Χυμός μήλο: Τα βραβεία μυθιστορήματος "να ένα μήλο"

Βραχεία λίστα μυθιστορήματος

Ανακοινώθηκε σήμερα η βραχεία λίστα του περιοδικού “να ένα μήλο” για τα μυθιστορήματα που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2006, λίστα που διαμόρφωσαν οι 50 συνεργάτες του περιοδικού. Τα 5 βιβλία δείχνουν πολυφωνία και ποικιλία απόψεων, όμοια με την ετερόκλητη ομάδα των νέων συγγραφέων που έκαναν τις επιλογές. Καταγράφονται τα επιλεγέντα μυθιστορήματα με αλφαβητική σειρά:

Ελ. Γιαννακάκη, “Τα χερουβείμ της μοκέτας”: δύσκολο στην ανάγνωση για τον εύκολο αναγνώστη, αλλά τεχνουργημένο εξαιρετικά πάνω στην τεχνική του προσωπικού μονολόγου. Όλα τα κλισέ καταρρίπτονται, η υπόθεση εξελίσσεται με αργά αλλά μεθοδικά βήματα, τα επίπεδα της γραφής αλληλοσυμπλέκονται αγαστά. Η ηρωίδα αναδεικνύεται σε ιδεώδη μορφή νοικοκυράς και συζύγου, ώσπου να καταπέσει κάθε τέτοια εντύπωση. Ο Κούρτοβικ το θεώρησε το καλύτερο βιβλίο της χρονιάς.

Αντζ. Δημητρακάκη, “Το μανιφέστο της ήττας”: κοσμοπολίτικο βιβλίο με προμελετημένη δομή, με ένθετες ιστορίες και αναχρονίες, με έξυπνο το παιχνίδι της εναλλαγής συγγραφέα και αφηγητή στο τέλος. Από την άλλη, ο φασισμός που επικαλείται η πεζογράφος ως πρόθεσή της δεν φαίνεται, οι ήρωες δεν αποτυπώνονται σε βάθος και κυριαρχούν προσωπικές εμμονές όπως το εύκολο σεξ και λιγότερο στα ναρκωτικά, σαν μια μόδα συνηθισμένη μεταξύ των νέων.

Αντ. Σουρούνης, “Το μονοπάτι στη θάλασσα”: Ο Σουρούνης ανήκει στην πάστα των συγγραφέων τους οποίους θα ονόμαζα παραμυθάδες, αφού μπορούν για μικρά περιστατικά της καθημερινότητας να πλάσουν ολόκληρες ιστορίες, όπου η αφήγηση κυλάει αβίαστα. Ο βασικός άξονας σ’ αυτό το μυθιστόρημα είναι η ένδεια και η ανεργία, καθώς και οι προσπάθειες των φτωχών ανθρώπων να την ξεπεράσουν με θεμιτά και ημι-αθέμιτα μέσα. Παράλληλα, αναπτύσσονται άλλοι άξονες, όπως η σεξουαλική ωρίμαση, η εκκλησία, οι παιδικές φιλίες και σχέσεις κ.λπ.

Αλ. Σταμάτης, “Αμερικάνικη φούγκα”: περιπετειώδες μυθιστόρημα για αναζήτηση του βαθύτερου χαρακτήρα της Αμερικής και προσπάθεια για μια αυτοσυνειδησία του ήρωα. Εντέλει διαβάζει κανείς μια ιστορία που κινείται σε γρήγορους (κινηματογραφικούς) ρυθμούς -με όλα τα αρνητικά της εσπευσμένης δράσης-, η οποία θα ήθελε να έχει ένα κάποιο βάθος, αλλά δεν το φτάνει ποτέ. Το πολυφορεμένο θέμα αλλαγής ρόλων δεν στηρίζεται από εμβάθυνση στην ψυχολογία. Θετικό κρίνεται το αυτοαναφορικό εύρημα της συγγραφής από τον ήρωα-συγγραφέα της ζωής που τώρα ο ίδιος ζει.

Π. Τατσόπουλος, “Η καλοσύνη των ξένων”: Το βιβλίο κερδίζει τον αναγνώστη (μολονότι δεν ξέρω αν μπορεί να θεωρηθεί μυθιστόρημα). Είναι το προσωπικό ξετύλιγμα της υιοθεσίας του ίδιου του συγγραφέα και η προβληματική γύρω από θέματα οικογένειας και παιδιών. Χωρίς μελοδραματισμούς αλλά με πολύ χιούμορ και ειρωνεία ο Τατσόπουλος γράφει τα κεφάλαια του με θέματα που φαινομενικά ξεφεύγουν από τον άξονα του βιβλίου, αλλά που στο τέλος καταλήγουν πάντα εκεί. Προς το τέλος η αφήγηση εξασθενίζει και φθίνει.

Καλό μήνα
Πατριάρχης Φώτιος

1.3.2007