Γκρεκοτσίνο

Διαβάζω το σημερινό φύλλο της “Βιβλιοθήκης” στην Ελευθεροτυπία. Κριτική για την Νικολαΐδου. Και σκέφτομαι πόσο αυτός ο κύκλος αυτοπροβάλλεται. Οι κριτικοί που γράφουν βιβλία κρίνονται από άλλους κριτικούς, γνωστούς στα περιοδικά και στις εφημερίδες, στο λογοτεχνικό σινάφι που ευλογεί τα γένια του. Το ίδιο έγινε τη χρονιά που πέρασε με την Α. Μαντόγλου και τον Ηλ. Μαγκλίνη. Γιατί εμένα μου φάνηκε “Ο μωβ μαέστρος” της Σ. Νικολαΐδου πολύ κατώτερο του αναμενόμενου; Γιατί οι κριτικοί, όπως η Χοντολίδου στο Εντευκτήριο του Ιουνίου, τχ. 73, κρίνουν με βάση αν τους συγκίνησε ή όχι, αν τους θύμισε την πόλη τους ή…;

“Ο μωβ μαέστρος” αναφέρεται σε μια κοπέλα η οποία, αφού πέθανε ο πατέρας, προσπαθεί να καταλάβει την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του όσο ζούσε. Μικρά κεφάλαια, γρήγοροι ρυθμοί, φιλοσοφίες ζωής μέσα σε μια πληθώρα επεισοδίων που διαδέχονται το ένα το άλλο με ασύνδετες αναδρομές. Τα πρόσωπα γύρω από τους δύο πρωταγωνιστές σκιαγραφούνται με σύντομες βιογραφίες της πορείας τους. Τελικά ποιο αποτέλεσμα έχει αυτή η προσπάθεια; Ο αναγνώστης δεν ταυτίζεται με κανέναν, ούτε προβληματίζεται. Δεν προλαβαίνει να το κάνει από στιγμιότυπο σε στιγμιότυπο. Η λογοτεχνία δεν κερδίζει, αλλά παρεκκλίνει σε μια light εκδοχή της, σαν άνοστα σφηνάκια. Το σύνολο αδυνατίζει από τα μέρη αλλά και τα μέρη δεν διαβάζονται ως τέτοια, αφού τυπικά συνθέτουν ένα όλο.

Πατριάρχης Φώτιος
14.07.2006