Friday, October 30, 2009

Ανοικτή επιστολή στη Βιβλιοθήκη της «Ελευθεροτυπίας»


Αξιότιμε κύριε Χρονά,

          Όταν είδα κάποια στιγμή μέσα στην άνοιξη του 2009 την αλλαγή που έγινε στη Βιβλιοθήκη της παρασκευιάτικης Ελευθεροτυπίας, πίστεψα ότι κάτι καλό μπορεί να γίνει σ’ αυτό το κορεσμένο ένθετο. Πίστεψα, δειλά δειλά, ότι μπορεί ένα νέο επιτελείο σε συνεργασία με τους παλιούς να αναμορφώσει προς το καλύτερο το βιβλιολογικό κομμάτι μιας σοβαρής εφημερίδας και να βάλει το βιβλίο βαθύτερα στη σκέψη του μέσου αναγνώστη εφημερίδων.
       Δυστυχώς οι προσδοκίες-μου δεν επαληθεύτηκαν ως τώρα και, αν διαβάσετε καλοπροαίρετα όσα έχω να πω, μπορεί και να γίνω κατά τι χρήσιμος στην προσπάθειά-σας για ουσιαστικό λόγο και άποψη.
        Καταρχάς, στα θετικά οφείλω να αναγνωρίσω τη μεγέθυνση της σελίδας, ώστε να μπορεί ο αναγνώστης να διαβάζει πιο άνετα, πιο απλόχωρα, χωρίς να εγκλωβίζεται στα στενά όρια μιας πυκνοτυπωμένης σελίδας. Παράλληλα, η έλευση της Θεοδοσοπούλου (παρά τις τυχούσες επιφυλάξεις που έχω κατά καιρούς) δυναμώνει το κριτικό δυναμικό και μπορεί κάλλιστα να γίνει το κριτικό δίδυμο με τον Χατζηβασιλείου (αλήθεια πού είναι;), ώστε να ακούγονται δύο βασικές φωνές στην αξιολόγηση της ελληνικής παραγωγής. Δεν ξεχνώ τη θέλησή-σας για την ενίσχυση της ποίησης, την προβολή ποιητών και συλλογών, το κατέβασμα του ποιητικού λόγου στην καθημερινότητα του μέσου αναγνώστη.
       Από εκεί και έπειτα στην εφαρμογή βλέπω, όπως και πολλοί με τους οποίους συζητώ, αρκετά λάθη στρατηγικής.

       Αρχικά, έχω μετρήσει πάνω από 50-60 συνεργάτες, στοιχείο που, απ’ όσο μπορώ να καταλάβω, οφείλεται στη θέλησή-σας για ένα είδος εκδημοκρατισμού της βιβλιοκριτικής. Έτσι, όμως, χωρίς να το θέλετε, εξασθενίζετε τη φωνή όλων όσοι γράφουν. Ψάχνω να βρω κάποιους παλιούς συνεργάτες και τους συναντώ αραιά και πού, ψάχνω να βρω νέους που μου έκαναν εντύπωση και βλέπω να εμφανίζονται μια φορά στα επτά-οκτώ φύλλα. Αυτή η ισότητα καταντά ισοπέδωση και οι αναγνώστες-σας, οι οποίοι επιθυμούν να έχουν κάποιον ή κάποιους ως βάση, παύουν να περιμένουν, απλώς βλέπουν την παρέλαση ονομάτων, χωρίς άξονα, βλέπουν ένα περιφερόμενο τσίρκο, χωρίς αναγνωρίσιμες υπογραφές, χωρίς πρόσωπα που να στηρίζουν τον κριτικό-τους λόγο ανά τακτά διαστήματα.
        Δεύτερον, έχετε περάσει σε ένα έντυπο εφημερίδας ευρείας κυκλοφορίας τη λογική ενός περιοδικού μικρής εμβέλειας και αραιής κυκλοφορίας. Αναφέρομαι συγκεκριμένα (και τώρα θα πω ονόματα) στις ελεύθερες στήλες ποιητικού σχολιασμού της Λαϊνά και δισκογραφικής προβληματικής του Ζουγρή και του Πετρίδη (αλήθεια πού είναι σήμερα;). Και οι τρεις αρθρογράφοι-σας κινούνται σε παλιομοδίτικες πρακτικές, η μεν πρώτη μιλάει συνεχώς αυτοαναφορικά, χωρίς το λογικό ειρμό μιας παρουσίασης ή το δοκιμιακό λόγο που θα φέρει πιο κοντά το κοινό στην ποίηση. Αντίθετα, με ποιητικίζουσα φρασεολογία και χωρίς αλληλουχία νοημάτων πιο πολύ απωθεί παρά ενεργοποιεί το ποιητικό εγώ των αναγνωστών. Οι άλλοι δύο εθελοτυφλούν απέναντι στην επικαιρότητα, ίδιον γενικά του ενθέτου, και αναπολούν ομφαλοσκοπικά άλλες εποχές και είδη μουσικής, μουσικής βινυλίου που (αν μη τι άλλο) αφορούν μια μονόπλευρη θέαση της παράδοσης. Διαθέτω στήλη για τη μουσική θα σήμαινε μια πολύ διαφορετική αντίληψη για το τι ποιοτικό μπορώ να δώσω στο σ ύ γ χ ρ ο ν ο αναγνώστη-μουσικόφιλο. Κι αυτό το αφιέρωμα στη Βέρα Ζαβιτσιάνου, σύμφωνο με την εποχή και πιο πολύ σύμφωνο με το βιβλίο…! Μήπως σκοπεύετε να αλλάξετε το όνομα της Βιβλιοθήκης;

         Το σημείο αυτό για την επικαιρότητα πρέπει να εξηγηθεί περισσότερο. Αν θελήσουμε να μιλήσουμε για κλασικά βιβλία και συγγραφείς, καλό είναι αυτό να γίνεται σταθερά σε μια συγκεκριμένη σελίδα, αναγνωρίσιμη κάθε φορά από τον αναγνώστη (έχουν θέση ωστόσο αυτά σε μια καθημερινή εφημερίδα;). Πέρα όμως απ’ αυτό, θέλουμε να διαβάζουμε κριτικές εκτιμήσεις αλλά ταυτόχρονα να ενημερωνόμαστε για ό,τι σημαντικό προκύπτει στο χώρο των εκδόσεων αλλά και τη βοερή ζωή βιβλίων, εκδόσεων, περιοδικών, βραβείων, θεσμών κ.ο.κ. (δεν εννοώ σε καμία περίπτωση κουτσομπολιά). Έτσι, είναι πολύ χρήσιμο το δισέλιδο που διατηρείτε με μικρά σημειώματα για τα τρέχοντα βιβλία. Όλο το υπόλοιπο όμως ένθετο αποπνέει (άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο) μια οσμή μουσείου, όταν δημοσιεύετε παρουσιάσεις βιβλίων παλαιότερων ετών χωρίς εγνωσμένη δικαιολογία, μια ατμόσφαιρα αποκομμένη μέχρις ενός σημείου από το σήμερα κι από το παρόν.
         Μίλησα παραπάνω για τρεις στήλες, συν μία αυτήν της Θεοδοσοπούλου: σύνολο τέσσερις τακτικές στήλες. Κατά τ’ άλλα, η αρχιτεκτονική της Βιβλιοθήκης ποικίλλει από φύλλο σε φύλλο, με αποτέλεσμα κάτι τέτοιο να μη φαίνεται σαν μια ευχάριστη πολυφωνία, αλλά σαν μια άναρχη δόμηση. Μια μόνιμη στήλη παρουσίασης ποιητικών συλλογών, μια άλλη με παρουσιάσεις ξένης λογοτεχνίας, μια σταθερή ανά βδομάδα, δεκαπενθήμερο ή όποτε άλλοτε αποφασίσετε σελίδα για δοκίμια, επιστημονικά έργα ευρείας αναγνωσιμότητας, κοινωνιολογικές, πολιτικές κ.ο.κ. πραγματείες κ.ά. Αυτό που έχετε στερήσει από τους αναγνώστες σας είναι η ΠΡΟΣΜΟΝΗ. Ν’ ανοίγουμε το ένθετο και να βρίσκουμε παλιά, κλασικά μονοπάτια, αλλά και καινούργια, νεόκοπα κείμενα, σταθερά ονόματα βιβλιοκριτικής όσο και φρέσκιες υπογραφές που δε θα εμφανίζονται σαν κομήτες κι έπειτα θα χάνονται.
        Υποπτεύομαι εξάλλου ότι εκδοτικές ή άλλες πιέσεις «επιβάλλουν» παλαιές συνήθειες. Λ.χ. ένα τεράστιο δοκίμιο του Αρανίτση, κατακτητής πολλών σελίδων σε διαδοχικά φύλλα, έρχεται να συνεχίσει μια τακτική που την είχα ξαναδεί και στην παλαιότερη έκδοση της Βιβλιοθήκης και ήλπιζα ματαίως ότι έχει τελειώσει. Δεν ξέρω εκ των ενόντων το χώρο των εφημερίδων, αλλά δε με πείθει ότι αυτό είναι μέρος των επιλογών σας, τόσο ξένο με το υπόλοιπο κλίμα της Βιβλιοθήκης, ή όταν συντηρείτε ονόματα και κείμενα, που έρχονται αυτούσια από το χθες και στοιχειώνουν το σήμερα. Γιατί εκεί που βλέπω σποραδικότητα, ξαφνικά εμφανίζεται μια προκλητική τακτικότητα, εκεί που βλέπω να έχει εξαφανιστεί λ.χ. η Σχινά (εκτός από τον Χατζηβασιλείου, που προανέφερα) παρουσιάζονται υπογραφές κατ’ εξακολούθηση συχνές.

        Θα ήθελα να ξέρω αν σας έχει απασχολήσει ποιοι διαβάζουν τη Βιβλιοθήκη, η οποία δεν ενσωματώνεται καν σε ένα σαββατιάτικο ή κυριακάτικο φύλλο. Εικάζω μερικές εκατοντάδες φανατικοί αναγνώστες σαν κι εμένα, και ποικίλοι συγγραφείς, κριτικοί, εκδότες, βιβλιοπώλες και λοιποί άνθρωποι του χώρου. Επομένως, σε ένθετα σαν αυτό περιμένουμε πιο άμεσα αντανακλαστικά και μια σταθερή βάση, πάνω στην οποία να στηρίζουμε τις αναγνωστικές-μας επιλογές.
        Δεν ξέρω αν είμαι αιθεροβάμων στα 45-μου χρόνια, επειδή ελπίζω ότι έστω και κατά τι θα εισακουστώ. Είμαι ίσως ο ρομαντικός φιλαναγνώστης που παρακολουθούσα τις στήλες βιβλίου της Ελευθεροτυπίας από τότε που δεν είχαν οργανωθεί σε ένθετο αλλά κοσμούσαν τα φύλλα της Τετάρτης, αν δεν κάνω λάθος. Τώρα, λοιπόν, μια μικρή φωνή μέσα-μου μου ψιθυρίζει ότι θα μπορέσετε –πέρα από τους φίλους-σας, που (όπως οι φίλοι όλων-μας) μιλάνε ενίοτε με διπλωματική διακριτικότητα ή με αυλική κολακεία- να ακούσετε έναν από τους εκατοντάδες αναγνώστες της Βιβλιοθήκης, ο οποίος με επιχειρήματα –πιστεύω- θέλησε να σας μεταφέρει ένα δείγμα της πρόσληψης της προσπάθειάς-σας από τη βιβλιόφιλη κοινή γνώμη.
Με την ελπίδα ότι τουλάχιστον θα διαβάσετε με καλή προαίρεση
όσα έχω παρατηρήσει
Μετά τιμής
Πατριάρχης Φώτιος

14 comments:

Pellegrina said...

Γεια. Εγώ διαφωνώ μαζί σου: αυτή η πολυφωνία με τις 'εξασθενημένες φωνές", είναι μια άλλη άποψη, η ακριβώς αντίθετη από τη δική σου (και του "Βιβλιοδρόμιου" νομίζω, που έχει, ακριβώς, τις μόνιμες στήλες με τη δημιουργία "προσμονής') Ωραίο είναι εκείνο, ωραίο κι αυτό! το ότι στους πολλούς λίγοι σου κάνουν εντύπωση είναι φυσικό, ετσι είναι και στη ζωή. Θέλω να πω, το κάθε ένα έχει τα υπέρ και τα κατά.

Pellegrina said...

και μια ακόμα γενική παρατήρηση, γιατί μόλις μπήκα: πολύ δίκιο έχει η Λίνα Πανταλέων για τον τίτλο του "Φίλοι κι έραστές" (απίστευτα χαζός, λέω εγώ άκομψα, αν δεν ξέρεις τον Καλλιφατίδη το νομίζεις απολύτως ροζ), αλλά μήπως ΟΛΕΣ οι εφημερίδες πρ΄πει να δουν το θέμα των "ποιητικών" ή "έξυπνων" τίτλων των βιβλιοφιλικών άρθρων τους, ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΔΙΔΙΚΤΥΟ; Δεν καταλαβαίνω ποτέ τι θα διαβάσω, με αποτέλεσμα συχνά να μην κάνω το κλικ και να ΜΗ διαβάζω.
Η σκέψη από μέρους τους "τ'οτε δεν ενδιαφέρεσαι' είναι μεγάλη πολυτέλεια για εφημερίδες που τις αγοράζουν (όσοι) κυρίως για το σιντί. Εγώ ενδιαφέρομαι ΠΟΛΥ περισσότερο από τους αγοραστές, αλλά αν ένας άνθρωπος είναι ωρες στον υπολογιστή και κάνει πολλά πράγματα με αυτόν, έχει πολύ μεγάλη σημασία ΣΕ ΠΟΣΑ ΚΛΙΚ τον υπορεώνεις. Δεν ξερω τι γίνεται με τις ξένες αφημερίδες (καλό θέμα), αλλά οι φυλλάδες μας (χαϊδευτικά) δεν εχουν καθόλου διαδικτυακή κουλτούρα. Τι να καταλάβω εγώ από το "Ο Οβίδιος στη Μαύ θάλασσα;" ( σχετικό μόνο με όποιον έχει διαβάσει τον καλλιφατίδη ως το -πολύ ωραίο- τέλος;

ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ και ΛΙΓΑ ΚΛΙΚ, παιδιά!

Librofilo said...

Είναι σαφές ότι η αλλαγή προσανατολισμού της Ελευθερό, έγινε γιά λόγους budget,δηλαδή μείωσης εξόδων. Απ'ότι είχα ακούσει το προηγούμενο ένθετο-που τώρα διαπιστώνω ότι ήταν πολύ καλό,παρά την τότε γκρίνια μου- στοίχιζε πολλά,πάρα πολλά, και σε μισθούς και σε άλλα έξοδα(χαρτί κλπ.),οπότε ο Χρονάς ανέλαβε να φτιάξει κάτι με πολύ λιγότερο κόστος,οι δε προηγούμενοι συνεργάτες δίνουν κείμενα όπως όλοι οι άλλοι,ένα τη βδομάδα ή και λιγότερο.
Αυτό βεβαίως δεν λέει τίποτα όσον αφορά την ποιότητα των κειμένων και το γενικότερο ύφος της Βιβλιοθήκης.Ενώ λοιπόν στην αρχή περίμενα να δω μιά διαφορετική ΟΔΟ ΠΑΝΟΣ αυτό που βλέπω κάθε εβδομάδα δεν ξέρω τι είναι-πάντως δεν διαβάζεται,και δεν είναι μόνο δικιά μου η άποψη αλλά όλων όσων το συζήτησα μαζί τους (βιβλιόφιλων πάντα γιατί τους άλλους έτσι κι αλλιώς δεν τους ενδιαφέρει το θέμα).
Θεωρώ ότι η ζωή της Βιβλιοθήκης είναι μετρημένη στο διάστημα μερικών μηνών ακόμα. Η τάση είναι να εξαφανίζονται οι σχετικές στήλες/αφιερώματα από τις εφημερίδες. Λίγο η πτώση του διαφημιστικού τζίρου, λίγο τα blogs, λίγο γενικότερο συμμάζεμα εξόδων που κάνουν οι εκδότες όλα αυτά θα χαθούν.
Το Βιβλιοδρόμιο σίγουρα διαβάζεται πιό ευχάριστα,παρά τις επιμέρους αντιρρήσεις μου γιά την προώθηση κάποιων βιβλίων ή εκδ.οίκων.

TimeIsOnMySide31 said...

Η στήλη της Μαρίας Λαϊνά είναι έξοχη. Σήμερα βέβαια δεν είχε τον τίτλο Πεντάλ νομίζω...αλλά αποθησαυρίζει εξαιρετικά ποιήματα.

Οι στήλες των Πετρίδη-Ζουγρή είναι προσαρμοσμένες σε βιβλιοφιλικό ένθετο με τα αφιερώματα τους αλλά δεν τις διαβάζω.

Μην ξεχνάτε τον Ευγένιο Αρανίτση! Τα τέσσερα κείμενα για το Σύσσημον ήταν υποδειγματικά.

Επίσης ο Γιάννης Λειβαδάς έχει δημοσιεύσει τουλάχιστον ένα εξαιρετικό κείμενο το Μάη νομίζω. Πρέπει να ήταν το εναρκτήριο της συνεργασίας του με το ένθετο.

Pellegrina said...

πάντως τωρα που λέτε για Αρανίτση, ομολογώ ότι στην παλιά μορφή τον διάβαζα, στην καινούργια όχι (γιατί δεν τον βρίσκω! Εννοώ πάντα δικτυακή ανάγνωση)

Κατερίνα Μαλακατέ said...

Συμφωνώ, το ένθετο έχει πάψει από πολλές απόψεις να είναι....αξιοδιάβαστο. Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου απλά να το ξεφυλλίζει κι έπειτα να το παρατά σε κάποια γωνιά.

Anonymous said...

Παρά το γεγονός ότι είμαι πολύ απασχολημένη αυτόν τον καιρό-ο Χρυσοχοΐδης θέλει τις προβλέψεις μου για την τρομοκρατία- και παρά το ότι το ζήτημα είναι πολύ "συντεχνιακό", θα μπω στον κόπο να σχολιάσω το...σχόλιο.
Συμφωνώ με τον Πατριάρχη-το έζησα κι αυτό!- στο μεγαλύτερο ποσοστό των γραφομένων του.
Το ένθετο έχει γίνει αδιάφορο. Μοιάζει με περίληψη παλιοκαιρισμένου περιοδικού: Μαζεύτηκε η παρέα των 60αρηδων που είχαν εφηβικό απωθημένο να βγάλουν περιοδικό και τώρα κάποιος τους έδωσε την ευκαιρία.Αυτό δεν είναι κακό: Αντιθέτως! Το κακό είναι, π.χ., ότι νομίζουν ότι πρέπει κάποιος να μας δείξει τί ωραία αγγλικά που ξέρει-γιατί οι αναγνώστες του ενθέτου που να ξέρουν!- και μεταφράζει από τα ελληνικά ποιήματα στα αγγλικά και αντιστρόφως!
Η στήλη της κυρίας Λαϊνά τι εξυπηρετεί ακριβώς;Την ανάδειξη του ποιητικού δοκιμίου; Αν ναι, είναι βαρετά και "παλιομοδίτικα γυναικεία" τα δοκίμια. Αν όχι, πρόκειται για κείμενα χωρίς σκοπό. Εκτός αυτού, το ποιητικό δοκίμιο δεν έχει θέση σε ένα τέτοιου είδους ένθετο. Μπορεί να σταθεί στην Κυριακάτικη Ε. ως επιφυλλίδα- αφού υπάρχει τόσο ενδιαφέρον να προωθηθεί το είδος του δοκιμίου.
Οι -ολοσέλιδες, παρακαλώ- στήλες της μουσικής, τί θέση έχουν στο ένθετο, όταν καμία σχέση δεν έχουν με την επικαιρότητα και όταν πρόκειται για πρόσωπα που -ευτυχώς ή δυστυχώς- αφορούν ελάχιστους πλέον;
Όσο για τις κριτικές της κ. Θεοδοσοπούλου, τις θεωρώ ταιριασμένα παλιομοδίτικες με το ρετρό αέρα του ενθέτου. Δεν υπάρχει θεωρητικό υπόβαθρο και σαφή επιστημονικά εργαλεία στην κριτική αντιμετώπιση του κρινόμενου βιβλίου που να στηρίζουν την όποια άποψή της. Τα σημειώματά της εξαντλούνται στην απόδοση της υπόθεσης του κρινόμενου έργου και συνήθως είναι αδύνατον να βρεις την ακριβή και σαφή προσωπική της κριτική αποτίμηση.Και στις εφημερίδες θέλουμε τον οποιοδήποτε τεκμηριωμένο,σαφή, ζωντανό, προσωπικό λόγο. Για αυτό αξίζει να τις αγοράζεις και να τις διαβάζεις. Για αυτό μόνο, πλέον.

Διατελούσα μονίμως υπό αμφισβήτηση
Κασσάνδρα Βρομίλη

Πάπισσα Ιωάννα said...

Pellegrina,
μια τέτοια πολυφωνία δεν είναι ι ο ό τ η τ α, όπου όλοι πρέπει να μπορούν να λένε την άποψή τους, αλλά ι σ ο π έ δ ω σ η. Δεν ξεχωρίζουν οι καλές φωνές, δεν "αμείβονται", αλλά επιπλέον αφήνονται στη θάλασσα των αραιών-τους άρθρογραφήσεων.
Π.Φ.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Librofile,
δυστυχώς οι απαισιόδοξες προβλέψεις σαν τη δική-σου κερδίζουν ολοένα και περισσότερο έδαφος. Και λέω δυστυχώς, γιατί μπορεί και να έχουν δίκιο.
Ερώτηση: αν ο προϋπολογισμός είναι το πρόβλημα, έχω την εντύπωση ότι και έτσι όπως είναι η Βιβλιοθήκη (αν εξαιρέσει κανείς το χαρτί) είναι δαπανηρή. Πάλι πολλά άρθρα, πολλά εξ αυτών από έκτακτους συνεργάτες και όχι από τους έμμισθους αρθρογράφους της. Το ζήτημα είναι πώς αξιοποιείς το χ κονδύλι που σου αναλογεί και πώς επιτυγχάνεις το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα.
Π.Φ.

Πάπισσα Ιωάννα said...

TimeIsOnMySide31,
η απορία μου είναι αν όλα αυτά (που μπορεί να αξίζουν για τους δισκόφιλους) ταιριάζουν σε ένα βιβλιόφιλο ένθετο, το οποίο σημειωτέον δεν απλώθηκε γενικά στην τέχνη (λ.χ. θεατρική ή κινηματογραφική κριτική) αλλά απλώς και αναίτια μόνο στη μουσική.
Π.Φ.

Πάπισσα Ιωάννα said...

Κατερίνα και Κασσάνδρα,
οι ενστάσεις μας έχουν σκοπό να ξαναδούμε πόσο τα βιβλιοφιλικά ένθετα συμβάλλουν στη φιλαναγνωσία και στην κριτική αποτίμηση της εποχής και όχι να κρίνουμε στεγνά επιλογές ανθρώπων που σε τελευταία ανάλυση προσπαθούν για το καλύτερο, όπως αυτοί το αντιλαμβάνονται.
Η Βιβλιοθήκη λοιπόν πρέπει να ξαναβρεί το κοινό της.
Π.Φ.

Pellegrina said...

Καλημέρα (!!!)
τώρα φίλε μου Πατριάρχη, με το συμπάθειο, κάτι μας είπες! (για τις καλές φωνές που "ισοπεδώνονται και δεν αμείβονται") Τίποτα πιο πρωτότυπο;

Επί τη ευκαιρία, σήμερα το (παινεμένο)βιβλιοδρόμιο μας παρουσιάζει τον ..Νταν Μπράουν, ως το πολυαναμενόμενο που επιτέλους...

Παρουσιάζει όμως επίσης και δύο πολύ ενδιαφέροντα: την "Οδύσσεια των Διδύμων" του Αλέξη Πάρνη και το "Ο χρόνος πάλι" της Σώτης.

Επί τη ευκαιρία ΄ξανά, ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΕΣ ΚΟΥΖΙΝΕΣ! (ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕ ΟΣΟΥΣ ΤΟ ΠΟΛΥ ΦΑΓΗΤΟ ΤΟΥς ΦΕΡΝΕΙ ΕΜΕΤΟ; ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΑΚΟΜΑ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ;; ΒΟΗΘΕΙΑ!)

(ΤΩΡΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΟΠΟΤΕ ΑΝΟΙΓΩ ΧΑΖΟΚΟΥΤΙ ΒΛΕΠΩ ΚΑΤΙ ΧΑΖΟΧΑΡΟΥΜΕΝΟΥΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΚΑΤΣΑΡΟΛΑΚΙΑ..

(συγνώμη για το ξέσπασμα. δεν ταιριάζει στη σοβαρότητα του μπλογκ αλλά επειδή εδώ είναι πιο ...μεταξύ μας (σε σχέση πχ με το facebook). Αναφέρομαι στον απεχθή (για μένα)τίτλο "Sτην
κουζίνα του συγγραφέα" (ΚΑΙ PLIZZ,ΜΗ ΜΟΥ ΕΞΗΓΗΣΕΤΕ ΤΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ)

Πάπισσα Ιωάννα said...

Pellegrina,
δεν μιλώ για περίπτωση αναξιοκρατίας. Όποιον θεωρεί καλό ο Χρονάς, ας τον αναδείξει κι ας αφήσει τους άλλους. Όμως δεν είναι δυνατόν να χαντακώνει κι αυτούς που ο ίδιος αξιολογεί ως σημαντικούς (εκτός βέβαια από τη Θεοδοσοπούλου, που την έχει σταθερά σε κάθε φύλλο).
Π.Φ.

Anonymous said...

Sumfwnw me tin eperistatomeni -kai nomizw kaloporaireti- kritiki. Kapoies fores vevaia i diagnwsi enos provlimatos einai apli. An i epilogi olwn twn newn sunergatwn tis Bibliothkis ginotan mono me filologika-logotexnika kritiria, ki oxi me vasi proswpikes protimiseis pou ekkinoun apo ta pare-dwse tou idiwtikou viou tou ekdoti, i poiotita tou entupou den tha auxomeionwtan toso dramatika. As anadeixei tous euseiniditous epaggelmaties kai axious sunergates -- ki as afisei tous upoloipous gia ta 'idiaitera dwmata'.