Για ποιον κάνουμε παρέλαση;

            Η σημερινή μέρα είναι επέτειος μιας αντίστασης που χαρακτήρισε τη σύγχρονη ιστορία του τόπου. Και φυσικά οι ζώντες ξέρουν, είτε επειδή τα έζησαν είτε επειδή είναι ακόμα πολύ νωπά, πόσο το έπος της Αλβανίας και η αντίσταση δεν είναι μικρής σημασίας γεγονότα. Το πρόβλημα όμως είναι πλέον ότι τα έχουμε μετατρέψει, όπως πολλά, σε μουσειακό έκθεμα, σε ιστορικό απολίθωμα, σε φιλέορτη μέρα συγκίνησης αλλά όχι ζωής.

            Για ποιον κάνουμε παρέλαση; Για τους πολιτικούς ή για τους πεσόντες, για τους αγωνιστές ή για τους εορτοκάπηλους, για αυτούς που δημιούργησαν ιστορία πεθαίνοντας από τις σφαίρες και τα κρυοπαγήματα ή για τους σημερινούς επισήμους που απλώς παρακολουθούν την ιστορία να περνάει; Γι’ αυτούς που έγραψαν ιστορία ή γι’ αυτούς που τη διέγραψαν;

Η λέξη «προδότης» που ακούστηκε για τον Παπούλια, φυσικά υπερβολική και άστοχη, απλώς αποπροσανατολίζει τη συζήτηση περί της οργής που απευθύνεται στο πολιτικό σύστημα και σε όσους εκμεταλλεύονται τις επετείους για να δείξουν τον αντιηρωισμό-τους. Ο Παπούλιας και κάθε πολιτικός δεν είναι μόνο ο θεσμός, είναι και το πρόσωπο που θα μπορούσε να πάρει πρωτοβουλίες και δεν παίρνει, που θα μπορούσε να πείσει ότι συμμερίζεται τα προβλήματα και δεν εκνευρίζεται μόνο όταν η αγανάκτηση φτάνει στο πρόσωπό-του. Δεν μπορεί να κωφεύει με στωικότητα, ούτε να ακούει τα μέτρα και να δηλώνει ότι ο ελληνικός λαός τα αποδέχεται!

Επιπλέον, είναι πλέον έωλη η ασυλία για όσους πράγματι πολέμησαν είτε στην Κατοχή είτε στη διάρκεια της Δικτατορίας. Ζούμε τριάντα πέντε χρόνια τη γενιά του Πολυτεχνείου η οποία με τις δάφνες της αλλοτινής δόξας-τους καρπώνονται αέναα προνόμια και θέσεις στο απυρόβλητο. Αντίστοιχα, όσοι άλλοτε αγωνίστηκαν και τώρα συμβιβάζονται, όσοι άλλοτε πάλευαν και αντιστέκονταν και τώρα καρεκλοβολεύονται, πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν μπορούν ες αεί να επαναπαύονται στις περγαμηνές του παρελθόντος.

Η παρέλαση δεν γίνεται για τους επίσημους, αν αυτοί απλώς απολαμβάνουν τη δόξα της θέσης-τους. Η σημερινή παρέλαση δεν γίνεται για την νυν ηγεσία, πολιτική, εκκλησιαστική, πνευματική, αν αυτή δεν παρελαύνει όλο το χρόνο με το κεφάλι ψηλά. Η παρέλαση γίνεται για να τιμηθεί η μέρα και ο αγώνας του ’40 και όχι για να κάνουν δηλώσεις οι εκλεγμένοι αλλά όχι εκλεκτοί.

Μόλις έφυγαν οι πολιτικοί, η παρέλαση έγινε, ασχέτως αν οι τηλεοπτικοί σταθμοί μιλούσαν για “περίεργη μέρα”. Ο λαός παρέλασε μπροστά στον λαό. Το “Όχι” δεν λέγεται επετειακά, δεν εκτοξεύθηκε την 28^η Οκτωβρίου του 1940 και από τότε το βάλαμε στο συρτάρι μαζί με τη σημαία και το βγάζουμε μια-δυο φορές τον χρόνο. Το “Όχι” πρέπει να λέγεται σε κάθε προσκυνηματική πολιτική, σε κάθε μικροπολιτικό που ανεβαίνει πάνω στις πλάτες της Μνήμης για να αναδείξει το αχαμνό ηθικό-του δέμας.

Δεν αναφέρομαι προσωπικά στον Παπούλια, πράγμα που όπως προείπα αποπροσανατολίζει τη συζήτηση. Αυτό που εξάγεται ως μήνυμα από τη διακοπή της παρέλασης είναι πως ο λαός, ίσως και χωρίς χειραγώγηση, ζει τις επετείους και δεν τις αερίζει επετειακά κάθε 28^η Οκτωβρίου και 25^η Μαρτίου. Και ζω σημαίνει αγωνίζομαι.

Με τη λογική-μου είμαι ενάντια στη διακοπή της παρέλασης, αλλά με την καρδιά επικροτώ την αντίσταση. Και σ’ αυτόν τον τόπο η ιστορία γράφτηκε με την καρδιά.

Πατριάρχης Φώτιος