Κυπριακός καφές: Στέφανος Σταυρίδης

“Η βιβλιοθήκη του Ραβέλ”
Εκδόσεις Καστανιώτη
2008

37άρης συγγραφέας με πηγαίο χάρισμα στην αφήγηση. Εννέα διηγήματα που συγκεντρώνονται από διάφορα περιοδικά στα οποία είχαν πρωτοκυκλοφορήσει. Η γενική εντύπωση είναι πολύ ενθαρρυντική, καθώς ο αναγνώστης μπαίνει σε έναν μπορχεσιανού τύπου κόσμο, όπου το μυστήριο –απλό και χωρίς αγωνία- συνοδεύει τις κινήσεις των πρωταγωνιστών. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο διήγημα που χάρισε το όνομά του σε όλη τη συλλογή: εδώ κυριαρχεί η τεράστια όσο ένα νησί βιβλιοθήκη, που επιχειρεί να στεγάσει τη γνώση όλου του κόσμου, σε έντυπη, ηλεκτρονική και ονειρική μορφή.
Αλλά και τα άλλα διηγήματα κινούνται με κέντρο έναν εσωστρεφή ποιητή που δεν θέλει να δημοσιεύσει, έναν προληπτικό ερευνητή που μελετά το χειρόγραφο Βόινιτς (βλ. και το προηγούμενο βιβλίο του Κονιδάρη), δυο φίλους που αναζητούν μια παράξενη γλώσσα, απόρροια των μυστικών υπηρεσιών της χούντας, έναν άνθρωπο που ζει διπλή ζωή όταν κοιμάται.
Η γραφή κυλάει αβίαστα, ο αναγνώστης δεν ψάχνει να βρει πίσω από τις λέξεις βαθύτερα νοήματα, αλλά παρασύρεται στον μικρόκοσμο κάθε διηγήματος και αδημονεί για τη συνέχεια. Κάθε ιστορία προσελκύει με τον συνδυασμό σασπένς και ευρηματικότητας, απλότητας και σαφούς σχεδίου, ανεμελιάς και ταχύτητας. Πολλές φορές βέβαια πλανάται μια απλοϊκότητα σε όσα λέει και ενίοτε η τραβηγμένη από τα μαλλιά ιστορία οδηγείται σε αφελείς εξηγήσεις, όπως λ.χ. με τη μυστική γλώσσα της ΚΥΠ.
Τι περιμένω; Να δω τι μπορεί ο Κύπριος συγγραφέας να κάνει σε ένα μυθιστόρημα, όπου η γοργή αφήγηση πρέπει να συνδυαστεί με στιβαρή δομή, που να μην κάνει κοιλιές. Να τον δω σε ιστορίες που πίσω από την επιφάνεια μιας απολαυστικής ιστορίας θα κρύβεται και μια πιο κοφτερή ματιά και όχι μόνο μια έξυπνη σύλληψη.
Πάντως δεν είναι λίγο να κρατάει τον αναγνώστη στα δίχτυα της περιέργειας και στη μαγεία της αφήγησης.

Πατριάρχης Φώτιος