Στείλτε το ποίημα με όνομα ποιητή, ποιητική συλλογή και χρόνο δημοσίευσης.

Βρείτε το ποίημα που ταιριάζει στη διάθεσή-σας ή στους προβληματισμούς-σας

και μοιραστείτε-το μαζί-μας. 

Πατριάρχης Φώτιος