Ζωγράφοι μέσα στο μυθιστόρημα

Τι ζητά ένας ζωγράφος μέσα στο μυθιστόρημα; Τι κάνει ένας ζωγράφος ως πρωταγωνιστικό πρόσωπο σε μια μυθοπλασία; Και δεν εννοώ γενικά ένα πεζογράφημα να εμπνέεται από έναν πίνακα και να τον εγκιβωτίζει, ώστε τα δύο έργα να αντικατοπτρίζει το ένα το άλλο. Γι’ αυτό μπορείτε να δείτε ένα μικρό αφιέρωμα που έκανα παλιότερα με τίτλο Ζωγραφική μέσα στη Λογοτεχνία.

          Τώρα έπεσαν στα χέρια μου τρία έργα που βάζουν σε πρωταγωνιστική θέση έναν ζωγράφο και ίσως όλο του το έργο κι όχι έναν συγκεκριμένο υπαρκτό πίνακα. Οι ζωγράφοι αυτοί είναι πλαστοί, φτιαγμένοι για να υπηρετήσουν το θέλω του συγγραφέα και έρχονται να δείξουν τα κοινά ή τις διαφορές μεταξύ του χρώματος και της λέξης.

          Παλιότερα είχα διαβάσει τα:

Ιβάν Κούλικοφ:
Πίνακας
του Ρώσου συγγραφέα
Γεβγένι Χίρικοφ (1904)

-        “Η γυναίκα στη σκάλα” του Bernhard Schlink

-        “Το Τουρκάκι” του Μετίν Αρντιτί

Είναι ο ζωγράφος ένα alter ego του συγγραφέα; Κι όπως ο πρώτος δυσκολεύεται να αποδώσει τον κόσμο με χρώματα, το ίδιο και ο δεύτερος αγωνιά για το αν μπορούν οι λέξεις να αποδώσουν την πραγματικότητα που έχει στο κεφάλι-του; Είναι κοινή η αγωνία-τους; Ή μήπως ο ένας (ο συγγραφέας) υπονομεύει τον άλλο (ζωγράφο), προκειμένου να δείξει τη δική-του ανωτερότητα; Δεν έχω τέτοια δείγματα. Αλήθεια υπάρχουν πίνακες που δείχνουν τον συγγραφέα επί το έργον;

     Θα ακουλουθήσουν τρία μυθιστορήματα που έχουν πρωταγωνιστή έναν ζωγράφο, αρκετά διαφορετικά θα έλεγα:

1. “Η ιστορία ενός δικού μας ανθρώπου” της Νίκης Αναστασέα
2. “Το αδιανόητο τοπίο” του Τάκη Θεοδωρόπουλου
3. “Η μπλε κιθάρα” του Τζων Μπάνβιλ

Οψόμεθα.

Πατριάρχης Φώτιος