«Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα»

Η οικονομική κρίση είναι πρώτιστα πολιτ(ισμ)ική· αυτό είναι πολλάκις γραμμένο και δεν το ξαναγράφω για να κομίσω γλαύκας εις Αθήνας. Ξεκινώ μ’ αυτό για να καταθέσω μερικές σκέψεις για την κατάντια του κράτους, της δημοκρατίας και της κοινωνίας-μας.

1.Η χειρότερη συνθήκη της δημοκρατίας-μας που δίνει το δικαίωμα στους κυβερνώντες να μας εκμεταλλεύονται είναι η ταύτιση νομοθέτη και εργοδότη. Είναι το κράτος εργοδότης 1.000.000 εργαζομένων αλλά είναι και νομοθέτης που καθορίζει πώς προσλαμβάνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι (με μέσο φυσικά), πώς θα αμείβονται (ανάλογα με το υπουργείο και τον κλάδο), πόσο θα περικόπτονται οι μισθοί-τους (όσο θέλουνε οι άρχοντες) και πώς θα απολύονται (εκεί θα γίνει ενδο-πασοκική σφαγή).

2.Ανάλογα, εκατοντάδες χιλιάδες υπερήλικες πλήρωναν κατά τον νόμο τις εισφορές-τους, θέλοντας και μη, με την “συμφωνία” ότι το κράτος κρατά αυτά τα χρήματα ως εγγυητής, για να τα επιστρέψει στους ίδιους είτε με τη μορφή παροχών (νοσηλείας) είτε με τη μορφή συντάξεων. Τώρα, τους λέει «εγώ τα μάζευα, εγώ τα έφαγα και τώρα εγώ νομοθετώ να πάρετε λιγότερα απ’ όσα σας αναλογούν».

3.Βγαίνει και λέει ο Βενιζέλος: επειδή οι μηχανισμοί του κράτους δεν μπορούν να μαζέψουν φόρους, επιβάλλονται νέοι φόροι στα ακίνητα. Από τη μία, ομολογεί εν αγνοία-του (;) ότι ο πραγματικός υπεύθυνος είναι το ίδιο το κράτος που δεν δύναται να κυνηγήσει τους άδικους (που φοροδιαφεύγουν) και από την άλλη στρέφεται ενάντια στους δίκαιους οι οποίοι πάντοτε πληρώνουν (με το πιστόλι στον κρόταφο) και επομένως θα πληρώσουν -στα σίγουρα- και τώρα. Το αποτέλεσμα είναι κάθε χρόνο να πληρώνεις ενοίκιο για το σπίτι του οποίου είσαι ιδιοκτήτης!

4.Στην εκπαίδευση: το υπουργείο έδωσε μια πολύ καλή αφορμή στους μαθητές να κλείσουν εθιμοτυπικά τα σχολεία. Δεν συζητώ για το πώς γίνεται η κατάληψη (πρώτα μερικοί κλειδαμπαρώνουν το σχολείο και έπειτα γίνεται συνέλευση για να αποφασιστεί η κατάληψη: αυτή η δημοκρατία εκκολάπτεται στα νεαρά παιδιά και αυτήν κουβαλάνε μεθαύριο ως πολίτες). Το Υπουργείο όμως φρόντισε με τη σειρά-του να αφήσει ένα-δυο μήνες τα σχολεία σε δυσλειτουργία, τόσο επειδή δεν υπάρχουν οι απαραίτητοι καθηγητές (αυτό είναι πάγιο) αλλά φέτος απουσιάζουν και τα βιβλία, και έτσι έδωσε (πέρα από χιλιάδες ευρώ για DVD και φωτοτυπίες) και μια καλή δικαιολογία για να βγουν οι μαθητές στον δρόμο.

5.Γιατί δεν αντιδρούμε; Το σκέφτομαι και πιστεύω πλέον ότι: α) επειδή έχουμε μάθει να κοιτάμε το τομάρι-μας, να μην ψάχνουμε συλλογικές λύσεις αλλά ο καθένας χώρια να αναζητεί πώς θα τα βολέψει προσωπικά, β) επειδή έχουμε πάψει να πιστεύουμε σε αγώνες και κινητοποιήσεις, κορεσμένοι τόσα χρόνια από συντεχνιακές απεργίες και συνδικαλιστικές δοσοληψίες (έχουμε χάσει την αγωνιστικότητα της μεταπολίτευσης) και γ) επειδή υπάρχει ακόμα λίπος, λειτουργεί δηλαδή ακόμα η παρα-οικονομία και αντέχει ακόμα ο Έλληνας με όσα αποθήκευσε σε καιρούς παχιών αγελάδων, ώστε να μην έχει φτάσει ακόμα στα όριά-του.

Βάζω κι ένα δ. Ίσως ο Έλληνας πιστεύει ακόμα ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί το φαύλο σύστημα προς όφελός-του, π.χ. για να διοριστεί με πλάγια μέσα (25.000 πλαγιο-νεο-διορισθέντες!), για να αγοράσει κανένα σπίτι όταν θα έχουν απαξιωθεί κι άλλο, για να βρει μια κομπίνα να πλουτίσει σε καιρό κρίσης...

6.Γι’ αυτό, δεν φταίνε μόνο οι κυβερνήσεις που γαλούχησαν έναν λαό στον εύκολο πλουτισμό χωρίς παραγωγή και στις επιδοτήσεις, τους διορισμούς, τα ρουσφέτια χωρίς όρια. Φταίμε κι εμείς που το ανεχόμαστε, που γεμίσαμε το δημόσιο με κηφήνες για να βολέψουμε τον γιο ή την κόρη-μας, που ζούσαμε με πιστωτικές και με δάνεια, που ξοδεύαμε περισσότερα απ’ όσα αντέχαμε. Και τώρα κοιτάμε ενεοί…

«Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα».

[Η γελοιογραφία της κορυφής είναι του Ηλία Μακρή από την Καθημερινή της 19/5/2010]

Πατριάρχης Φώτιος