Νίκη Αναστασέα,
“«Επικράνθη» διά χειρός Αλέξη Ραζή”
Η Νίκη Αναστασέα επανέρχεται οκτώ χρόνια μετά το «Αυτή η μέρα αργά προχωρούσε» (1998), το οποίο απέσπασε το βραβείο του περιοδικού “διαβάζω”. Το νέο της ογκώδες μυθιστόρημα ασχολείται με τη ζωή και τη δράση ενός ζωγράφου με αριστερές περγαμηνές, καθώς και το περιβάλλον που τον …πίκρανε.
Αντί να εκφράσω τη γνώμη μου, προτίμησα να θέσω ορισμένα ερωτήματα ενός αναγνώστη που μόχθησε πάνω από το έργο, αλλά δεν κατάφερε να το αποκωδικοποιήσει:
- Γιατί οι οικογενειακές και φιλικές σχέσεις να ανάγονται σε μείζον λογοτεχνικό θέμα, χωρίς κάτι καινούργιο να ταράζει τα λιμνάζοντα νερά αυτού του κοινόχρηστου μοτίβου;
- Γιατί η δράση να περιορίζεται τόσο και να τεντώνονται τόσο τα διαλογικά μέρη, σταματώντας έτσι τη ροή του κειμένου;
- Γιατί κάθε αριστερός ήρωας να πρέπει να προβληματίσει σώνει και καλά με την παρουσία του;
- Γιατί η γυναικεία εσωτερικότητα της γραφής να πρέπει να απασχολήσει το αναγνωστικό κοινό, όταν απλώς συνοδεύεται από καλοδουλεμένο ύφος και ανάλογη γλώσσα;
Πατριάρχης Φώτιος
15.12.2006
4 comments:
τι θα πει "εσωτερικότητα" της γραφής;
Ο,τι είναι σημαντικό στη ζωή (αν υποθέσουμε ότι οι οικογενειακές και φιλικές σχεέις είναι) είναι σημαντικό και στη λογοτεχνία;
Γιατί το "αριστερός" έχει τόσο θλιβερά να κάνει με το παρελθόν; (και η λογοτεχνία επιτείνει τη θλίψη;)
Οι προβληματισμοί μου έχουν ως εξής στα ζητήματα που θέτεις (αν θέλεις, να υπογράφεις έστω και με ψευδώνυμο, για επικοινωνούμε καλύτερα):
- εσωτερικότητα ορίζω την εσωστρεφή τάση της γραφής να αναφέρεται κλειστά και κρυπτικά στον εαυτό της (και στον / στην συγγραφέα της) χωρίς πολλά περιθώρια για επικοινωνία με το κοινό.
- οι οικογενειακές σχέσεις δεν ενοχλούν. Ενοχλεί ο τρόπος χειρισμού τους, όταν ο αναγνώστης διαπιστώνει ακόμα μία τέτοια περίπτωση χωρίς κάτι το ιδιαίτερο. Τόσες ταινίες, σήριαλ, βιβλία χωρίς να αναζωογονείται αυτός ο τομέας...
- όντως ο αριστερός στη λογοτεχνία έχει ένδοξο παρελθόν αλλά αβέβαιο (ή αόρατο) παρόν και μέλλον.
Μου άρεσε η σκέψη σου.
Πατριάρχης Φώτιος
Πατριάρχη. Απόψε πήρα σβάρνα τα μπλογκ. Για πες μου, γιατί δεν σ' αρέσει τίποτα; Είναι στ' αλήθεια τόσο χάλια τα πράγματα; ΄Η μήπως αυτή η καταραμένη φουρνιά κάποιων ατόμων που ζητούν πολλά απ' τους άλλους και ίσως κι από τον εαυτό τους έχουν χάσει το μέτρο του καθημερινού ανθρώπου; Γιατί ποιός μπορεί να τους ικανοποιήσει; Πού έχετε βάλει λοιπόν τον πήχυ αγαπητές; Και ποιός μπορεί να σας ακολουθήσει; Και τι νόημα θα είχε άλλωστε αφού όλοι μικρά ψωμάκια φτιάχνουμε;
@hxaria
Ευχαριστώ για τους προβληματισμούς σου.
Δεν είμαι συγγραφέας για να φτιάχνω κι εγώ ψωμιά -όποτε ως αναγνώστης μπορώ να είμαι απαιτητικός. Δεν θα επικαλεστώ τη γνωστή ρήση ότι εδώ στην Ελλάδα (και μόνο εδώ) η πεζογραφία καρκινοβατεί και ενίοτε παραπαίει. Φυσικά πολύ μεγάλους ζώντες συγγραφείς δεν έχουμε ακόμα, αλλά έχουμε καλές περιπτώσεις βιβλίων. Δεν θέλω να είμαι εντελώς αρνητικός, αλλά λίγα είναι τα καλά και να μη βαυκαλιζόμαστε ότι, επειδή παράγουμε πολλά είναι, και αξιόλογα. Ελπίζω να δεις σ' αυτές τις σελίδες και θετικά σχόλια (έχω ήδη δυο τρία τέτοια) και να ξαναμιλήσουμε. Αν έχεις συγκεκριμένες αντιρρήσεις για βιβλία ή συγγραφείς, περιμένω τις απόψεις σου.
Πατριάρχης Φώτιος
Post a Comment