“Διασυρμός” του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη

Ένα τέτοιο μυθιστόρημα ή θα φανεί ότι αποδίδει την πραγματικότητα εικονοκλαστικά ή ότι αποβαίνει ένα ελιτίστικο κλειστό σύνολο. Ένας χείμαρρος λόγων έργων ονομάτων στιγμών σκέψεων ατακών μουσικών μπορεί να σε πνίξει ή μπορεί να σε ποτίσει. 

Καφές Intercontinental:

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης

“Διασυρμός”

εκδόσεις Εστία

2012 

            Όποιος μπει στο μυθιστόρημα του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη με παραδοσιακές επιδιώξεις θα βγει αμέσως άπραγος και αμήχανος, καθώς το κείμενο δεν διακρίνεται για την αφηγηματική-του συμβατικότητα. Όχι ότι συναντά κανείς ύφανση λόγου που δεν έχει ξαναδεί, αλλά αυτό δεν παύει να κάνει το εγχείρημα αντικομφορμιστικό και ακροβατικό.

            Δυο φίλοι, ο Νίκος Βελής και ο Μάνος Γιαννόπουλος, ποιητές κατά βάση, βρίσκονται στο κέντρο της δράσης, και δίπλα-τους μια ιστορικός η Όλγα Ροδοπούλου, ένας αυτόχειρας με το όνομα Λιάγκος Λάμπρου κ.ά. Η περιδιάβασή-τους στις αξίες και στις λέξεις είναι και το τελάρο πάνω στον οποίο κεντάει ο συγγραφέας ένα λεκτικό συνονθύλευμα, σκόπιμα παρωδιακό και απείθαρχο, σκόπιμα σουρεαλιστικό και ανατρεπτικό.

Πρόκειται για έναν καταρράκτη μικρών λεπτομερειών, ένα αμάλγαμα πραγματολογικών στοιχείων, ένα πάτσγουορκ ήχων και εικόνων. Όσα ακούγονται τίθενται πάνω από τον παρονομαστή της παρωδίας ονομάτων, στιγμών, βιβλίων, ενός αδιάλειπτου παιχνιδιού με τις λέξεις που έλκονται και απωθούνται βάσει ακουστικών φωνητικών συγγενειών, ενός φλερτ με τις λεττριστικές πρακτικές μέσα στη χώρα του υπαρκτού σουρεαλισμού, ενός διακειμενικού πεδίου ατελείωτων παραπομπών και σημάνσεων. Το ύφος του Μπαμπασάκη ανακατεύει στο χωνευτήρι-του το προφορικό και το αθυρόστομο με το λογοτεχνικό και το επιγραμματικά βαθυστόχαστο, με συσσωρεύσεις, απανωτές επαναλήψεις, αναδιπλώσεις και λεκτικά τσαλιμάκια που ερωτοτροπούν με τον ρυθμό της ποίησης και τον αχό του προφορικού λόγου.

Το ξεχαρβάλωμα της αφήγησης και της γλώσσας αντιστοιχεί στη διάλυση της ζωής των πρωταγωνιστών, στην μποέμ πορεία-τους που αντικατοπτρίζει και την παράλογη, ευδαιμονιστική και ασύδοτη ελληνική πραγματικότητα. Ο διασυρμός δεν αφορά μόνο τον Νίκο και τον Μάνο, που θέλουν να ζουν πληθωρικά και αχόρταγα, αλλά εντέλει βιώνουν ένα εξωτερικό και εσωτερικό χάος που τους αφήνει κενούς. Αφορά και όλα τα πιστεύω του ανθρώπου που δεν μπορούν να σώσουν την ψυχή-του, αφού αυτός μένει εκκρεμής και ανέστιος.

Εκκρεμής όμως και ανέστιος μένει και ο αναγνώστης που ψάχνει την έξοδο από αυτόν τον λαβύρινθο για να βρει στο χάος ένα ή πολλά νοήματα ή έστω ενδείξεις για την απουσία νοήματος. Συναντά αντίθετα ένα ποτ-πουρί φράσεων και επεισοδίων που στην υπερβολή-τους, στην απίστευτη διακειμενική χρήση τσιτάτων και παραπομπών δείχνουν μια τάση επιδειξιομανίας, αταίριαστη για την εποχή-μας, όσο κι αν ο μεταμοντέρνος αχταρμάς την ευνοεί, έναν ναρκισσισμό που φαίνεται -αν δεν είναι- κούφιος και οιηματικός.

Δείτε και την αντίθετη άποψη: librofilo.blogspot.com.

[η φωτογραφία κορυφής προέρχεται απο το www.iann,net, ενώ οι επόμενες με τη σειρά παρουσίασης από τα: www.stuckism.com, www.jillault.com, sonalsingh1.blogspot.com και www.slate.com]

Πατριάρχης Φώτιος