Φραπές με πάγο: Μαρλένα Πολιτοπούλου

Μαρλένα Πολιτοπούλου
“Δώδεκα θεοί τρεις φόνοι”
εκδόσεις Κέδρος
2005

Είπα να συνεχίσω την ενασχόληση με το αστυνομικό μυθιστόρημα όπως προέκυψε τον Αύγουστο, έστω κι αν πρόκειται για βιβλίο παλαιότερης εσοδείας. Πριν από τον Μαρή, καλοκαίρι και χαλάρωση, σε μια παραλία της Φολεγάνδρου δεν σου κάνει κέφι παρά να βυθιστείς σε ένα αστυνομικό, να σε παρασύρει ο ρυθμός και να ξεχαστείς. Και το βιβλίο της Πολιτοπούλου κρατάει το ενδιαφέρον και εφαρμόζει κατά γράμμα τη συνταγή της κλασικής αστυνομικής λογοτεχνίας, με επιρροές από την Α. Κρίστι.
Ένας ανεξάρτητος ντετέκτιβ, που συνεργάζεται ωστόσο με την επίσημη αστυνομία, διεξάγει τις έρευνες για έναν φόνο, μια δολοφονία που φάνηκε στην αρχή καρδιακή προσβολή και τέλος άλλον έναν φόνο. Σκηνικό το Λουτράκι που διατηρεί τη χαμένη αίγλη των πλουσίων επισκεπτών του, δείχνει όμως και την κατιούσα πορεία του, ενώ το Καζίνο και τα Λουτρά εξακολουθούν να αποτελούν κέντρο κοσμοπολιτισμού. Η αντιστοιχία με την αρχαιοελληνική μυθολογία στήνει ένα μισοέξυπνο παιχνίδι εντυπώσεων, ενώ το πιο δυνατό σημείο του έργου είναι φυσικά η ψυχολογική εμβάθυνση στα πρόσωπα. Τα κίνητρα των φόνων είναι ψυχολογικά, είναι συναισθηματικά και αναδεικνύονται μέσα από τις ιδιοσυγκρασίες τους. Απωθημένα, μύχιες παρορμήσεις, φόβοι και καταπιεσμένες πτυχές της ψυχής αναδύονται και κινούν τα νήματα.
Το βιβλίο όμως ξεχνιέται εύκολα, γιατί δεν καινοτομεί σε σχέση με την κλασική γραμμή. Η απόλαυση τελειώνει με το πέρας της ανάγνωσης, γιατί δεν αφήνει το στίγμα του με κάτι που θα εξιτάρει, θα αιφνιδιάσει, θα συγκλονίσει τον αναγνώστη.

Πατριάρχης Φώτιος