“Όξινη βροχή” της Μαρίας Πάουελ

Ο άνδρας, εξαιτίας της αδυναμίας-του, εσωτερικής και εξωτερικής, χειραγωγείται και έτσι γίνεται μαριονέτα των γυναικών, των συνθηκών, των αποτυχιών… 

 

 

Latte Cappuccino με μέλι

Μαρία Πάουελ

“Όξινη βροχή”

εκδόσεις Κέδρος

2013 

            Παράξενο μυθιστόρημα. Απ’ αυτά που ξεκινάνε αδιάφορα και εξελίσσονται πιο δυναμικά. Απ’ αυτά που, ενώ γράφονται με μια επίπεδη, ίσως άχρωμη γραφή, έχουν κάτι στη γέμιση που στέκεται στον ουρανίσκο και σε τραβάει να συνεχίσεις το πιάτο.

            Όλα περιστρέφονται γύρω από τον Άρη Βλασόπουλο, ωρομίσθιο καθηγητή ιστορίας, που βρίσκεται στο κέντρο άγνωστων ανθρώπων οι οποίοι σταδιακά καταλαμβάνουν χώρο στη ζωή-του. Καταρχάς, η γηραιά κυρία Παυλίδη, ιδιοκτήτρια διαμερίσματος στην πολυκατοικία όπου μένει ο Άρης, η οποία καταρρέει μέσα στο σπίτι-του κι αυτός αναγκάζεται (σαν στενός συγγενής) να την πάει στο νοσοκομείο. Εκεί γνωρίζει την Άννα, νοσηλεύτρια, που μένει άστεγη εξαιτίας της πλημμύρας και τον πείθει να μένει στο σπίτι της Παυλίδη, όσο τη φροντίζουν, αλλά και μετά, όταν αυτή πεθαίνει. Και παράλληλα, ο κύριος Γιαννουλίδης, πατέρας μαθήτριας στο σχολείο του Άρη, απαιτεί δημόσια συγγνώμη, επειδή αυτός προσέβαλε την κόρη-του. Το παρόν του πρωταγωνιστή κινείται με τεθλασμένες γραμμές μεταξύ σπιτιού, σχολείου, νοσοκομείου και ενός μπαρ όπου ερωτοτροπεί επί πληρωμή.

            Η εναλλαγή δεν αφορά μόνο στο παρόν κι αυτό είναι ίσως ένα μοντερνιστικό στοιχείο που σπάει τη ρεαλιστικότητα του μυθιστορήματος. Ο Άρης θυμάται πού και πού τη μητέρα-του στη Γερμανία που τον έστειλε σε ορφανοτροφείο, μα πάνω απ’ όλα τον χρηματιστή-του, ο οποίος του έδωσε λανθασμένες συμβουλές, με αποτέλεσμα ο κεντρικός ήρωας να υπολογίζει χρόνια και χρόνια πόσα μπορεί να ζητήσει πίσω. Η εμμονή φαίνεται αφελής, η κατεστραμμένη ζωή του Άρη φαίνεται ανούσια, η άχρωμη πραγματικότητα είναι κινούμενη άμμος που τραβάει μέσα-της τον άβουλο καθηγητή.

            Αυτό που κράτησε ζωντανό είναι αφενός η σταδιακή προσθήκη προσώπων και σκηνών, τα οποία έρχονται και επανέρχονται μετά την πρώτη εμφάνισή-τους σε ένα ελικοειδές γαϊτανάκι. Αφετέρου, η ορφάνια και η πτώχευση αναζητούν μια νέα μάνα για να σκεπάσει τον νεαρό Άρη, ο οποίος βρίσκει καταφύγιο στις γυναίκες που τον περιβάλλουν (κα. Παυλίδη, Άννα, κορίτσια του μπαρ) και στην Ιστορία, που του δίνει λύση στο πρόβλημα με τον κο. Γιαννουλίδη. Μέχρι τέλους, τα γεγονότα προλαβαίνουν τις κινήσεις-του και έτσι αυτός –μοιραίος κι άβουλος αντάμα- δέχεται τη μοίρα, ψάχνοντας πού και πού προσωπικές διεξόδους.  

            Αυτό που φαίνεται να κυριαρχεί στη ζωή του Βλασόπουλου είναι το ψέμα, το οποίο παίρνει διάφορες μορφές μέσα στο έργο, από την ψευδή δικαιολόγηση μέχρι την πλαστογραφία. Από την άλλη, οι ποικίλες καταστροφές, ο χωρισμός-του με την Λένα, η οικονομική κατάρρευση, η πλημμύρα κ.λπ. ορίζουν ερήμην-του την πορεία του βίου-του, καθιστώντας-τον μέχρι τέλους ανίκανο να αντιδράσει ουσιαστικά. Στο τέλος προβαίνει σε μια ακόμα απάτη, αλλά με δόσεις ηρωισμού, αφού αποποιείται το προσωπικό κέρδος και αρχίζει μια νέα ζωή, έστω και με τις ύποπτες σχέσεις του πρώην χρηματιστή-του.

            Το νόημα; Δεν ξέρω. Έμεινα μέχρι τέλους ενεός αναζητώντας το κλειδί για να ξεκλειδώσω το κείμενο. Αν αυτό είναι η ματαιότητα, η αβουλία, το ψέμα, η αδυναμία του ανθρώπου μπροστά στη μοίρα, κάτι έπιασα. Αν είναι κάτι άλλο, έμεινα μετέωρος σε ένα αμφιλεγόμενο «μπορεί» και σε ένα αμήχανο «γιατί».

 

{Οι φωτογραφίες που κοσμούν την ανάρτηση ελήφθησαν από: blackburnnews.com, amenda.typepad.com, www.imerisia.gr, www.bevscout.com και www.jamesaltucher.com}

Πατριάρχης Φώτιος