Καπουτσίνο

Μάνος Βουράκης, Φάδερ ημών, Ωκεανίδα 2005

Πολύς λόγος από στόμα σε στόμα για ένα βιβλίο με το οποίο δεν ασχολήθηκαν οι κριτικοί. Το πιο πιθανό είναι ότι οι τελευταίοι δεν φοβήθηκαν τη μήνιν του Χριστόδουλου, αλλά –απ’ όσο μπορώ να έχω γνώμη ως Πατριάρχης- προβληματίστηκαν για μερικά κύρια γνωρίσματα της λογοτεχνικής(;) του γραφής. Το βιβλίο στην ουσία αποτελεί μία διασκευή της Καινής Διαθήκης με αναφορά σε μια επανάληψη της Πρώτης Παρουσίας από μια Δεύτερη. Ο Βουράκης φτιάχνει μια εκσυγχρονισμένη εκδοχή του Χριστιανισμού χρησιμοποιώντας κοφτερή γλώσσα, ιδιαίτερο τρέχοντα λόγο, έξυπνα τεχνάσματα και ευφάνταστες συλλήψεις που κρατούν ζωντανό το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Τα δύο μεγάλα ωστόσο μειονεκτήματά του είναι: α) η ιστορία είναι μια κινηματογραφική αμερικανιά προτεσταντικού τύπου που φαίνεται όχι μόνο στα ονόματα αλλά και στο κλίμα της παγκοσμιοποίησης, η οποία μετατρέπει τα πάντα σε μια παρωδιακή κομεντί (θυμίζει Whoopee Goldberg) και β) η απουσία πλοκής είναι εμφανής, καθώς τα γεγονότα δεν συνδέονται με άλλο τρόπο μεταξύ τους παρά μόνο με την αντιστοιχία τους με αυτά της Αγίας Γραφής.

Πατριάρχης Φώτιος
3.7.2006