Τρούμαν Καπότε, “Εν ψυχρώ”

Θρυλικό βιβλίο. Μια πραγματική ιστορία που γίνεται μυθιστόρημα. Χωρίς να προδίδεται η αλήθεια. Χωρίς να εκπίπτει η λογοτεχνία. Όλα ριγμένα ξανά στο χαρμάνι της αφήγησης.

Truman Capote “In Cold Blood” 1966                     Τρούμαν Καπότε “Εν ψυχρώ” μετ. Α. Κορτώ εκδόσεις Πατάκη -2017

It feels like I'm talkin' to myself:

Εμβληματικό έργο. Γραμμένο στην Ιστορία. Πρότυπο αυτού που ονομάστηκε Non-fiction. Πρόκειται για έργα που σχετίζονται με τη δημοσιογραφία και ακολουθούν τη λεγόμενη New Journalism.

Probably find a way to complain about a Picasso painting:

Ο Καπότε λειτουργεί ως συγγραφέας σαν δημοσιογράφος. Με απλά λόγια καταπιάνεται με ένα πραγματικό γεγονός, τη δολοφονία των τεσσάρων μελών της οικογένειας Clutter, και το κάνει λογοτεχνία με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια. Δηλαδή κάνει πρώτα έρευνα σαν δημοσιογράφος, καταγράφει τα περιστατικά, συγκεντρώνει μαρτυρίες, βρίσκει άρθρα και reportage. Κι έπειτα γράφει τα γεγονότα, με μια πολυφωνική – πολυεστιακή αφήγηση, που βλέπει όλες τις πτυχές, ακόμα και των δύο δολοφόνων. Μ’ αυτόν τον τρόπο εισάγει τη δημοσιογραφία μέσα στη λογοτεχνία και τη λογοτεχνία μέσα στην επικαιρότητα.

Μέχρι κάποιο σημείο παρακολουθούμε στεγνά τη διαδρομή των μελών της οικογένειας εκείνη τη μέρα. Ο πατέρας Herbert Clutter, πολύ αγαπητός στην περιοχή, η ψυχικά διασαλευμένη μητέρα, η κόρη Nancy και ο γιος Kenyon κάνουν ό,τι περίπου έκαναν στη φυσιολογική ζωή τους. Μέχρι εκεί δεν πετάμε από την έξαψη… αλλά όταν βρίσκονται κατακρεουργημένοι, χωρίς λόγο, χωρίς εμφανείς εχθρούς, χωρίς κίνητρο, έρχεται το ισχυρό ενδιαφέρον να μας παρασύρει. Και παράλληλα δύο πρώην κατάδικοι, ο Richard Eugene "Dick" Hickock και ο Perry Edward Smith, περνάνε από την περιοχή και λίγο πολύ ξέρουμε ότι αυτοί διέπραξαν το αποτρόπαιο έγκλημα, αλλά μένει ένα μεγάλο ερωτηματικό, γιατί και πώς.

I exercise my right to express when I feel it's time:

Η βασική του βιβλίου καινοτομία συναντά τον αναγνώστη. Σαν να διαβάζει αυτός εφημερίδα σε συνέχειες και αναζητώντας το σημείο τομής του πριν και του μετά τον φόνο. Μια οικογένεια που βρίσκεται κατακρεουργημένη, δυο περαστικοί κατάδικοι φτάνουν στο έγκλημα. Δεν είναι αστυνομικό, δεν είναι δικαστικό. Είναι μια αληθινή ιστορία που γίνεται λογοτεχνία με την πιστότητα της δημοσιογραφίας, αλλά και με τη φαντασία του συγγραφέα, που δεν προδίδει την αλήθεια.

Δεν γράφω άλλα. Είναι μια ανατροπή της λογοτεχνικής γλώσσας και φαντασίας, και μαζί μια ανανέωση.

> Ο Τρούμαν Καπότε (1924-1984) γεννήθηκε ως Τρούμαν Στρέκφας Πέρσονς στη Νέα Ορλεάνη και μεγάλωσε στο Μόνροβιλ της Αλαμπάμα. Μαζί με την Κάρσον ΜακΚάλλερς, τη Γιουντόρα Γουέλτυ, τον Γουίλλιαμ Φόκνερ, εκπροσωπεί (με τον δικό του εκκεντρικό τρόπο) τη λογοτεχνία του αμερικανικού Νότου. Μάλιστα, στο περίφημο μυθιστόρημα της Χάρπερ Λι "To Kill a Mockingbird" (Ελληνική απόδοση: "Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια" εκδόσεις Bell, 1984, 2005) ο χαρακτήρας του νεαρού, ιδιόρρυθμου Ντιλ είναι εμπνευσμένος από τον Καπότε. Η λογοτεχνική του καριέρα άρχισε όταν μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, όπου μέσα σε λίγο καιρό είχε γίνει σχεδόν διάσημος: τόσο για τα διηγήματά του όσο και για το παράξενο ντύσιμό του. Το πρώτο του μυθιστόρημα, "Άλλες φωνές, άλλοι τόποι", κυκλοφόρησε το 1948 και προκάλεσε σκάνδαλο γιατί έθιγε το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας (που ήταν τότε ταμπού). Στη συνέχεια, ο Καπότε ταξίδεψε στην Ευρώπη, εξέδωσε μια συλλογή διηγημάτων και κατάφερε να γίνει εκ των ων ουκ άνευ στα πάρτι και των δύο ηπείρων. Ακολούθησε το μυθιστόρημα "Η άρπα από χορτάρι" (1951), και το "Πρόγευμα στο Τίφφανυς" (1958), που εξυμνεί την πόλη της Νέας Υόρκης και τη ζωή έξω από τους κοινωνικούς θεσμούς. Η ενασχόληση του Καπότε με τη δημοσιογραφία κατέληξε στο μυθιστόρημα-ρεπορτάζ "Εν ψυχρώ", το οποίο εμπνεύστηκε από ένα ειδεχθές έγκλημα που συνέβη στο Κάνσας. Όπως γράφουν οι κριτικοί και οι βιογράφοι του (όπως ο Τζόσεφ Γουολτμέιρ και ο Τζόρτζ Πλίμπτον), ο Τρούμαν Καπότε ήταν "ένας Νότιος, γοτθικός συγγραφέας, δημοσιογράφος και γλεντζές". Αυτό τα λέει όλα..

Πάπισσα Ιωάννα