Χάρης Χριστοφορίδης“Ρέιβεν σίτυ”
εκδόσεις Ελληνικά γράμματα
2008
Αστυνομικό μυθιστόρημα με ένδυμα επιστημονικής φαντασίας. Μια μελλοντική πόλη, η μόνη που σώθηκε από μια παγκόσμια καταστροφή, ζει με τους εφιάλτες της και σωρεύει πτώματα από έναν μετα-φυσικό δολοφόνο που αφήνει ζωδιακά σύμβολα όπου σκοτώσει.
Η όλη ατμόσφαιρα φουτουριστική, η αναζήτηση του δράστη έχει κάτι από road movie, το πλέγμα των σχέσεων και των προσώπων διακλαδίζεται σε έναν εκτεταμένο λαβύρινθο, που άλλοτε σε μπερδεύει κι άλλοτε σε διευκολύνει. Μια παρατήρηση πάνω στην πλοκή: όσο προχωράει η υπόθεση, τα κενά της αφήγησης που εντείνουν την άγνοια και την περιέργειά σου αντί να μειώνονται πολλαπλασιάζονται δημιουργώντας νέα ερωτήματα. Αυτή η τεχνική, όταν δεν λειτουργεί με χαοτικό τρόπο αυξάνοντας άμετρα τις πιθανότητες, απλώνει το πεδίο δράσης και, παρόλο που παραβιάζει την αρχή της αστυνομικής πεζογραφίας να μένει σε έναν κλειστό κύκλο υπόπτων, προσθέτει δόσεις νουάρ και θρίλερ που εξιτάρουν.
Από την άλλη, ένας νέος 24 χρονών, ό
πως είναι ο Χριστοφορίδης, γιατί ξεκινάει την πεζογραφική του καριέρα με τέτοια δουλική μίμηση; Γιατί φτιάχνει την μελλοντολογική του ατμόσφαιρα μόνο με αμερικάνικα υλικά, με Κινέζους να παίζουν τον στερεοτυπικό ρόλο του μαφιόζου και τους Ισπανόφωνους του παρία; Τι προσφέρει γράφοντας μια κόπια νουάρ, road movie, λίγο Στήβεν Κινγκ, πολλούς αμερικάνους συγγραφείς αστυνομικών, πολύ κινηματογράφο επιστημονικής φαντασίας; Πολλά κλισέ και πολλά στερεότυπα. Κρίμα. Μια φτηνή αμερικανοκόπια, σαν ταινία που δεν θα την έβλεπα ούτε τις πιο βαρετές ώρες των διακοπών μου, σαν τη διαφήμιση της Coca-cola που προβάλλει τον ιδανικό χωρισμό με τον πιο χαζοαμερικάνικο τρόπο, σαν φιλμ που μεταδίδεται από την τηλεόραση μετά τις 2.00 τα μεσάνυχτα.Μ’ αρέσει (!) που η ελληνική κοινωνία είναι περήφανη για τον αντι-αμερικανισμό της (διαδηλώσεις, μένος, κάψιμο αμερικάνικων σημαιών κ.ο.κ.), αλλά στην ουσία –συντηρητική και προοδόπληκτη μαζί (αντιφατική)- μιμείται με δουλοφροσύνη τον αμερικάνικο τρόπο ζωής, αντιγράφει τον πολιτισμό της, ταυτίζει την παγκοσμιοποίηση με τα εκείθε του Ατλαντικού δεδομένα, προσκολλά τη λογοτεχνία στο άρμα του κινηματογράφου…
Υποσημείωση: πολλά ιστολόγια ασχολήθηκαν με το βιβλίο, κανένα ωστόσο εξ όσων γνωρίζω δεν είναι βιβλιοφιλικό. Το μυθιστόρημα είχε πέραση σε οπαδούς της επιστημονικής φαντασίας, ιστοριών εγκλήματος κ.ο.κ., δηλαδή σε παραλογοτεχνικούς κύκλους που βλέπουν τη λογοτεχνία σαν γραπτή οθόνη.
Πατριάρχης Φώτιος
23 comments:
Δεν εχω διαβάσει το βιβλίο, αλλά, μια και είμαι ζεστή απόψε με φλυαρίες, μήπως δεν είναι μίμηση αλλά, απλούστατα, ο σημερινός 20 σάμθινγκ έλληνας αστός με αυτά και μόνο μεγάλωσε, δηλαδή, είναι απολύτως δ ι κ ά του; Είναι ίσως πολύ νέος για να συλλάβει ότι πρόκειται για "στερεότυπα". Για να αντιληφθείς το στερεότυπο θα πρέπει να εχεις λίγο υποψη τα περαν τούτου. Το ότι δεν ασχολήθηκαν οι βιβλιόφιλοι επίσης δεν μου λέει και πολλά.
Τώρα να το συνδέσω με το προηγούμενο ποστ(χωρίς διάθεση μείωσης του συγγραφέα): Αν ήταν ένας 24χρονος που έγραφε, πέραν των στερεοτύπων, κατι πραγματικά καινούργιο, που όμως ως καινούργιο δεν θα είχε καθόλου κοινό (το αληθινά καινούργιο δεν έχει κοινό,πότε να προλάβει, το στερεοτυπικά "νέο" είναι που έχει), θα το υποστήριζε ένας εκδοτικός οίκος και μάλιστα σαν τα Ελληνικά Γράμματα;
Γράφτηκε: "Το μυθιστόρημα είχε πέραση σε οπαδούς της επιστημονικής φαντασίας, ιστοριών εγκλήματος κ.ο.κ., δηλαδή σε παραλογοτεχνικούς κύκλους που βλέπουν τη λογοτεχνία σαν γραπτή οθόνη."
Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο αλλά με θυμώνουν τέτοιες αντιλήψεις. Γιατί δηλ. αυτός ο σνομπισμός και η απόδοση των ιστοριών τρόμου, εγκλημάτων και φαντασίας σε "παραλογοτεχνία"; Δηλ. τι είναι "κανονική" λογοτεχνία; Πρέπει να διαβάζει κανείς Έκο ή Κούντερα για να θεωρηθεί ότι διαβάζει "λογοτεχνία"; Γιατί μόνο οι φιλοσοφήσεις, τα μπλα-μπλα, και η πολυπλοκότητα χρήζουν θαυμασμού;
Λοιπόν, αν και διδάκτωρ Παν/μιου και ερευνητής ΒΑΡΙΕΜΑΙ αφόρητα να διαβάζω συνεχώς φιλοσοφικο-επιστημονικο-ιστορικό κλπ. βιβλία. Έχω βαρεθεί την στεγνή, δήθεν επιστημονική γλώσσα και τις μπερδεμένες και ανιαρές υποθέσεις.
Ζηλέυω τον νεαρό που μπορεί να γράφει απλά, να έχει φαντασία και να δημιουργεί σασπένς.
Ένα, δε, από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία είναι ο "Δράκουλας" του Στόκερ που έχει τόσο ενδιαφέροντες και πρωτότυπους χαρακτήρες και τόσες κρυμμένες λαογραφικές και επιστημονικές πληροφορίες που θεωρείται "καρα"-κλασική λογοτεχνία και κάθε άλλο παρά "παραλογοτεχνία"!
Για να προσέχουμε λίγο λοιπόν πριν βάζουμε ταμπέλες.
Pellegrina,
σωστό αυτό το ότι με αυτά μεγάλωσε και αυτά ξέρει. Πιστεύω ωστόσο ότι, αν είχε κάτι πρωτότυπο να πει και μάλιστα με ποιοτικό τρόπο, πάλι θα εύρισκε εκδοτικό οίκο.
Πατριάρχης Φώτιος
Anonyme (σού απαντώ παρόλο δεν έδωσες έστω ένα ψευδώνυμο),
δεν μιλάω γενικά για τέτοια βιβλία, μερικά από τα οποία κι εγώ τα απολαμβάνω. Μιλάω για το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ βιβλίο που είναι κατώτερο ακόμα και του μέσου όρου του είδους, χωρίς "να γράφει απλά, να έχει φαντασία και να δημιουργεί σασπένς", όπως λες.
Αυτό είναι το πρόβλημα!
Πατριάρχης Φώτιος
και τους αναγνώστες των βιβλίων της επιστημονικής φαντασίας γιατί τους ονομάζεις "οπαδούς";;;;
Φίλε Drakoula, καλωσόρισες στο βιβλιοκαφέ. Δεν ξέρω αν έχουμε κάτι σε αίμα για να πιεις, αλλά όλο και κάτι θα βρούμε!
Οπαδοί -χωρίς υποτιμητική σημασία- είναι εφόσον η επιστημονική φαντασία έχει πιστούς αναγνώστες που διαβάζουν μόνο αυτό το είδος. Απ' όσο ξέρω, αυτό δεν συμβαίνει σε άλλα είδη μυθιστορήματος. Υπάρχουν λέσχες ανάγνωσεις, βιβλιοπωλεία μόνο με τέτοια βιβλία κ.ο.κ. Αυτή λοιπόν η προσήλωση -κάποιοι θα την έλεγαν "εστίαση", κάποιοι "εμμονή"- δείχνει έναν οπαδικό προσανατολισμό. Το μόνο ενοχλητικό για μένα είναι ότι, αν δεν διαβάζουν άλλα βιβλία, δεν μπορούν να έχουν και ευρύτερη αντίληψη για τη λογοτεχνική αξία των έργων επιστημονικής φαντασίας, πολλά από τα οποία έχουν πράγματι καταξιωθεί (θυμάμαι τον Στ. Λεμ και το "Σολάρις").
Αυτά...
Πατριάρχης Φώτιος
ΥΓ. Είσαι ο ανώνυμος με τον οποίο συνομίλησα προηγουμένως;
Έχουμε επιτέλους τον Δράκουλα στην παρέα; Dracula, να συστηθώ: Στην πραγματικότητα με λένε Μίνα, κι από τοτε που σε γνώρισα ζω περιπλανώμενη..στα blog. Νιώθω την παρουσία σου πίσω από κάθε ψευδώνυμο, η ψυχή σου με βοηθάει, άθελά της, να μην κάνω λάθος. Αλλά πάντα περίμενα την ώρα που θα υπέγραφες επιτέλους με το όνομά σου. Πάμε να φύγουμε Βλαντ, δεν κουράστηκες;;
Η λέξη οπαδός έχει υποτιμητική σημασία.Τα βιβλία επιστημονικής φαντασίας δεν τα εκτιμάς.Δεν είμαι ο ανώνυμος.Κυρία μου.
Δεν θέλω να συνεχίσω με άγονες αντιπαραθέσεις, αλλά προτιμώ να επανέλθω στο βιβλίο. Δεν ενοχλεί φυσικά που άπτεται της επιστημονικής φαντασίας, αλλά ο τρόπος που πλέκει την υπόθεση και η αφόρητη αμερικανομανία του, ή καλύτερα η μίμηση μιας μόδας.
Πάνω εδώ ας συζητήσουμε με όποιον θέλει.
Πατριάρχης Φώτιος
ούφφφ, τι αφόρητη είναι αυτή η ελληνική λογοτεχνία... Μα, καλά, μαζόχας είναι άραγε ο μπλογκάς του Βιβλιοκαφέ; όλα μαύρα κι άραχνα. Μοιάζει με τύπο που μισεί τη μπάλα και έγινε σπορκάστερ μόνο και μόνο για να τα χώνει. Εις υγείαν.
Παρά το ότι ο Πατριάρχης δεν έχει χρείαν αυτοκλήτων συνηγόρων, διατηρώντας την ποδοσφαιρική ορολογία θα πω "φάουλ κύριε Sadam, φάουλ!"
Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο, αλλά πιστεύω ότι το να επιχειρήσεις να γράψεις ένα μυθιστόρημα τρόμου δεν σε αναγορεύει αυτομάτως σε Bram Stoker ούτε το να γράψεις επιστημονική φαντασία σε κάνει Arthur Clark ή Asimov. Ενα βιβλίο μπορεί να είναι καλό ή κακό ανεξάρτητα από το σε ποια κατηγορία ανήκει. Η ρετσινιά της παραλογοτεχνίας δεν είναι δυστυχώς εύκολο να φύγει από τα βιβλία της επιστημονικής φαντασίας που από ότι φαίνεται είναι ένα πρόσχημα για να στοχαστεί κανείς από "απόσταση", φτιάχνοντας ιστορίες για κοινωνικές συνθήκες και καταστάσεις όπου δεν συμμετέχει.
Και δεν είναι απαραίτητο να περιέχουν ισχυρή δόση τεχνολογίας ή βίας. Τα Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα του Ντίκενς είναι σίγουρα επιστημονική φαντασία με τα γνωστά ταξίδια τους στο παρελθόν και στο μέλλον.
Ευχαριστώ για την φιλοξενία
Sadam, σ' ευχαριστώ που μπαίνεις στο μαζοχιστικό μας καφέ κι ας δυσφορείς. Τελικά, για να μείνω σε ποδοσφαιρικά πλαίσια, γίνεσαι "σπορκάστερ" για να χαρείς ποδόσφαιρο και βλέπεις ομάδες που σέρνονται, παίχτες-παλτά, γήπεδα που πλημμυρίζουν, παράγοντες που ωρύονται, διαιτητές που είναι ανίκανοι κ.ό.κ. Κάνε τις αναλογίες με τη λογοτεχνία και θα καταλάβεις γιατί "μαζοχίζομαι".
Πόλυ,
έχεις δίκιο στο ότι η κατηγορία της λογοτεχνίας δεν καταξιώνει ούτε απαξιώνει το όποιο εγχείρημα.
Καλωσόρισες!
Πατριάρχης Φώτιος
αξιότιμη κυρία,
μάλλον παρανοήσατε την μικρή μου παρατήρηση, η οποία δεν αφορά την συγκεκριμένη κριτική αλλά την γενικότερη δυσθυμία που χαρακτηρίζει το μπλογκ συνεχώς και αδιαλείπτως απέναντι στο κατ' εξοχήν αντικείμενο της ενασχόλησής του.
αγαπητέ πατριάρχη,
ευχαριστώ που επιβεβαιώνεις τα λόγια μου. Ο σπορκάστερ προφανώς πληρώνεται και υπομένει. Εσένα δεν σε υποχρεώνει κανείς να ασχολείσαι με πράγματα τόσο χαμηλού επιπέδου. Εκτός αν ηδονίζεσαι με τις συνεχείς αρνητικές κριτικές. Αυτά.
sadam
δεν το έχω ξανακάνει - αν θυμάμαι καλά - αλλά θα αναγκαστώ να υπερασπιστώ τον ιδιοκτήτη αυτού του καφενείου.
φαίνεται πως ή είσαι πολυ καινούργιος εδώ ή είσαι πολύ πειραγμένος με κάποιο ρόφημα. αλλιώς θα παρατηρούσες σίγουρα πως ναι μεν είναι το μόνο βιβλιοφιλικό blog που δεν χαρίζει κάστανα [κύριε μάκη μου τι καλός συγγραφέας που είστε, αχ κύριε μάκη μου πώς τα λέτε και τέτοια] αλλά έχει επιχειρήματα σοβαρά και προσωπικά [ αλλά αυτό δεν μετράει] το θεωρώ και δίκαιο αυτό το καφενείο.
αυτά είχα να πω για τον φώτη με τον οποίο πλακώνομαι συχνά - α! όλα κιόλα! μη ψάχνουμε αφορμή για να ορμήξουμε ...... γενικώς και απαξιωτικώς.... όπα!
Πόλυ
θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την άποψή σας [Τα Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα του Ντίκενς είναι σίγουρα επιστημονική φαντασία με τα γνωστά ταξίδια τους στο παρελθόν και στο μέλλον] τη βρίσκω άκρως ενδιαφέρουσα.
είδες πουθενά, αγαπητέ απορημένε, να κάνω λόγο για ένδεια επειχηρημάτων; Καλά κάνει κι έχει γνώμη, εγώ άλλο είπα. Όσο αηδία είναι οι οσφυοκάμπτες κριτικοί-παρουσιαστές που ανακαλύπτουν συνεχώς αριστουργήματα, άλλο τόσο αηδία είναι και η μόνιμη γκρίνια.
Και κάτι τελευταίο: δεν υπάρχει λόγος υπεράσπισης κάποιου από τρίτους μόλις καμιά φορά γραφτεί και κανένα αρνητικούλι...
sadam
σου απάντησα στην παρακάτω φράση σου
"Εκτός αν ηδονίζεσαι με τις συνεχείς αρνητικές κριτικές"
αν υπάρχει λόγος ή όχι υπεράσπισης, άστο στην επιλογή εκείνων που παίρνουν τον λόγο
Δεν μ' αρέσουν οι διάλογοι επί προσωπικού. Ξέρω να εκτιμώ τις θετικές όσο και τις αρνητικές γνώμες και να σταθμίζω το όποιο δίκιο. Sadam, όσα λες λαμβάνονται υπόψη, ασχέτως αν πιστεύω ότι κρίνεις μονόπλευρα και κάνεις δίκη προθέσεων. Απορημένε, ευχαριστώ για τα καλά λόγια.
Ας τελειώνουμε με αυτό το θέμα, μπας και συζητήσουμε πιο ουσιαστικά για την ίδια τη λογοτεχνία.
Πατριάρχης Φώτιος
Αν δεχτουμε οτι το βιβλίο απευθύνεται κυρίως σε νεανικό κοινό, μπορώ να θυμηθώ άλλους δυο πρόσφατους ελληνικούς τίτλους που κάνουν το ίδιο, το Γκάτερ της Ντορίνας Παπαλιού και Ντράιβ Ιν της Μαρίας Μαρκουλή.Τα εχετε παρουσιάσει και τα δύο. Θα μπορούσατε να μας κάνετε μια πολύ σύντομη σύγκριση σε ένα ποστ ή έτω σχόλιο;
Pellegrina,
στην αρχή δεν κατάλαβα πώς συνδέεις τα τρία έργα, αφού το νεανικό κοινό δεν αρκεί ως ομοιότητα. Ψάχνοντάς το, είδα μια βαθύτερη ίσως σχέση που ίσως ευσταθεί: τα βιβλία ξεκινάνε από "μανίες" των νέων, οι οποίες έρχονται να εμπλουτίσουν τη θεματική της λογοτεχνίας. Στο πρώτο η επιστημονική φαντασία (κιν/φος και βιντεοπαιχνίδια), στο δεύτερο τα κόμικς και στο τρίτο τα αυτοκίνητα. Ωραία γκάμα...
Φυσικά η διαφορά είναι στον τρόπο πραγμάτευσης και στον βαθμό απόκλισης από τις στερεοτυπικές αναλύσεις, δανεισμένες αντίστοιχα από τις ταινίες/βιντεοπαιχνίδια/βιβλία, από τα κόμικς και τους υπερήρωες και τέλος τα αυτοκίνητα. Ο Χριστοφορίδης μένει εγκλωβισμένος σ' αυτές, η Μαρκουλή, παρόλο που δεν τις αποβάλλει, αποστασιοποιείται και η Παπαλιού τις αφομοιώνει -νομίζω- πλήρως στη λογοτεχνική αφήγηση.
Ευχαριστώ για το ερέθισμα.
Πατριάρχης Φώτιος
>Υποσημείωση: πολλά ιστολόγια ασχολήθηκαν με το βιβλίο, κανένα ωστόσο εξ όσων γνωρίζω δεν είναι βιβλιοφιλικό. Το μυθιστόρημα είχε πέραση σε οπαδούς της επιστημονικής φαντασίας, ιστοριών εγκλήματος κ.ο.κ., δηλαδή σε παραλογοτεχνικούς κύκλους που βλέπουν τη λογοτεχνία σαν γραπτή οθόνη.<
Αμάν με την καραμέλα της "παραλογοτεχνίας". Είναι... στερεότυπο, όπως και αυτό για την "γραπτή οθόνη" και δεν τιμά σίγουρα ούτε το μπλογκ αυτό ούτε τις ικανότητες γραφής όποιου γράφει το άρθρο: θα μπορούσε να σκεφτεί κάτι πιο έξυπνο, ο βιβλιόφιλος.
Pellegrina, έχω διαβάσει το Γκατερ, άνισο βιβλίο είναι, προσπαθεί να πιάσει πολλά θέματα αλλά αποτυγχάνει παταγωδώς στο αστυνομικό κομμάτι (με κλισαρισμένη πλοκή και αντικλιματική λύση) τα καταφέρνει συμπαθητικά στο "νεανικό" κομμάτι της, ενώ τα κόμιξ τα αγγίζει μάλλον σαν sales pitch παρά σαν συστατικό κομμάτι του βιβλίου.
Συμφωνώ με τον Nihilio.
Αναίτια μειωτικό το σχόλιο για τους "οπαδούς" των λογοτεχνικών ειδών της Ε.Φ. και του τρόμου.
αυτός που έγραψε το review είναι μαλάκας.
Δεν είμαι σίγουρος, αλλά έχω την εντύπωση ότι ο συγγραφέας απάντησε στη κριτική σου, στη τελευταία του συνέντευξη (www.artfools.com) :
"Το βιβλίο σας κατηγορείται από κάποιους ως κόπια εμπορικών αμερικανικών ταινιών . πως το σχολιάζετε αυτό;
Αυτό είναι κάτι που το έχω ακούσει αρκετές φορές, και μου κάνει εντύπωση γιατί περίμενα ότι θα έχω υποστήριξη από νέα παιδιά και όχι από μεγαλύτερους και πιο πεπειραμένους ανθρώπους του χώρου, τελικά όμως έγινε το ανάποδο. Άνθρωποι πιο ειδικοί το καταλάβανε αυτό, άσχετα με το αν τους άρεσε ή όχι δεν ασχολούμαι καν με αυτό σε άλλους από αυτούς άρεσε και σε άλλους όχι. Καταλάβανε όμως για ποιο λόγο είναι έτσι το βιβλίο, ενώ παιδιά και νέοι που είναι μέσα στα video games, τα comics και τις ταινίες φαντασίας, τα θρίλερ κτλ δεν θέλω να πω ότι δεν το καταλάβανε και εγώ ήμουν ο έξυπνος που τους ξεγέλασε, απλά αυτοί που βγήκαν και είπαν κάποια πράγματα είναι ίσως αυτοί που δεν το καταλάβανε. Εγώ ήθελα να γράψω ένα βιβλίο το οποίο θα είχε ως κεντρικό χαρακτήρα τον σημερινό νέο. Είχα μιλήσει και στην παρουσίαση γι αυτό. Γιατί τη δική μας τη γενιά τη χαρακτηρίζουν ως γενιά ‘Χ’ από το μαθηματικό παράγοντα Χ = άγνωστο , είναι η γενιά που δεν έχει κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία, δεν έχει κάποιον αγώνα στο παρελθόν του… κάτι που να την κρατάει ενωμένη, είναι μια γενιά η οποία βομβαρδίζεται από χιλιάδες μηνύματα από παντού, είναι λίγο αποχαυνωμένη δεν ξέρει που πατάει , ποιο είναι το μέλλον της, της λένε ψέματα και είναι και λίγο τεμπέλικη δεν αποφασίζει η ίδια αν αυτά που λένε είναι αλήθεια ή όχι, δέχεται μασημένη τροφή, οπότε θέλοντας να παρουσιάσω έναν τόσο σκοτεινό κόσμο μελλοντικό ήθελα επίτηδες το βιβλίο να είναι από τεχνικής πλευράς φτιαγμένο από τα δημοφιλή είδη τα οποία αγαπάει κυρίως η σημερινή γενιά. Και γι αυτό έχει τόσο κινηματογράφο μέσα και άλλες επιρροές που μόνο που δεν γράφω και στο βιβλίο από πού είναι… δηλαδή έγινε καθαρά με σατιρικό ύφος, ασε πού και για το νουάρ που ξαφνικά έγινε της μόδας από 2-3 comics και ξαφνικά όλοι μιλάνε για νουάρ και οι επιρροές από comics και video games... Όλα αυτά έγιναν σκόπιμα. Καταλαβαίνω ότι ίσως κάποιος να ξεγελάστηκε από αυτό και να πίστεψε ότι εντάξει είναι νέος , είναι πιτσιρικάς δεν έχει άλλα ερεθίσματα είναι όλη μέρα στον υπολογιστή και τα video games , δεν έχει διαβάσει ένα βιβλίο στη ζωή του αυτά ξέρει αυτά γράφει. Καταρχήν είναι και αυτό μια σεβαστή άποψη. Απλά εγώ εξηγώ για ποιο λόγο το έκανα αυτό."
Post a Comment