“Ένα πρωί, νωρίς” της Virginia Baily

Ένα καμιόνι που γεμίζει με Εβραίους είναι ήδη ένα δυνατό σημείο εκκίνησης, για να δοθεί η ιστορία του μικρού Ντανιέλε που σώζεται από μια Ιταλίδα κοπέλα. Κι έπειτα από χρόνια συναντάμε την κόρη-του που ψάχνει τον πατέρα-της. Ο Ντανιέλε είναι πανταχού απών, αλλά μέσω των δύο γυναικών που τον ψάχνουν συνεχώς παρών.

Café de Coco: Virginia Baily “Early One Morning” Virago 2015
“Ένα πρωί, νωρίς” μετ. Μ. Αγγελίδου εκδόσεις Ίκαρος 2016

Πριν το διαβάσω:

          Γιατί το διάλεξα; Επειδή ο «Ίκαρος» αρχίζει να δημιουργεί μια σειρά ικανότατων ξένων συγγραφέων που μεταφράζονται στα ελληνικά και δείχνει ότι ξέρει τι επιλέγει. Επομένως, εμπιστεύθηκα τον εκδοτικό οίκο κι επιπλέον διάβασα στο οπισθόφυλλο “Η απόφαση δύο γυναικών να σώσουν ένα παιδί κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου θα οδηγήσει σε απρόβλεπτες συνέπειες, σε βάθος δεκαετιών”…

Καθώς το διάβαζα:

          Το αρχικό κεφάλαιο είναι άκρως θελκτικό, αφού μας μεταφέρει στη Ρώμη του 1944, στο κλίμα κατοχής των Ιταλών από τους Γερμανούς, στο εβραιοδιωκτικό περιβάλλον, όπου η πρωταγωνίστρια Κιάρα σώζει ένα μικρό εβραιόπουλο, ονόματι Ντανιέλε Λέβι, από το καμιόνι που πήρε τους δικούς-του σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης.

          Από εκεί και πέρα τα κεφάλαια εναλλάσσονται ανάμεσα στο απώτατο παρελθόν του 1944 και της πολεμικής ατμόσφαιρας, η οποία εμπνέει φόβο και υποβάλλει μια ψυχολογική καταχνιά, και τον πλησιέστερο χρόνο του 1973, όταν η έφηβη Μαρία στο Κάρντιφ ανακαλύπτει ότι δεν είναι παιδί του πατέρα-της αλλά καρπός της μάνας-της Έντνα Κέλι και του γνωστού Ντανιέλε Λέβι, ο οποίος είναι άνθρωπος εξαρτημένος από τα ναρκωτικά, ήδη εξαφανισμένος από όλους.

          Η Αγγλίδα πεζογράφος ξέρει πολύ καλά να χειρίζεται την αφήγηση, όχι μόνο επειδή εναλλάσσει έντεχνα τα δύο χρονικά επίπεδα, αλλά και επειδή μέσα σε κάθε επίπεδο πηγαινοέρχεται σε μπρος και πίσω μικρο-αφηγήσεις, που συμπληρώνουν το κενό ανάμεσα στο 1944 και 1973. Από τον Ντανιέλε μικρό παιδί έως τον Ντανιέλε άστοργο πατέρα κι από την Ιταλία μέχρι την Αγγλία της δεκαετίας του ’70. Το συγγραφικό λοιπόν χέρι κρατά σταθερά το στυλό και μπορεί να χτίζει δρόμους και διαδρόμους ανάγνωσης.

Αφού το διάβασα:

          Έφτασα στο τέλος με λίγο κόπο, κυρίως επειδή από ένα σημείο και μετά οι δύο συγκλίνουσες γραμμές, αυτή του 1944 κι αυτή του 1973, δεν φαίνεται να συγκλίνουν. Επίσης, η αφήγηση καθυστερεί πολύ, αναλώνεται σε πολλά μικρά, που κατά τη γνώμη-μου είναι κωλυσιεργά στοιχεία, χωρίς ρυθμό και ένταση. Έμεινα σε μια πολύ καλή αρχή, που χάθηκε στην πορεία.

[Το κείμενο συνοδεύεται από εικόνες που ελήφθησαν από:  www.historyplace.com,   www.pinterest.com,   www.walesonline.co.uk   και   www.holocaustresearchproject.org]

Πατριάρχης Φώτιος