Αμερικάνικος με άρωμα βανίλια:
Βάσω Νικολοπούλου
“Καιρόν ήταν”
εκδόσεις Εστία
2014
|  |
Καταλαβαίνω ότι πολλοί άνθρωποι έχουν μέσα-τους συσσωρευμένα φορτία έντασης, μια πλημμύρα οργής, ένα φούσκωμα από απωθημένα και πικρίες. Νιώθω ότι η προσωπική ζωή, βγαλμένη από τα οικογενειακά λίκνα ή τις κοινωνικές αντιξοότητες, γεννά τσουνάμια αγανάκτησης ή θυμού, οδύνης ή ηλεκτρισμού. Κύματα φορτισμένης ατμόσφαιρας διασχίζουν το είναι του ανθρώπου και τον κρατούν στην τσίτα μέχρι να τα εκτονώσει. Κι έρχεται τότε η λογοτεχνία να γίνει η βαλβίδα που θα αφήσει όλον τον ατμό να ξεφύγει, ελεγχόμενος αλλά και ορμητικός, οριοθετημένος αλλά και φουριόζος.
Η συγγραφέας, που τη γνωρίσαμε με τη “Βασιλική”, 
γυρίζει γύρω γύρω από τον οικογενειακό περίγυρο και τις προσωπικές / γυναικείες εμπειρίες, χωρίς φυσικά να γίνεται ευπώλητη και γλυκερή. Στήνει ένα αφήγημα αποτελούμενο από “μικρές ιστορίες”, όπως τις ονομάζει, από μικρά κεφάλαια πρωτοπρόσωπης αφήγησης, που συστήνουν ένα είδος αναδρομικής αυτοβιογραφίας, χωρίς πραγματολογικά στοιχεία αλλά περισσότερο με αναμνήσεις και στιγμιότυπα ζωής. Σταδιακά οι “μικρές ιστορίες” μετατρέπονται σε “μικρές σκέψεις”, καθώς όλο και περισσότερο πολλαπλασιάζονται τα σχόλια και τα συναισθήματα, περιορίζονται τα γεγονότα και αντικαθίστανται από έναν συναισθηματικό σχολιασμό της ζωής.
γυρίζει γύρω γύρω από τον οικογενειακό περίγυρο και τις προσωπικές / γυναικείες εμπειρίες, χωρίς φυσικά να γίνεται ευπώλητη και γλυκερή. Στήνει ένα αφήγημα αποτελούμενο από “μικρές ιστορίες”, όπως τις ονομάζει, από μικρά κεφάλαια πρωτοπρόσωπης αφήγησης, που συστήνουν ένα είδος αναδρομικής αυτοβιογραφίας, χωρίς πραγματολογικά στοιχεία αλλά περισσότερο με αναμνήσεις και στιγμιότυπα ζωής. Σταδιακά οι “μικρές ιστορίες” μετατρέπονται σε “μικρές σκέψεις”, καθώς όλο και περισσότερο πολλαπλασιάζονται τα σχόλια και τα συναισθήματα, περιορίζονται τα γεγονότα και αντικαθίστανται από έναν συναισθηματικό σχολιασμό της ζωής.
Δυστυχώς, η Νικολοπούλου αφέθηκε να παρασυρθεί σε μια 
ιδιωτική θέαση της ζωής της αφηγήτριας, αφού αποχωρεί όλο και πιο πολύ από το δημόσιο πρόσωπό-της και βουλιάζει στην εσωτερική αναμόχλευσή-της. Δυστυχώς, επαναλαμβάνεται σ’ αυτό που επιχείρησε στο πρώτο-της έργο και αναζητώντας την ανάρτησή-μου είδα ότι δεν ξεφεύγει από τον ψυχικό σχολιασμό και τη βουρκωμένη αυτοψυχογράφηση που έχει επιλέξει ως γραφή. Αν εξαιρέσει κανείς τα μικρά κεφάλαια, ένα είδος αποσπασματικότητας, ο τρόπος που αναμοχλεύει τη ζωή-της είναι ο ίδιος και γι’ αυτό δεν προσφέρει τίποτα καινούργιο στον αναγνώστη.
ιδιωτική θέαση της ζωής της αφηγήτριας, αφού αποχωρεί όλο και πιο πολύ από το δημόσιο πρόσωπό-της και βουλιάζει στην εσωτερική αναμόχλευσή-της. Δυστυχώς, επαναλαμβάνεται σ’ αυτό που επιχείρησε στο πρώτο-της έργο και αναζητώντας την ανάρτησή-μου είδα ότι δεν ξεφεύγει από τον ψυχικό σχολιασμό και τη βουρκωμένη αυτοψυχογράφηση που έχει επιλέξει ως γραφή. Αν εξαιρέσει κανείς τα μικρά κεφάλαια, ένα είδος αποσπασματικότητας, ο τρόπος που αναμοχλεύει τη ζωή-της είναι ο ίδιος και γι’ αυτό δεν προσφέρει τίποτα καινούργιο στον αναγνώστη.
[Άντλησα φωτογραφικό υλικό από: www.lavocesociale.it, www.students.ccsu.edu και oulofagypsy.me]
Πατριάρχης Φώτιος
No comments:
Post a Comment