“Κόρσακοφ” του Éric Fottorino

Η αναζήτηση ταυτότητας όχι μόνο λόγω αλλαγής χώρας και πολιτισμού αλλά και εξαιτίας μιας αυξανόμενης αμνησίας, να ο πυρήνας ενός έργου που προβληματίζει.  

 

 

Γαλλικός με μέλι:

Éric Fottorino

“Korsakov”

Éditions Gallimard

2004

“Κόρσακοφ”

μετ. Σ. Καββάλου

εκδόσεις Πόλις

2013  

            Ο Φρανσουά είναι το παιδί του πρώτου μέρους. Γεννημένος από άγνωστο πατέρα και τη Λίνα Αρντανουί, παίρνει το επώνυμο της μητέρας-του και μεγαλώνει ανάμεσα στα μέλη της οικογένειάς-της, τη γιαγιά, τους θείους-του, ώσπου η Λίνα παντρεύεται τον Μαρσέλ Σινιορέλλι και έτσι ο μικρός παίρνει πια το ιταλικό όνομα. Μεγαλώνοντας γίνεται ο διάσημος νευρολόγος του Παλέρμο Φρανσουά Σινιορέλλι που ανακαλύπτει στα 43-του χρόνια ότι πάσχει από το σύνδρομο Κόρσακοφ, μια πάθηση που εξαλείφει τις πρόσφατες μνήμες και στη θέση-τους εγείρει ευφάνταστες ιστορίες που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

            Τον Fottorino τον γνώρισα με τα “Κινηματογραφικά φιλιά”, ένα αισθαντικό έργο παρισινής ατμόσφαιρας και κινηματογραφικής μαγείας. Εδώ το ύφος και η γραφή αλλάζει, πράγμα που ξενίζει και για ένα μεγάλο διάστημα προχωρούσα το βιβλίο σημειωτόν. Το πρώτο μέρος της οικογενειακής ζωής του μικρού Φρανσουά είναι ένας αναγνωστικός Γολγοθάς, που δοκιμάζει αντοχές και υπομονές. Στη συνέχεια, ως γιατρός πλέον, διαγιγνώσκει στον εαυτό-του την απώλεια μνήμης και με συζητήσεις, σκέψεις και ημερολόγια προσπαθεί να δοκιμάσει τον εγκέφαλό-του και να δει πόσα μπορεί να συγκρατήσει.

            Παρόλο που το βιβλίο θίγει ένα ενδιαφέρον θέμα, το πώς η μνήμη αποτελεί την ταυτότητά-μας, δεν το χάρηκα, κυρίως επειδή ένιωθα σαν μέσα σε βάρκα σε μια λίμνη που δεν κινείται καθόλου. Μολονότι ο Φρανσουά επιχειρούσε φιλότιμα να ανασυνθέσει το παρελθόν-του κι όλο τον παππού-του θυμόταν και τις περιπέτειες του τελευταίου, βυθίστηκα σε μια κυκλική αφήγηση που με τραβούσε σαν κινούμενη άμμος. Αν και η παραγγελία που έδωσε ο γιατρός σε δολοφόνο της Σικελίας να τον σκοτώσει λειτούργησε για λίγο παρωθητικά, καμιά εξέλιξη, καμιά δραματικότητα, καμιά ακίδα δεν συνέχισε το κείμενο στον βαθμό να διαπεράσει το είναι-μου και να νιώσω το πάθος του Σινιορέλλι.

            Προβληματισμός και αμηχανία, αν και ο πάντα γενναιόδωρος Librofilo βλέπει και σ’ αυτό το έργο ένα εξαιρετικό ατμοσφαιρικό μυθιστόρημα. Δεν γράφω περισσότερα, γιατί δεν μπορώ να καλύψω την αμηχανία-μου, να δω ό,τι δεν βλέπω ή ό,τι δεν υπάρχει. 

[Οι φωτογραφίες ελήφθησαν από: discovermagazine.com, www.cntraveller.com, topics.time.com και commons.wikimedia.org] 

Η επόμενη ανάρτηση {καλώς εχόντων των προγραμμάτων} θα αφορά στο βιβλίο του Γιούνας Γιούνασον “Ο εκατοντάχρονος που πήδηξε από το παράθυρο και εξαφανίστηκε” (εκδόσεις Ψυχογιός). Πώς παρωδείται η αστυνομική λογοτεχνία και πώς γελάς μέσα στην Ιστορία;  

Πατριάρχης Φώτιος