Αγγελίνα Κλαυδιανού, «Όταν φυσάει»

Το διήγημα δεν είναι εύκολη δουλειά, πολύ περισσότερο δεν είναι μόνο θέμα παλμού και μεταφυσικής αύρας. Η νεαρή συγγραφέας άλλοτε μας κερδίζει κι άλλοτε μας γκρεμίζει…

 

Αγγελίνα Κλαυδιανού «Όταν φυσάει»   εκδόσεις Στερέωμα 2019

 

Μια νεαρή συγγραφέας της οποίας το όνομα βρήκα σε ένα άρθρο-αφιέρωμα του Βήματος για νέους συγγραφείς που εμφανίστηκαν μέσα στο 2019.

> Η Αγγελίνα Κλαυδιανού γεννήθηκε τον Ιούνιο του 1992 στην Αθήνα, αποφοίτησε το 2010 από το Πειραματικό Μουσικό Λύκειο Παλλήνης. Σπούδασε πιάνο, τραγούδι κρουστά. Το 2013 αποφοίτησε από την ανώτερη δραματική σχολή θεάτρου Δήλος. Έχει συμμετάσχει σε θεατρικές παραστάσεις και μικρού μήκους ταινίες. Είναι σπουδάστρια στο τμήμα θεατρικών σπουδών της φιλοσοφικής σχολής του ΕΚΠΑ και ασχολείται με τη συγγραφή και τη ζωγραφική από μικρή ηλικία.

 

Τα διηγήματα ξεκινάνε με πολύ παλμό. Το πρώτο κιόλας κείμενο αφηγείται την ένωση ψυχών και σωμάτων που ξεπερνάνε τον σεισμό (μου θύμισε τους στίχους “να κοιμηθούμε αγκαλιά, να ενωθούν τα όνειρά μας” που τραγουδάει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου). Η Κλαυδιανού λοιπόν βάζει την ποιητικότητα να υπηρετεί το διήγημα, με αποτέλεσμα άλλοτε να εισπράττουμε τον ρυθμό της αφήγησης (όπως στο πρώτο κείμενο) κι άλλοτε να βουλιάζουμε σε έναν θολό γλωσσικό βερμπαλισμό (όπως σε πολλά άλλα). Πάντα ο ποιητικός οίστρος ακροβατεί σε ένα λεπτό σχοινί…

Από την άλλη, μερικά διηγήματα φλερτάρουν πολύ καλά με την αλληγορία. Στους “Κηφήνες” π.χ. όλη η νομοτέλεια που θέλει τις αρσενικές μέλισσες να ετοιμάζονται για μια θανατηφόρα συνουσία οδηγεί σε ένα χορευτικό, με έναν ιδιαίτερο κηφήνα να σπάει τον κώδικα. Σ’ αυτά τα κείμενα η συγγραφέας σηκώνει την αφήγηση πάνω από το μπόι της, όταν η απλή ιστορία ανάγεται σε ένα βαθύτερο επίπεδο.

Αναγνωρίζω πολύ καλές ιδέες: η μετατροπή του ανθρώπου σε αγγελικό ή δαιμονικό πλάσμα είναι έξυπνη ιδέα. Αξιοσημείωτη είναι η περιφορά της σκέψης της γύρω από τα Χριστούγεννα, τόσο με τη μελαγχολία των ημερών που δεν αφήνει τον άνθρωπο να χαρεί πραγματικά, όσο και με την ιστορία με τον τρίτο Μάγο, που χωρίς να το θέλει ξεπερνά τη μετριότητά του πηγαίνοντας προς τη φάτνη. Όπως και στο Πάσχα, που φέρνει σε συνάφεια τη θεϊκή με την ανθρώπινη παρουσία ή απουσία.

Τελικά, ανισόρροπη συλλογή. Άλλα διηγήματα φωνάζουν “εδώ είμαι” κι άλλα δείχνουν μια νεανική απλ(οϊκ)ότητα που υστερεί. Πάνω που λες ότι βρήκες κείμενα που ξεχωρίζουν, πέφτεις σε άλλα που παραπαίουν από απειρία. Σου ’ρχεται να σκεφτείς πόσο καλύτερη θα ήταν η συλλογή αν δυο τρεις άνθρωποι γύρω της μάζευαν το ξεχειλωμένο σύνολο και εξέδιδαν μόνο τα καλά και πολύ καλά. Παρατηρώ δηλαδή ότι κάπου είναι ξεκουρδισμένο αυτό που εμφανίζεται. Π.χ. το διήγημα “Ο τελευταίος όροφος”, ενώ ακολουθεί με θετικό τρόπο τα χνάρια του Kafka, απρόσμενα απογειώνεται στον χώρο του μεταφυσικού και του ονείρου και διαλύει με αυτήν τη μίξη την ουσία του καφκικού πλαισίου.

Πάπισσα Ιωάννα